Και τώρα δύο ξένοι, δύο (ά)γνωστοι γίναμε. Όλα όσα
μοιραζόμασταν, τα γέλια μας, οι χαρές μας, οι λύπες μας, οι μελαγχολίες μας, οι
επιτυχίες μας, οι αποτυχίες μας, βυθίστηκαν έτσι απρόσμενα και ξαφνικά στον
βυθό της ανυπαρξίας. Χάθηκαν έτσι απλά, σαν να μην συνέβησαν ποτέ, σαν να μην
υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.
Όλα εκείνα τα οποία
μοιραζόμασταν έγιναν στάχτη. Πρώτα κάναμε τόσο κόπο να μαζέψουμε το προσάναμμα
έπειτα κάναμε τόσο κόπο για να ανάψουμε αυτή τη φωτιά, αυτή τη φλόγα του πάθους
και ύστερα απολαμβάναμε τη θαλπωρή της ζέστης, το χρώμα της φλόγας που μας έκαιγε,
παίξαμε με τη φωτιά, μπήκαμε μέσα σε αυτή και χορέψαμε με τις πύρινες φλόγες της.
Και έτσι απλά την αφήσαμε να σβήσει, δεν κάναμε καμία
προσπάθεια να την κρατήσουμε για λίγο ακόμα ζωντανή. Και μας απέμεινε η στάχτη,
ένα νεκρό σημάδι που μας υποδηλώνει απλά ότι υπήρξε κάποτε ζωή.
Νομίζαμε ότι θα μέναμε για πάντα εκεί με τις πύρινες φλόγες
του πάθους μας, μα ίσως και να γλιτώσαμε τελικά από μια Κόλαση, ίσως το πάθος
έπρεπε να σβήσει εκείνη τη στιγμή που έσβησε και γίναμε ξανά όπως πριν δύο
ξένοι δύο (ά)γνωστοι.
Καρολίνα Τσουκαλά, 25/11/2015 ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου