Πες μου μιά ιστορία για το βαγόνι του μετρό (Homo homini lupus)..

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013/Ετοιμάζοντας βαλίτσα για διακοπές/Τρώγοντας παράλληλα μια τυρόπιτα ‘στο πόδι’/ Ακούγοντας γαλλικό ραδιόφωνο

Μόλις γύρισα από την βόλτα μου στο Μοναστηράκι, ίσως και να ήταν η πιο ζεστή βραδιά του φετινού καλοκαιριού.. Κόσμος σε όλη την πλατεία, τα σουβλατζίδικα γεμάτα τουρίστες, οι καφετέριες γεμάτες επίσης. Και αρχίζω ξανά να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, συναντάω τα πάντα σχεδόν. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τον κόσμο, μου αρέσει να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων που ποτέ δεν θα ξαναδώ κατά πάσα πιθανότητα και ποτέ δεν θα με ξαναδούν. Και ενώ γευόμουν την στριφτή μου τυρόπιτα συνειδητοποιώ ξαφνικά πως αυτό που εγώ θεωρώ αυτονόητο, να γυρίσω δηλαδή από την βόλτα μου και να φάω το βραδινό μου, κάποιος άλλος δεν έχει την ευκαιρία να το απολαμβάνει. Προσπάθησα να αποφύγω αυτή την στενάχωρη σκέψη και έτσι συνέχισα το φαγητό μου. Μετά από λίγο όμως άρχισα να σκέφτομαι τον κόσμο που συνάντησα καθώς κατέβαινα με το μετρό προς το Μοναστηράκι. Ήταν ένα βαγόνι με ζωντανούς νεκρούς. Οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι και αγανακτισμένοι πια, χαμένοι και βυθισμένοι στη σκέψη τους, άλλοι σιωπηλοί και άλλοι ‘μασάνε’ σιγανά τα λόγια τους. Σκέφτηκα ότι μπορεί πάντα έτσι να ήταν ο κόσμος, τα προβλήματα πάντα ίδια ήταν και θα είναι. Φτώχεια, πείνα, ρατσισμός, πόλεμος, θάνατος. Και τότε σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να μην υπάρχει κανένας σκοπός σε όλο αυτό που βιώνει ο άνθρωπος από την στιγμή που γεννιέται μέχρι την στιγμή που πεθαίνει. Άρχισα να σκέφτομαι πως η σκέψη που είχα κάνει πριν λίγο για το φαγητό δεν ήταν η μόνη στενάχωρη σκέψη που θα μπορούσα να κάνω. Ο κόσμος δεν πεινάει μόνο βιολογικά, πεινάει συναισθηματικά, έχει ανάγκη να νιώσει περισσότερο άνθρωπος, έχει χαθεί η ανθρωπιά πλέον. Είναι κακό σημάδι των καιρών μας να μην ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπο σου, φοβάσαι ότι αν πάθεις κάτι, κανείς δεν θα σε προσέξει, ότι θα σε θεωρήσουν τρελό και δεν θα ασχοληθούν μαζί σου. Ο άνθρωπος δεν αντέχει την ρουτίνα της ζωής. Θέλω να βγαίνω έξω και να βλέπω χαρούμενους και ευτυχισμένους ανθρώπους. Και εδώ μπορεί να έρθει να μου πει κάποιος πως αυτό φαντάζει ουτοπικό. Και θα του απαντήσω πως αν και όλη η ζωή είναι μιά δύσκολη διαδρομή και καθόλου στρωτή, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο να κάνεις τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένος. Και αν το πάρουμε και κατά Αριστοτέλη, υπάρχει μια τελεολογία, ένας σκοπός, ένα υπέρτατο αγαθό. Τώρα βέβαια ποιο είναι αυτό το υπέρτατο αγαθό για τον καθένα αυτό είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Κλείνοντας, επειδή αναφέρθηκα στην ανθρωπιά και στο ενδιαφέρον του συνανθρώπου μας έχω την κατάλληλη φράση για να επιβεβαιωθούν ίσως όσοι θεωρούν ουτοπία την ευτυχία. Έτσι όπως διάβαζα ορισμένα κομμάτια από το βιβλίο του Freud ‘Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας’ έπεσα πάνω στη φράση του Hobbes ο οποίος είχε πει ‘Homo homini lupus (est) = O άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος’.

