Είναι βράδια
που σε πιάνει
Είναι βράδια
που σε αφήνει
Είναι βράδια
που σε βασανίζει
Είναι η φωνή
εκείνη που δεν ακούγεται
Που την
ακούς και σε ακούει
Που δεν την
βλέπεις παρά μόνο την νιώθεις
Σε αγγίζει
και σε αφήνει
Σε
στοιχειώνει και σε ξεχνάει
Σε θυμάται
μόνο τα βράδια...
Στο σκοτάδι
είσαι μόνος μα αυτή
είναι μαζί σου
Σε κρατάει
δεν σε αφήνει.
Ξημερώνει
καλοκαιρινό πρωί του Αυγούστου
Βρέχει
Ο ήλιος
χάθηκε
Εκείνη μόλις
έφυγε
Νυχτώνει
Βλέπω μια
σκιά να μπαίνει από το παράθυρο της σοφίτας
Έρχεται
κοντά μου και αρχίζει να μου μιλάει
Είναι νωρίς
ακόμα δεν θέλω να της μιλήσω
Θα της
μιλήσω όταν δω το φεγγάρι να ξεπροβάλει από το παράθυρο της σοφίτας
Είναι ωραίο
το παράθυρο,είναι ξύλινο
μεγάλο και στρογγυλό,το είχε
φτιάξει ο παππούς μου όταν έμενε εκεί...
Κάποτε και
ποτέ...Ήταν και
τώρα δεν είναι
Με πήρε ο
ύπνος, νόμιζα πως
ήταν όνειρο
Ήρθε και
έκατσε δίπλα μου
Μου
εμπιστεύτηκε τα όνειρά της
Έφυγε και
ξανάρθε
Το τζάμι
έσπασε και τα γυαλιά
πέφτουν και σκίζουν τα όνειρα
Και ξυπνάω...Βγήκε το
ουράνιο τόξο
Έβρεχε πριν κοιμηθώ
αλλά μάλλον ήταν όνειρο
Γιατί
ξύπνησα;
Ήταν ψευδαίσθηση.Μας είπαν
ψέματα.Τα όνειρα
καταστράφηκαν
Εκείνο το
βράδυ έσπασε το τζάμι
Τα έβλεπα να
καταστρέφονται μπροστά στα μάτια μου
Και να πάλι
εκείνη ήταν εκεί και τα έβλεπε
Μα σιωπούσε
Σηκώθηκα να παίξω
το πένθιμο εμβατήριο του Chopin
Tο πιάνο ήταν ξεκούρδιστο
Νεκρό
Σαν μαύρο
φέρετρο
Άηχο
Άχρωμο
Θέλει να μου
το πάρει
Δεν την
αφήνω
Συνεχίζω να
παίζω
Φεύγει.
Την σκότωσα
Το κατάλαβε
Δεν την θέλω
πια
Αντίο Θλίψη…
Καρολίνα Τσουκαλά, 16/9/2013 ©
