Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε το μυαλό σας.

Φαίνεται πως για κάποιους ανθρώπους το μέγεθος της τραγωδίας μετριέται σε σχέση με την τοποθεσία της κάθε χώρας. Φαίνεται πως οι διακρίσεις συνεχίζουν να υφίστανται και σε επίπεδο μιας τεράστιας τραγωδίας όπως αυτής του πολέμου.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής ,φύλου, χρώματος, ηλικίας, επαγγέλματος, κοινωνικής τάξης. Είμαστε όλοι ένα. Ο πόλεμος δεν είναι μία μονομερής κατάσταση που αφορά μόνο την Ευρώπη. Tα τελευταία χρόνια έχουν πεθάνει χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία αλλά και στην Παλαιστίνη. Το γεγονός φυσικά ότι στη Γαλλία συνέβη αυτό το σοκαριστικό και τρομακτικό γεγονός δεν το αναιρεί κανείς. Ούτε και μπορεί κανείς να αναιρέσει το γεγονός ότι δολοφονήθηκαν τόσοι αθώοι άνθρωποι.

Αλλά ας συλλογιστούμε λίγο μήπως τα media μέσω ενεργειών όπως το να βάλουμε τη Γαλλική σημαία ως συμπαράσταση ή να κάνουμε like και share σε συγκεκριμένες σελίδες έχουν ως στόχο να μας ωθήσουν απλά σε ακόμα  μία μίζερη και μαζική προσπάθεια προπαγάνδας ενός υποτιθέμενου θρήνου, ενός θρήνου που αφορά μόνο την Ευρώπη. Λες και στις χώρες της Ανατολής δεν δολοφονούνται καθημερινά άνθρωποι. Ο θρήνος γι’ αυτές τις μαζικές δολοφονίες δεν γίνεται να είναι μονομερής, δεν γίνεται δηλαδή να θυμόμαστε ότι υπάρχει πόλεμος και θρήνος μόνο όταν συμβαίνει ένα χτύπημα στην Ευρώπη.

Ο πόλεμος για όσους δεν το γνωρίζουν έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό σε πολλές χώρες της Ανατολής. Καθημερινά δολοφονούνται χιλιάδες άνθρωποι και δεν είδα ποτέ κανένας να βάζει τη σημαία της Συρίας στο facebook ή να γίνεται αναφορά σε αυτές τις χώρες με την ίδια συχνότητα που γίνεται για τις χώρες της Ευρώπης. Ας προβληματιστούμε λίγο, ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και ας λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χτυπά ανάλογα με το χρώμα, την ηλικία σου και το επάγγελμά σου ή την κοινωνική σου θέση. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε πολύ προσεκτικά.

Ο πόλεμος είναι σαν την αρρώστια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν θα σε χτυπήσει. Όπως λοιπόν και με τις αρρώστιες πολλές φορές αδιαφορεί κανείς λέγοντας ότι δεν θα τον χτυπήσει η αρρώστια, έτσι και με τον πόλεμο, όταν είναι μακριά λέμε ότι δεν μας αφορά, αλλά όσο πλησιάζει αρχίζει να μας πανικοβάλει η ιδέα του.

Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε το μυαλό σας. Ενδιαφερθείτε το ίδιο για όλες τις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο. Δεν χρειάζεται να φτάσει ο πόλεμος στο σπίτι σας για να ενδιαφερθείτε για όσα συμβαίνουν. Ούτε είναι ανάγκη να υποτάσσεστε σε ότι υπαγορεύει η ‘’μόδα’’ του facebook και του κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Ο θρήνος δεν είναι μόδα, δεν θρηνείς περισσότερο αν ακολουθήσεις αυτό που ακολουθούν οι πολλοί. Διαβάστε, ακούστε, προβληματιστείτε αλλά κυρίως πράξτε χωρίς να γίνεστε υποχείρια μιας μαζικής μιντιακής προπαγάνδας.

Καρολίνα Τσουκαλά, 17/11/2015 ©