Υ.Γ.  Ο άνθρωπος δεν είναι ένα πράο και αξιαγάπητο πλάσμα που το πολύ-πολύ θα αμυνθεί όταν του επιτεθούν, αλλά ότι στον ορμικό του εφοδιασμό μπορεί να συμπεριλαμβάνει και μια σημαντική ποσότητα επιθετικής τάσης. Γι’ αυτό ο συνάνθρωπός του δεν είναι μόνο πιθανός βοηθός και σεξουαλικό αντικείμενο αλλά και πειρασμός για να ικανοποιήσει πάνω του την επιθετικότητά του, να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς αμοιβή, να τον μεταχειριστεί σεξουαλικά χωρίς την συγκατάθεσή του, να σφετερισθεί την περιουσία του, να τον ταπεινώσει, να τον βασανίσει και να τον σκοτώσει….

Καληνύχτα με μια σκέψη του Schiller: ‘Η πείνα και η αγάπη στηρίζουν τον μηχανισμό του κόσμου’…



Καρολίνα Τσουκαλά. 31/7/2013 ©

Πες μου μιά ιστορία για το σπιτικό burger!

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013/Στο μπαλκόνι/Πίνοντας φραπέ/Ζέστη και πολλά τζιτζίκια

      

      Την Δευτέρα 22 Ιουλίου είχε πανσέληνο και φυσικά είναι από εκείνα τα βράδια που αναρωτιέσαι ‘να μείνω σπίτι;’  ή μήπως ‘να κανονίσω να  πιω cocktail με θέα την πανσέληνο και όλη την Αθήνα από ψηλά’;  Αποφάσισα  να μείνω σπίτι, να καλέσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο και να δειπνήσουμε στο μπαλκόνι με junk τύπου φαγητό που θα έφτιαχνα εγώ! Έστρωσα ένα τραπεζομάντηλο με φοίνικες άκρως καλοκαιρινό, άναψα μικρά κεράκια και κανένα άλλο φως αφού το τεράστιο και ολοστρόγγυλο φεγγάρι ήταν αρκετό για να φωτίσει το μικρό μου τραπεζάκι. Μου αρέσει αυτός ο φυσικός φωτισμός είναι αρκετά ελκυστικός θα έλεγα. Και η προετοιμασία ξεκινάει! Όπως σας είχα πει και σε μιά άλλη ιστορία όταν μαγειρεύω μου αρέσει να συνδυάζω πέρα από γεύσεις και χρώματα! Για αρχή λοιπόν πήρα δύο στρογγυλά ψωμάκια και τα έκοψα στη μέση ώστε να μπορώ να τα ‘γεμίσω’ με διάφορα υλικά! Έπλυνα προσεκτικά τα λαχανικά μου, μαρούλι, ντομάτα, κρεμμύδι, και άρχισα να ‘γεμίζω’ το μαλακό στρογγυλό ψωμάκι. Πρώτα έβαλα ένα λαχταριστό μπιφτέκι, μετά δύο φέτες τυρί και λίγο μπέικον. Ύστερα πρόσθεσα μαρουλάκι, ντομάτα και ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι! Τα έβαλα να ψηθούν για λίγο στο φούρνο σε χαμηλή θερμοκρασία και μετά από ένα δεκάλεπτο ήταν έτοιμα και η μυρωδιά τους με ‘καλούσε’ να τα δοκιμάσω! Για γαρνιτούρα έβαλα γύρω από το σπιτικό μου burger πατατάκια και ο φίλος μου έφερε μπυρίτσα παγωμένη για να συνοδεύσουμε το ‘δείπνο’ τύπου ‘σπιτικό junk φαγητό’! Μερικές φορές νιώθεις ότι με το να δημιουργήσεις ακόμα και κάτι πολύ μικρό δίνεις ένα άλλο χρώμα στη ζωή σου. Είναι σημαντικό να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της ζωής σου και να χαίρεσαι με τα μικρά καθημερινά δημιουργήματα που κάποιοι άλλοι μπορεί απλά να τα θεωρούν βαρετά! Μια κουβέντα που πάντα μου έλεγε ο πατέρας μου είναι ότι πάντα πρέπει να κάνεις διαφορετικά πράγματα για να ξεχωρίζεις από τους άλλους, να μην είσαι ποτέ ένα με την μάζα. Να είσαι διαφορετικός. Και έτσι σκέφτηκα πως για να είσαι διαφορετικός πρέπει να είσαι δημιουργικός!

