Νοσταλγοί ή Δέσμιοι του παρελθόντος;

Εκείνο το απόγευμα σκεφτόμουν, τι και αν ο πραγματικός χρόνος βρίσκεται στο παρόν μας; Ένας άλλος κόσμος, ο συναισθηματικός μας, θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο παρελθόν και η φαντασία μας θα ήταν δυνατό να ταξιδεύει κάπου αλλού, ίσως στο μέλλον. Και αν το παρόν σου υστερεί σε σχέση με το παρελθόν σου σημαίνει ότι είσαι δυστυχισμένος στο παρόν σου; Ή μήπως νιώθεις δυστυχισμένος επειδή φοβάσαι ότι στο μέλλον δεν θα μπορέσεις να ζήσεις όσα έζησες στο παρελθόν;

Καθώς φυσούσε ο βοριάς και έβλεπα τα φύλλα των δέντρων να λυγίζουν στο πέρασμά του, συλλογιζόμουν ότι προσπαθούσε να συμπαρασύρει μαζί του και όλη τη νοσταλγία που ένιωθα εκείνο το απόγευμα μέσα μου. Και ενώ ο αριθμός δύο ήταν πάντα ο αγαπημένος μου και γενικότερα τα ζεύγη και οι δυαδικές σχέσεις, σκεπτόμενη το παρόν το παρελθόν και το μέλλον, εμφανίστηκε ο αριθμός τρία μπροστά μου.

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την τριαδική αυτή σχέση αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς ότι όπως λέει και η παροιμία στους δύο τρίτος δεν χωρεί. Έτσι και στην δυαδική σχέση του παρόντος και του μέλλοντος το παρελθόν δεν χωράει πουθενά. Ο χρόνος το προσπερνά καθώς εκείνο βρίσκεται σε μια σκοτεινή γωνία. Το αν πλέον θα περνάει απαρατήρητο όπως μου είπε κάποιος κάποτε έχει να κάνει με την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι το παρελθόν αποτελεί παρά μόνο μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση, για να ταΐζουμε το πεινασμένο μας παρόν που ενδεχομένως δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Όλα βασίζονται στην ελεύθερη βούλησή μας. Και κάπως έτσι εμείς οι ίδιοι θα κληθούμε στη ζωή να αποφασίσουμε αν θα είμαστε απλά νοσταλγοί ή δέσμιοι του παρελθόντος.

Καρολίνα Τσουκαλά, 21/4/2016 ©

Βουτιά στο παρελθόν

Κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες συλλογιζόμουν το παρελθόν, εκείνο το μέρος που καλύπτεται πια από ένα βαθύ πέπλο μαύρο και σκοτεινό. Χαμόγελα μιας χαμένης νιότης, μιας χαμένης εφηβείας, μιας αθώας παιδικής ηλικίας.

Ανέμελες εικόνες που αντικατόπτριζαν την τότε συναισθηματική μας κατάσταση. Χαμόγελα που πλέον δεν είναι κοντά μας γιατί είτε απομακρύνθηκαν από τις ζωές μας, είτε δεν ζούνε πλέον.

Και κάπου στα 25 σου, βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες από το παρελθόν προσπαθείς να θυμηθείς πώς έφτασες ως εδώ, πώς βρέθηκες εδώ, 1:00 το βράδυ να γράφεις ένα κείμενο για το παρελθόν σου.

Φωτογραφίες από παλιές αγάπες, φωτογραφίες με την οικογένεια, φωτογραφίες ανέμελες και στημένες, φωτογραφίες από διακοπές, φωτογραφίες από αποφοιτήσεις, από γυμναστικές επιδείξεις. Όλο το παρελθόν μου βρισκόταν ταυτόχρονα τόσο μακριά και τόσο κοντά, σαν να προσπαθείς να αγγίξεις κάτι και έπειτα να γίνεται σκιά, καπνός.

Στιγμές ευτυχίας αποτυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί, στιγμές που μας λείπουν, άνθρωποι που μας λείπουν και θα μας λείπουν. Στιγμές που δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ, ή ίσως να τις βιώσουμε τελείως διαφορετικά. Χιλιάδες συναισθήματα ζωντάνεψαν μπροστά μου.

Φίλοι, εχθροί, γονείς, συγγενείς, έρωτες, αγάπες, μίση, λάθη, πάθη, ομορφιές, ασχήμιες, άσπρα, μαύρα. Όλα ήταν εκεί και ταυτόχρονα τίποτα από αυτά. Αλλά όπως και οι βουτιές στο νερό, έτσι και η βουτιά στο παρελθόν διήρκεσε λίγο, για να μην καταντήσει πνιγηρό το περιβάλλον.

Άλλωστε για να βουτήξει κανείς στα πολύ βαθιά χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, τον οποίο δεν διέθετα και για να είμαι ειλικρινής προτίμησα να περπατήσω αργά και σταθερά σε έναν δρόμο, αυτόν του μέλλοντος, παρά να κολυμπήσω στα βαθιά νερά του παρελθόντος με τον κίνδυνο του πνιγμού.

Καρολίνα Τσουκαλά, 18/4/2016 ©