Για μια καρδιά

Τις νύχτες τριγυρνάς μονάχος

με το φανάρι σου σβηστό.
Το φως της μέρας σε τυφλώνει,
το φως της νύχτας σε σκοτώνει.

Μες στις σκιές χαμένος περπατάς,
είναι γυμνά τα σώματα τη νύχτα.
Τη μέρα ντύνεσαι βαριά,
η ανάσα σου μυρίζει απ' το ποτό το βραδινό.

Ξημέρωσε η αγάπη μας, ξημέρωσε με ήλιο.
Αχτίνες του φωτός μου είπες.
Με αγκάλιασε σφιχτά
τη μέρα εκείνη η καρδιά.

Καρολίνα Τσουκαλά, 10/12/2015 ©

To τελευταίο τανγκό

    
     
    Και κάθομαι και στέκομαι και σκέφτομαι

                 εκείνη τη στιγμή
                 μα η φλόγα μου φαινόταν μακρινή,
                 ξεχύνομαι με κίνηση αργή

                 και η φλόγα πέφτει πάνω μου καυτή.

                 Ευχόμουν να κοιτούσες την ψυχή,
                 αγνή, αμόλυντη, λευκή
                 κι απόλυτα φτωχή
                 για να θυμίζει την αρχή
                 εκείνη τη δύστυχη ασπρόμαυρη ζωή.

                 Πετάω χρώματα 
                 και πασαλείβω την ψυχή,
                 ξεχύνομαι επάνω με ορμή
                 κι εκείνη την κρίσιμη στιγμή
                 χορέψαμε το τελευταίο μας τανγκό.  

                    
                     Καρολίνα Τσουκαλά, 10/12/2015 ©

Σχοινιά και Κόμποι

Σε όλη μας τη ζωή συναντάμε μικρούς ή μεγαλύτερους κόμπους τους οποίους προσπαθούμε πολλές φορές μάταια να λύσουμε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά μας έμαθαν να δένουμε τα κορδόνια των παπουτσιών μας και μερικές φορές δέναμε τόσο σφιχτά τον κόμπο που μας ήταν αδύνατο να τον λύσουμε. 

Στη ζωή έχουμε την τάση να δένουμε κόμπους σφιχτά, τόσο σφιχτά που στο τέλος δεν ξέρουμε πώς να τους λύσουμε. Κρατάμε συνήθως την μία άκρη ενός σχοινιού και δίνουμε σ' ένα άλλο πρόσωπο την άλλη άκρη και έτσι αρχίζουμε να μπερδεύουμε τα σχοινιά μας δημιουργώντας κόμπους. Όσο περνάει ο καιρός οι κόμποι γίνονται όλο και πιο σφιχτοί, τα σχοινιά αρχίζουν να ξεφτίζουν και σ 'αυτό το σημείο πλέον ξεκινάει η πραγματική περιπέτεια. 

Οι ανυπόμονοι αφού προσπαθήσουν ελάχιστα να ξεμπλέξουν τους κόμπους τους, αποφασίζουν να τους κόψουν με ψαλίδι ή με οποιοδήποτε άλλο αιχμηρό αντικείμενο.Υπάρχουν κι εκείνοι που θα καταφέρουν να συνεργαστούν αρμονικά με το άλλο πρόσωπο και τελικά μπορεί να λύσουν τους κόμπους. Στο τέλος όμως, αυτοί που πραγματικά θα βγούνε νικητές θα είναι εκείνοι που θα έχουν οπλιστεί με την αρετή της υπομονής. Παρά τα ψαλίδια και τα υπόλοιπα αιχμηρά αντικείμενα που θα διαθέτουν θα τα πετάξουν όλα και θα προτιμήσουν να χρησιμοποιήσουν μόνο το στοιχεία που τους χάρισε η φύση, δηλαδή τα χέρια τους και το μυαλό τους. Έχοντας ολοκληρώσει αυτό το δύσκολο και πολύπλοκο έργο θα κατανοήσουν καλύτερα από τον καθένα πόσο σημαντική είναι η αρετή της υπομονής αλλά και της επιμονής. 

Εξάλλου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την ολοκλήρωση ενός έργου. Για να οδηγηθεί όμως κανείς σε αυτή θα πρέπει να περάσει μέσα από μια διαδικασία, που δεν είναι άλλη από την πορεία προς την ολοκλήρωση. Το αν θα οδηγηθεί κανείς σε αυτή την τελείωση είναι σχεδόν προσωπική του επιλογή. Aξίζει λοιπόν να θυμάται κανείς πως το ένα σχοινί τουλάχιστον το κρατάμε εμείς. 

Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα αποφασίσουμε να δέσουμε έναν κόμπο πρέπει να ξέρουμε ότι εμείς θα πρέπει και να τον λύσουμε. Και χρησιμοποιώντας την επιστήμη των μαθηματικών, όπου κόμποι=προβλήματα και όπου προβλήματα μπλέκονται οι ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες είναι εξαιρετικά πολύπλοκες.

Καρολίνα Τσουκαλά, 9/12/2015 ©

Aμφιβολία

Αμφιβάλλω

και επειδή αμφιβάλλω, 

αναβάλλω.

Κοιτάζω τον φάρο των Χανιών γεμάτη αμφιβολία.

Στέκεται εκεί αγέρωχος 

ακίνητος εδώ και χρόνια,

τον μαστιγώνουνε τα κύματα με δύναμη και ορμή

και κάνω την αρχή.

Στέκω κι εγώ εκεί γεμάτη οργή 

κοιτώντας τη θάλασσα μες στη ψυχή

με μάτια δακρυσμένα απ'τη πολλή βροχή

κομμάτια σπασμένα στην αυλή,

γεμάτη αμφιβολίες η ζωή.