Υ.Γ. Η σωτηρία της ζωής δεν στηρίζεται σε κάποια θεϊκή δύναμη αλλά στην προσωπική προσπάθεια του ανθρώπου και στις μικρές καθημερινές μάχες που δίνει. Για να σωθείς οφείλεις να δημιουργείς, ακόμα και αν αυτό που δημιουργείς είναι σημαντικό μόνο για σένα.


Καρολίνα Τσουκαλά, 25/7/2013 ©

Πες μου μιά ιστορία για την πρώτη φορά που άκουσες τη φωνή της Amy Winehouse...

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013/ Λίγο πριν τις 12.00 τα μεσάνυχτα/ Άναψα κεριά/ Κάθομαι στο μπαλκόνι /Ακούγοντας Αmy Winehouse

    

    Βγήκα μια βόλτα πήρα αέρα δροσερής καλοκαιρινής νύχτας και επέστρεψα. Την εβδομάδα που μας πέρασε άκουγα καθημερινά όλο το cd της Amy Winehouse κάθε φορά που πήγαινα κάπου με το αυτοκίνητο. Άκουσα από το ραδιόφωνο ότι σαν σήμερα πριν δύο ακριβώς χρόνια (23 Ιουλίου 2011), η σημαντική αυτή persona χάθηκε από τον κόσμο τούτο και μαζί της χάθηκε και η μοναδική φωνή της. Όταν το είχα μάθει ήμουν στο καράβι και γύριζα από διακοπές. Ήταν η χειρότερη είδηση που θα μπορούσα να ακούσω γυρνώντας από τις διακοπές μου. Βγήκα στο κατάστρωμα έκανα ένα τσιγάρο και άρχισα να σκέφτομαι για την ζωή και τον θάνατο. Σκέφτηκα ότι σ’ αυτή την ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και πάντα κάτι χάνεις. Η Amy είχε το μεγάλο ταλέντο της μοναδικής αυτής φωνής που σε μάγευε και είχε το χάρισμα να γράφει μουσική και στίχους που άγγιξαν στη μικρή της μουσική καριέρα εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η ζυγαριά τής ζωής της έγερνε προς την αρνητική  πλευρά του χαρακτήρα της και δεν είχε την ικανότητα να ισορροπήσει τόσο προς την μουσική της καριέρα όσο και προς την ζωή της. Με την μεγάλη της επιτυχία ήρθε και η μεγάλη της αποτυχία ως προς την διαχείριση της ζωής της. Με την μεγάλη της επιτυχία ξεκίνησε και η κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, άρχισε να έχει μια ιδιόρρυθμη και παρανοϊκή ζωή και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε γίνει πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες και περιοδικά εξαιτίας της παραβατικής της συμπεριφοράς. Όλη αυτή η εικόνα ήταν μία αρνητική εικόνα που επηρέαζε πολλά άτομα ώστε να την κρίνουν με την σειρά τους αρνητικά. Θυμάμαι πήγαινα σχολείο και όπως έβλεπα τηλεόραση πετυχαίνω το video clip από το πασίγνωστο πλέον τραγούδι της ‘Back to Black’. Αρχικά παρατηρώ το περίεργο ντύσιμό της, στη συνέχεια παρατηρώ τα τελείως πρωτότυπα μαλλιά της αλλά και το βάψιμό της. Και ακούγοντας παράλληλα την εντελώς διαφορετική χροιά της φωνής της από κάθε άλλη φωνή της εποχής μας, καταλαβαίνω ότι αυτή η τραγουδίστρια είχε έρθει για να μείνει στον κόσμο της μουσικής για πολλά χρόνια. Δεν έχασα χρόνο πήγα σ’ ένα δισκάδικο αν και είχα σταματήσει να αγοράζω cd, έκανα μια εξαίρεση και αγόρασα το ‘Back to Black’ της Amy Winehouse. Μαγεύτηκα… Το άκουγα καθημερινά με την ίδια ευχάριστη διάθεση που το ακούω μέχρι και σήμερα. Μοναδική soul-jazz χροιά φωνής, ιδιόρρυθμη συμπεριφορά και περίεργα ελκυστική εμφάνιση. Ήταν ένα αστέρι της μουσικής και θα μου επιτρέψετε εδώ να πω πως ο μεγάλος καλλιτέχνης πάντα φαίνεται από τις live ερμηνείες του και όταν αυτές είναι καλύτερες από τις ηχογραφημένες σημαίνει ότι κάτι διαφορετικό υπάρχει σε αυτόν τον ερμηνευτή. Ήταν στίχοι που έβγαιναν μέσα από την ψυχή της και αυτό είχε μεγάλη σημασία. Έλαμψε γιατί το άξιζε αλλά η πορεία της ήταν τόσο μικρή όσο ενός αστεριού που το βλέπεις να πέφτει από τον ουρανό και εκεί που έχεις αρχίσει να ευχαριστιέσαι με το θέαμα, σε δευτερόλεπτα  χάνεται. Ευτυχώς μέσα από τα βίντεο και τις φωτογραφίες της θα υπάρχει πάντα η ευκαιρία να θυμόμαστε πώς ήταν, αν και για μένα που ήμουν και είμαι μεγάλη θαυμάστριά της τίποτα δεν μπορεί να με παρηγορήσει. Η ανθρώπινη απώλεια πονάει. Η απώλεια μιας μεγάλης φωνής επίσης πονάει. Δεν πετάς την μία και μοναδική ευκαιρία της ζωής με αυτό τον βίαιο και ντροπιαστικό τρόπο και πόσο μάλλον όταν σου δίνεται ένα τόσο μεγάλο χάρισμα. Και τώρα σας αφήνω για να συνεχίσω να απολαμβάνω την ανατριχίλα που μου προκαλεί μέχρι σήμερα η ιδιαίτερη φωνή της…

