Δυο ξένοι, δυο (ά)γνωστοι

Και τώρα δύο ξένοι, δύο (ά)γνωστοι γίναμε. Όλα όσα μοιραζόμασταν, τα γέλια μας, οι χαρές μας, οι λύπες μας, οι μελαγχολίες μας, οι επιτυχίες μας, οι αποτυχίες μας, βυθίστηκαν έτσι απρόσμενα και ξαφνικά στον βυθό της ανυπαρξίας. Χάθηκαν έτσι απλά, σαν να μην συνέβησαν ποτέ, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Όλα εκείνα τα οποία μοιραζόμασταν έγιναν στάχτη. Πρώτα κάναμε τόσο κόπο να μαζέψουμε το προσάναμμα έπειτα κάναμε τόσο κόπο για να ανάψουμε αυτή τη φωτιά, αυτή τη φλόγα του πάθους και ύστερα απολαμβάναμε τη θαλπωρή της ζέστης, το χρώμα της φλόγας που μας έκαιγε, παίξαμε με τη φωτιά, μπήκαμε μέσα σε αυτή και χορέψαμε με τις πύρινες φλόγες της.

Και έτσι απλά την αφήσαμε να σβήσει, δεν κάναμε καμία προσπάθεια να την κρατήσουμε για λίγο ακόμα ζωντανή. Και μας απέμεινε η στάχτη, ένα νεκρό σημάδι που μας υποδηλώνει απλά ότι υπήρξε κάποτε ζωή.

Νομίζαμε ότι θα μέναμε για πάντα εκεί με τις πύρινες φλόγες του πάθους μας, μα ίσως και να γλιτώσαμε τελικά από μια Κόλαση, ίσως το πάθος έπρεπε να σβήσει εκείνη τη στιγμή που έσβησε και γίναμε ξανά όπως πριν δύο ξένοι δύο (ά)γνωστοι.

Καρολίνα Τσουκαλά, 25/11/2015 ©

Όταν ο έρωτας αιμορραγεί

Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις ποτέ.  Οι άνθρωποι εδώ και αιώνες έχουν την τάση να μπερδεύουν τη ζωή τους καθώς έχουν τη συνήθεια να αφήνουν συνειδητά ανοιχτές τις πόρτες που πρέπει να παραμένουν κλειστές. 

Και κάπως έτσι η κατάσταση αρχίζει να περιπλέκεται, όταν αφήνεις πόρτες και παράθυρα ανοιχτά, μπαίνει μέσα ο άνεμος και σε παρασύρει. Είναι μάλλον στη φύση του ανθρώπου να θέλει πάντα εκείνο που δεν μπορεί να έχει και όταν το αποκτήσει πολλές φορές, συμβαίνει το αδιανόητο, αυτό που λαχταρούσε να αποκτήσει για τόσο καιρό γίνεται πλέον δεδομένο και δεν το θέλει πια. 

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, απρόβλεπτη και περίπλοκη. Όταν πρόκειται για συναισθήματα όπως ο έρωτας και η αγάπη οι άνθρωποι γίνονται θηρία, θέλουν να παλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως γι’ αυτά και θα παλέψουν μέχρι τη τελευταία στιγμή όταν βλέπουν πόσο ανυπεράσπιστοι και γυμνοί στέκονται μπροστά σε αυτά τα συναισθήματα. 

Και όταν αρχίσει να αιμορραγεί η πληγή εσύ προσπαθείς μάταια να την σταματήσεις, μα ο έρωτας είναι καταδικασμένος και το ίδιο και εσύ. Όταν αιμορραγεί ο έρωτας πεθαίνει. Και όταν ο έρωτας πεθαίνει, τότε τι συμβαίνει; Τότε εσύ θα αναστηθείς και θα αναγεννηθείς από τον επόμενο έρωτα.

Καρολίνα Τσουκαλά, 22/11/2015 ©

To Σάββατο 15.00-17.00 συντονιζόμαστε στο Radio Entasi 93.5 του Πολυτεχνείου Κρήτης και ακούμε LomoGigs!

To Σάββατο 15.00 - 17.00 συντονιζόμαστε στο Radio Entasi 93.5 του Πολυτεχνείου Κρήτης και ακούμε LomoGigs με την Andy και την Κατερίνα!

