Όχι στον διχασμό!

 Entre nous, et l'enfer ou le ciel, il n'y a que la vie entre deux, qui est la chose du monde la plus fragile.** 

-Blaise Pascal-

 Μερικές σκέψεις για μια από τις κρισιμότερες στιγμές για το μέλλον της Ελλάδας

Υπάρχει Ελπίδα. Έτσι καταφατικά πρέπει να διατυπώνεται αυτή η φράση. Έτσι καταφατικά και χωρίς ερωτηματικά πρέπει να διατυπώνεται αυτή η πρόταση για ελπίδα όταν ο σκοπός όλων μας είναι η σωτηρία. Είμαστε όλοι άνθρωποι και όλοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα σε αυτή τη ζωή. Σε τόσο οριακές καταστάσεις που ζούμε πλέον η μόνη ελπίδα είναι ο λαός να είναι ενωμένος, όχι να διχάζεται και να χωρίζεται σε στρατόπεδα και στη συνέχεια να αλληλοσφάζεται ο ένας με τον άλλον. Είναι δείγμα ανωριμότητας ενός λαού να διοργανώνει διαφορετικές συγκεντρώσεις τη στιγμή που ο κίνδυνος είναι ο ίδιος για όλους και μας αφορά όλους. Ας πάψουμε επιτέλους να συμπεριφερόμαστε με βάση τους πολιτικούς χρωματισμούς, ας πάψουμε να χωριζόμαστε στις δύσκολες στιγμές σε στρατόπεδα. Ο κίνδυνος μάς αφορά όλους, δεξιούς και αριστερούς, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Και θα σταθώ στη λέξη ‘παιδιά’. Όλοι εσείς οι πολιτικοί και όλοι εσείς που ασκείτε απίστευτη τρομοκρατία όλες αυτές τις ημέρες για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, σκεφτείτε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα στην Ελλάδα και τα παιδιά που γεννιούνται τώρα και θα γεννηθούν στη συνέχεια θέλουν να γνωρίσουν ένα ειρηνικό πρόσωπο και όχι ένα πολεμικό.Δώστε λίγη ελπίδα σε αυτά τα παιδιά τουλάχιστον και αφήστε και εμάς που πλέον δεν είμαστε παιδιά να ζήσουμε και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Τίποτα δεν τελείωσε, τώρα αρχίζουν όλα. Υπάρχει ακόμα Ελπίδα και θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητοποιούν πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ύπαρξη.

** Τranslation: Between us, and Hell or Heaven, there is only life between the two, 

which is the most fragile thing in the world.

Καρολίνα Τσουκαλά,30/6/2015 ©

O κύκλος των αλλαγών

Πάντα με τρόμαζαν οι αλλαγές και κυρίως εκείνες οι απότομες. Oι αλλαγές του χρόνου κάθε Πρωτοχρονία για  παράδειγμα.  Πάντα ένιωθα μια μελαγχολία καθώς αισθανόμουν την ανάσα του παλαιού χρόνου να εξαφανίζεται από δίπλα μου, όπως η ζέστη γίνεται κρύο, σαν τον σφυγμό ενός νεκρού που έλεγε και ο Μαγιακόφσκι στο ποίημα του ‘Σύννεφο με Παντελόνια’. Είναι και εκείνες οι αλλαγές που μόλις συνηθίζεις σε μια ηλικία, ξαφνικά έρχεται η επόμενη, και ενώ την συνηθίζεις και την γνωρίζεις, φεύγει και εκείνη. Αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς πως αυτές οι αλλαγές πρέπει να συμβούν, αυτές οι αλλαγές θα συμβούν χωρίς να σε ρωτήσουν, αλλά εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συμβιβαστείς και να κοιτάξεις μπροστά. 

Πολλές φορές το παρελθόν μάς εμποδίζει να γευτούμε την γλύκα που κουβαλάνε οι απρόσμενες και ξαφνικές αλλαγές που έρχονται. Δεν έχουμε παρά να συμφιλιωθούμε μαζί τους και να πορευτούμε μ’αυτές. Αναρωτιόμουν όμως, αλλάζουμε στ’αλήθεια; Και ταυτόχρονα με εμάς αλλάζουν και οι άλλοι γύρω μας; Ή μήπως τελικά εμείς αλλάζουμε τον τρόπο που βλέπουμε πλέον τους άλλους γύρω μας; Όπως και να έχει συνεχίζει να μου τρυπάει το μυαλό η σκέψη αυτή. Μήπως απλά δεν μπορούμε πάντα να συμβιβαστούμε με αυτές τις αλλαγές που έρχονται; Mήπως η ανασφάλεια του μέλλοντος μας κρατάει στάσιμους σε όσα οικεία έχουμε δίπλα μας; Αλλά και όσα οικεία έχουμε, προτού γίνουν οικεία, υπήρξαν και εκείνα ξαφνικές αλλαγές κάποιων άλλων οικείων μας συνηθειών. 

Ο κύκλος των αλλαγών είναι άπειρος και συνεχής, αλλαγές στην ηλικία, αλλαγές στις κοινωνικές μας σχέσεις, αλλαγές στους φίλους, αλλαγές στους ερωτικούς συντρόφους, αλλαγές στον εργασιακό μας χώρο, αλλαγές στην οικογένεια, αλλαγές σε όλα και παντού. Καθώς έγραφα άρχισα να παρατηρώ το μεγάλο ρολόι που έχω στην κουζίνα και έβλεπα τον δείκτη να κινείται γύρω-γύρω και την ώρα να περνάει χωρίς να σταματάει. Ταυτόχρονα άκουγα το ρυθμικό τικ-τακ. Γιατί μας αγχώνει σκέφτηκα αυτό το τικ τακ; Σ’ένα παράλληλο σύμπαν το ρολόι θα μου έλεγε ότι και το ίδιο κουράστηκε να κάνει τικ-τακ τόσο ρυθμικά, αλλά ο ρυθμός της καρδιάς δεν σταματά για να ξεκουραστεί, η διακοπή σημαίνει και το τέλος. Δεν έχουμε περιθώρια να διακόπτουμε τον ρυθμό. 

Η ζωή είναι εδώ και τώρα και κανείς δεν μπορεί να διακόψει την ορμητικότητα του κύματος της. Δεν μπορείς να περιμένεις πότε θα είσαι έτοιμος για την αλλαγή, η ζωή περνάει από μπροστά σου, τα δεδομένα αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία και πρέπει να συμβιβαστείς με αυτή την αλλαγή. Έρχεται μια στιγμή που οι άνθρωποι πρέπει να γυρίσουν τη σελίδα του βιβλίου της ζωής. Είναι η ώρα της αλλαγής και η αλλαγή θα έλεγα είναι πρόοδος, όχι απλώς ένα γεγονός που συντελείται, είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο, για κάτι ανώτερο. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι αλλαγές βρίσκονται μέσα σε μία φουσκωμένη από κύματα θάλασσα, σε μια τρικυμία. Η δυσκολία είναι μέχρι να πάρουμε την  απόφαση να μπλεχτούμε και εμείς σ’ αυτή την τρικυμία και να κάνουμε την αλλαγή, και ύστερα η θάλασσα θα ξεφουσκώσει, η κρίσιμη στιγμή των αλλαγών στη ζωή μας μόλις πέρασε. Η θάλασσα ηρέμησε και επικράτησε στη συνέχεια η γαλήνη. Αλλά μέχρι τότε, εσύ θ’ ανέβεις στο κύμα ή απλά θα το κοιτάζεις φοβισμένος από την ασφαλή σου θέση; 

Καρολίνα Τσουκαλά, 25/6/2015 ©