Υ.Γ. Δεν λυπάμαι που έφυγε μόνο, λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να ακούσω άλλα τραγούδια που θα έγραφε αν ζούσε σήμερα. Ο κόσμος που άφησες πίσω σου Amy σε αγαπούσε και ας μην το καταλάβαινες πάντα, σε είχε ανάγκη, ήσουν ναρκωτικό για κάποιους από εμάς…


Καρολίνα Τσουκαλά, 23/7/2013 ©

Πες μου μιά ιστορία για την εγκιβωτισμένη κοίτη του Ηριδανού ποταμού στο σταθμο του μετρό 'Μοναστηράκι'

Καρολίνα Τσουκαλά, 22/7/2013 ©

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013/Στη κουζίνα/Πίνοντας φραπέ γλυκό με γάλα

H εγκιβωτισμένη κοίτη του Ηριδανού ποταμού

Σήμερα το πρόγραμμα είχε πρωινό ξύπνημα και υποχρεώσεις σε δημόσιες υπηρεσίες στο κέντρο της Αθήνας δυστυχώς! Κατέβηκα με την μητέρα μου, πήραμε λεωφορείο συναντήσαμε σουρεαλιστικά περιστατικά κατά την διάρκεια της διαδρομής και τελικά πήραμε μετρό από τον Ευαγγελισμό  και αποβιβαστήκαμε στο Μοναστηράκι! Αυτό που πάντα μου αρέσει να κάνω όταν κυκλοφορώ με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι να κοιτάζω τους ανθρώπους που βρίσκονται στο ίδιο βαγόνι ή αντίστοιχα στο ίδιο λεωφορείο και να υποψιάζομαι τι μπορεί να σκέφτονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Άλλοι νέοι με ακουστικά και ενοχλητικά δυνατά την μουσική, άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία με ταλαιπωρημένα πρόσωπα, άλλοι μ’ ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα, άλλοι άρρωστοι και καταπιεσμένοι, άλλοι αδύνατοι, άλλοι πιο παχουλοί,άλλοι όμορφοι και άλλοι άσχημοι, άλλοι αδύναμοι και άλλοι δυναμικοί, άλλοι χαρούμενοι και άλλοι λυπημένοι, άλλοι χαμογελαστοί και ενθουσιώδεις και άλλοι με κατεβασμένο το κεφάλι βυθισμένοι στις ατελείωτες σκέψεις τους. Όλοι ζούμε στον ίδιο κόσμο και ταυτόχρονα όλοι ζούμε σε διαφορετικό κόσμο, τον δικό μας κόσμο. Πολλές φορές οι ρυθμοί της ζωής είναι τόσο γρήγοροι που τα μικρά καθημερινά πράγματα που βρίσκονται δίπλα μας δεν μας τραβάνε καν την προσοχή. Θέλω λοιπόν να επικεντρωθώ σε κάτι το οποίο  δεν γνώριζα και πρόκειται για τα αρχαία ευρήματα στον σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι! Όπως με ενημέρωσε η μητέρα μου εκεί δίπλα κοντά στις αποβάθρες στα έγκατα της γης σχεδόν, βρίσκεται η εγκιβωτισμένη κοίτη του Ηριδανού ποταμού. Σκέφτηκα πόσο απίθανο είναι να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα για την πόλη σου και πόσο μάλλον όταν χιλιάδες κόσμος περνάει καθημερινά από εκεί και δεν τα έχει προσέξει ποτέ! Όταν κατασκεύαζαν τον σταθμό ‘Μοναστηράκι’ έγιναν αρχαιολογικές ανασκαφές και ήρθαν στο φως οικιστικά λείψανα από τον 8^ο αιώνα π. Χ. έως τον 19^ο αιώνα. Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα ήταν η εγκιβωτισμένη κοίτη του ποταμού Ηριδανού. Ο Ηριδανός ποταμός ήταν βασικός άξονας της ρυμοτομίας σε όλες τις περιόδους, με πηγές στους πρόποδες του Λυκαβηττού και η πορεία του ήταν μέσα από την Αθήνα με συνεχόμενη ροή και αύξηση της στάθμης του ύστερα από μεγάλες βροχές.  Όλος ο αρχαιολογικός χώρος έχει έκταση 300 τ. μ. και υπάρχει μία γυάλινη πεζογέφυρα ώστε να μπορεί ο κόσμος να θαυμάσει τα αρχαιολογικά ευρήματα. Εκεί λοιπόν μπορείτε να περάσετε και να θαυμάσετε την θολοσκέπαστη κοίτη του Ηριδανού ποταμού όπως και τα υπόλοιπα αρχαιολογικά ευρήματα! Βέβαια επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο δυστυχώς αντίκρισα δύο πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών σ’ ένα σημείο που περνούσαν νερά από τον ποταμό. Έχω να πω πως αυτή δεν είναι εικόνα ενός πολιτισμένου κράτους. Αν δεν σέβεσαι τον πολιτισμό που βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου σημαίνει ότι δεν σέβεσαι γενικά την χώρα σου. Ο πολιτισμός είναι θέμα εκπαίδευσης και δυστυχώς κάποιοι δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει η συγκεκριμένη λέξη. Γιατί πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι  πολιτισμός δεν είναι μόνο τα διάσημα events πολιτισμού που συμβαίνουν στην χώρα σου αλλά  πολιτισμός σημαίνει επίσης να σέβεσαι την πολιτιστική σου κληρονομία και να μάθεις ότι στους αρχαιολογικούς χώρους δεν επιτρέπεται να πετάς τα σκουπίδια σου.

Όπως φαίνεται ορισμένοι έχουν ρίξει νομίσματα κάνοντας μία ευχή όπως ακριβώς συμβαίνει και στη Ρώμη στην Fontana di Trevi. Πρόκειται για το πιο διάσημο συντριβάνι της Ρώμης και σύμφωνα με τον θρύλο εάν πετάξεις ένα κέρμα μέσα στο νερό που αντιπροσωπεύει την θάλασσα με την πλάτη γυρισμένη προς το νερό θα επιστρέψεις στη Ρώμη.

Υ.Γ. Τράβηξα ένα σύντομο βιντεάκι ώστε να έχετε ‘φυσικό’ ήχο από τον ρέοντα ποταμό

Επιπλέον, τράβηξα ορισμένες φωτογραφίες από το σύνολο του αρχαιολογικού χώρου.

Πες μου μιά ιστορία για το παλιό καλό σουβλάκι της Λειβαδιάς..