Θα είμαι καλεσμένη στην εκπομπή τους για να μιλήσουμε για φοιτητικές ή και όχι ιστορίες...!

Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε το μυαλό σας.

Φαίνεται πως για κάποιους ανθρώπους το μέγεθος της τραγωδίας μετριέται σε σχέση με την τοποθεσία της κάθε χώρας. Φαίνεται πως οι διακρίσεις συνεχίζουν να υφίστανται και σε επίπεδο μιας τεράστιας τραγωδίας όπως αυτής του πολέμου.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής ,φύλου, χρώματος, ηλικίας, επαγγέλματος, κοινωνικής τάξης. Είμαστε όλοι ένα. Ο πόλεμος δεν είναι μία μονομερής κατάσταση που αφορά μόνο την Ευρώπη. Tα τελευταία χρόνια έχουν πεθάνει χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία αλλά και στην Παλαιστίνη. Το γεγονός φυσικά ότι στη Γαλλία συνέβη αυτό το σοκαριστικό και τρομακτικό γεγονός δεν το αναιρεί κανείς. Ούτε και μπορεί κανείς να αναιρέσει το γεγονός ότι δολοφονήθηκαν τόσοι αθώοι άνθρωποι.

Αλλά ας συλλογιστούμε λίγο μήπως τα media μέσω ενεργειών όπως το να βάλουμε τη Γαλλική σημαία ως συμπαράσταση ή να κάνουμε like και share σε συγκεκριμένες σελίδες έχουν ως στόχο να μας ωθήσουν απλά σε ακόμα  μία μίζερη και μαζική προσπάθεια προπαγάνδας ενός υποτιθέμενου θρήνου, ενός θρήνου που αφορά μόνο την Ευρώπη. Λες και στις χώρες της Ανατολής δεν δολοφονούνται καθημερινά άνθρωποι. Ο θρήνος γι’ αυτές τις μαζικές δολοφονίες δεν γίνεται να είναι μονομερής, δεν γίνεται δηλαδή να θυμόμαστε ότι υπάρχει πόλεμος και θρήνος μόνο όταν συμβαίνει ένα χτύπημα στην Ευρώπη.

Ο πόλεμος για όσους δεν το γνωρίζουν έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό σε πολλές χώρες της Ανατολής. Καθημερινά δολοφονούνται χιλιάδες άνθρωποι και δεν είδα ποτέ κανένας να βάζει τη σημαία της Συρίας στο facebook ή να γίνεται αναφορά σε αυτές τις χώρες με την ίδια συχνότητα που γίνεται για τις χώρες της Ευρώπης. Ας προβληματιστούμε λίγο, ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και ας λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χτυπά ανάλογα με το χρώμα, την ηλικία σου και το επάγγελμά σου ή την κοινωνική σου θέση. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε πολύ προσεκτικά.

Ο πόλεμος είναι σαν την αρρώστια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν θα σε χτυπήσει. Όπως λοιπόν και με τις αρρώστιες πολλές φορές αδιαφορεί κανείς λέγοντας ότι δεν θα τον χτυπήσει η αρρώστια, έτσι και με τον πόλεμο, όταν είναι μακριά λέμε ότι δεν μας αφορά, αλλά όσο πλησιάζει αρχίζει να μας πανικοβάλει η ιδέα του.

Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε το μυαλό σας. Ενδιαφερθείτε το ίδιο για όλες τις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο. Δεν χρειάζεται να φτάσει ο πόλεμος στο σπίτι σας για να ενδιαφερθείτε για όσα συμβαίνουν. Ούτε είναι ανάγκη να υποτάσσεστε σε ότι υπαγορεύει η ‘’μόδα’’ του facebook και του κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Ο θρήνος δεν είναι μόδα, δεν θρηνείς περισσότερο αν ακολουθήσεις αυτό που ακολουθούν οι πολλοί. Διαβάστε, ακούστε, προβληματιστείτε αλλά κυρίως πράξτε χωρίς να γίνεστε υποχείρια μιας μαζικής μιντιακής προπαγάνδας.

Καρολίνα Τσουκαλά, 17/11/2015 ©