Κυριακή 21 Ιουλίου/ Μόλις γύρισα από τη  βραδινή μου έξοδο στο κέντρο της Αθήνας/Τρώγοντας ένα κρουασάν σοκολάτας που αγόρασα από το περίπτερο/Ακούγοντας ‘Gramatik’

Όσοι είχατε διαβάσει την προηγούμενή μου ιστορία (‘Πες μου μιά ιστορία για την πρώτη φορά που δοκίμασες γεμιστά’) θα θυμάστε ότι σας είχα υποσχεθεί ότι θα σας μιλήσω για το σουβλάκι της Λειβαδιάς.. Ακούστε λοιπόν! Το αληθινό σουβλάκι βρισκόταν πριν μερικά χρόνια στην Λειβαδιά, μέχρι που κάποια στιγμή έχασε τον δρόμο του και βρέθηκε στην ίδια μοίρα με τα υπόλοιπα σουβλάκια της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, επειδή τυχαίνει να έχω μεγάλη εμπειρία περί του θέματος καθώς λόγω παππού και γιαγιάς που έμεναν εκεί πήγαινα πολλές φορές τον χρόνο στη Λειβαδιά, είχα την ευκαιρία να γευτώ το αυθεντικό σουβλάκι. Το σουβλατζίδικο λοιπόν που ‘επισκεπτόμουν’ συχνά ήταν ένα μικρό και στενό μαγαζάκι στην πλατεία της Λειβαδιάς με έναν κλασικό ψήστη με λευκή ποδιά και άλλους δύο που βοηθούσαν στο τύλιγμα και στο ταμείο. Σχηματιζόταν πάντα ουρά έξω από το μαγαζί και φυσικά η τιμή του δεν θα ξεπερνούσε σήμερα το 1,50 ευρώ. Σε αντίθεση με το σημερινό γιγάντιο σουβλάκι που σήμερα κοστίζει από 2,00 έως και 2,70 (ασχολίαστο). Η προετοιμασία γι’ αυτό το σουβλάκι ήταν μία ολόκληρη ιεροτελεστία, ή τουλάχιστον έτσι φάνταζε στα δικά μου παιδικά μάτια! Α! ξέχασα να σας πω ότι ήταν τόσο αυθεντικό σουβλάκι που είχε μόνο καλαμάκια χοίρινα. Ξεχάστε ότι ξέρετε από το σημερινό γιγαντιαίο σουβλάκι που έχει μέσα οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς και φυσικά η ποιότητά του πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είναι ελεεινή. Ξεκίνησα λοιπόν να σας λέω για την προετοιμασία! Αρχικά μερικά καλαμάκια στη σχάρα να ψήνονται σιγά-σιγά στη συνέχεια τραγανιστές πιτούλες επίσης στη σχάρα (‘στα κάρβουνα’). Η  αγαπημένη μου στιγμή όταν ο ψήστης έβγαζε τις τραγανιστές πιτούλες από την σχάρα και τις άλειφε με μία απίστευτα νόστιμη σάλτσα που ετοίμαζε και περιελάμβανε λεμονάκι, μουστάρδα, λαδάκι, αλάτι, πιπέρι! Τόσο αγνά και τόσο γευστικά ταυτόχρονα υλικά! Τέλος, προσέθετε το καλοψημένο καλαμάκι, λίγο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, ντοματούλα φρέσκια και ζουμερή και έτοιμο! Αυτό ήταν το αυθεντικό σουβλάκι! Δυστυχώς όμως το σουβλατζίδικο αυτό έκλεισε και την θέση του πήραν άλλα πολύ κατώτερα και μαζικά σουβλατζίδικα. Βέβαια για όσους επισκεφτούν την Λειβαδιά εννοείται ότι μπορούν να δοκιμάσουν σουβλάκια και πιστεύω ότι θα μείνουν σαφώς πιο ευχαριστημένοι από τα σουβλατζίδικα της Αθήνας! 

   

Υ.Γ. Όσοι δεν έχετε επισκεφτεί ακόμα την Λειβαδιά καλό θα ήταν να το κάνετε σύντομα γιατί είναι μια πολύ καλή εκδρομή που θα σας φέρει κοντά στη φύση και θα σας δώσει την ευκαιρία να γευτείτε μοναδικά φαγητά και κυρίως πολύ νόστιμα ντόπια κρέατα! Η συμβουλή μου είναι να κανονίσετε την εκδρομή αυτή για το επόμενο Πάσχα! Αν έχετε καλή παρέα και καλή διάθεση η εμπειρία αυτή θα σας μείνει αξέχαστη! Και γιατί όχι να μην το συνδυάσετε με μία εκδρομή στην Αράχωβα, στους Δελφούς και στο Γαλαξείδι! Καλή σας απόλαυση ότι και αν αποφασίσετε να κάνετε!











Καρολίνα Τσουκαλά, 20.7.2013 ©