Καρολίνα Τσουκαλά, 8/12/2015 ©

Δυο ξένοι, δυο (ά)γνωστοι

Και τώρα δύο ξένοι, δύο (ά)γνωστοι γίναμε. Όλα όσα μοιραζόμασταν, τα γέλια μας, οι χαρές μας, οι λύπες μας, οι μελαγχολίες μας, οι επιτυχίες μας, οι αποτυχίες μας, βυθίστηκαν έτσι απρόσμενα και ξαφνικά στον βυθό της ανυπαρξίας. Χάθηκαν έτσι απλά, σαν να μην συνέβησαν ποτέ, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Όλα εκείνα τα οποία μοιραζόμασταν έγιναν στάχτη. Πρώτα κάναμε τόσο κόπο να μαζέψουμε το προσάναμμα έπειτα κάναμε τόσο κόπο για να ανάψουμε αυτή τη φωτιά, αυτή τη φλόγα του πάθους και ύστερα απολαμβάναμε τη θαλπωρή της ζέστης, το χρώμα της φλόγας που μας έκαιγε, παίξαμε με τη φωτιά, μπήκαμε μέσα σε αυτή και χορέψαμε με τις πύρινες φλόγες της.

Και έτσι απλά την αφήσαμε να σβήσει, δεν κάναμε καμία προσπάθεια να την κρατήσουμε για λίγο ακόμα ζωντανή. Και μας απέμεινε η στάχτη, ένα νεκρό σημάδι που μας υποδηλώνει απλά ότι υπήρξε κάποτε ζωή.

Νομίζαμε ότι θα μέναμε για πάντα εκεί με τις πύρινες φλόγες του πάθους μας, μα ίσως και να γλιτώσαμε τελικά από μια Κόλαση, ίσως το πάθος έπρεπε να σβήσει εκείνη τη στιγμή που έσβησε και γίναμε ξανά όπως πριν δύο ξένοι δύο (ά)γνωστοι.

Καρολίνα Τσουκαλά, 25/11/2015 ©

Όταν ο έρωτας αιμορραγεί

Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις ποτέ.  Οι άνθρωποι εδώ και αιώνες έχουν την τάση να μπερδεύουν τη ζωή τους καθώς έχουν τη συνήθεια να αφήνουν συνειδητά ανοιχτές τις πόρτες που πρέπει να παραμένουν κλειστές. 

Και κάπως έτσι η κατάσταση αρχίζει να περιπλέκεται, όταν αφήνεις πόρτες και παράθυρα ανοιχτά, μπαίνει μέσα ο άνεμος και σε παρασύρει. Είναι μάλλον στη φύση του ανθρώπου να θέλει πάντα εκείνο που δεν μπορεί να έχει και όταν το αποκτήσει πολλές φορές, συμβαίνει το αδιανόητο, αυτό που λαχταρούσε να αποκτήσει για τόσο καιρό γίνεται πλέον δεδομένο και δεν το θέλει πια. 

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, απρόβλεπτη και περίπλοκη. Όταν πρόκειται για συναισθήματα όπως ο έρωτας και η αγάπη οι άνθρωποι γίνονται θηρία, θέλουν να παλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως γι’ αυτά και θα παλέψουν μέχρι τη τελευταία στιγμή όταν βλέπουν πόσο ανυπεράσπιστοι και γυμνοί στέκονται μπροστά σε αυτά τα συναισθήματα. 

Και όταν αρχίσει να αιμορραγεί η πληγή εσύ προσπαθείς μάταια να την σταματήσεις, μα ο έρωτας είναι καταδικασμένος και το ίδιο και εσύ. Όταν αιμορραγεί ο έρωτας πεθαίνει. Και όταν ο έρωτας πεθαίνει, τότε τι συμβαίνει; Τότε εσύ θα αναστηθείς και θα αναγεννηθείς από τον επόμενο έρωτα.

Καρολίνα Τσουκαλά, 22/11/2015 ©

To Σάββατο 15.00-17.00 συντονιζόμαστε στο Radio Entasi 93.5 του Πολυτεχνείου Κρήτης και ακούμε LomoGigs!

To Σάββατο 15.00 - 17.00 συντονιζόμαστε στο Radio Entasi 93.5 του Πολυτεχνείου Κρήτης και ακούμε LomoGigs με την Andy και την Κατερίνα!

Θα είμαι καλεσμένη στην εκπομπή τους για να μιλήσουμε για φοιτητικές ή και όχι ιστορίες...!

Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε το μυαλό σας.

Φαίνεται πως για κάποιους ανθρώπους το μέγεθος της τραγωδίας μετριέται σε σχέση με την τοποθεσία της κάθε χώρας. Φαίνεται πως οι διακρίσεις συνεχίζουν να υφίστανται και σε επίπεδο μιας τεράστιας τραγωδίας όπως αυτής του πολέμου.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής ,φύλου, χρώματος, ηλικίας, επαγγέλματος, κοινωνικής τάξης. Είμαστε όλοι ένα. Ο πόλεμος δεν είναι μία μονομερής κατάσταση που αφορά μόνο την Ευρώπη. Tα τελευταία χρόνια έχουν πεθάνει χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία αλλά και στην Παλαιστίνη. Το γεγονός φυσικά ότι στη Γαλλία συνέβη αυτό το σοκαριστικό και τρομακτικό γεγονός δεν το αναιρεί κανείς. Ούτε και μπορεί κανείς να αναιρέσει το γεγονός ότι δολοφονήθηκαν τόσοι αθώοι άνθρωποι.

Αλλά ας συλλογιστούμε λίγο μήπως τα media μέσω ενεργειών όπως το να βάλουμε τη Γαλλική σημαία ως συμπαράσταση ή να κάνουμε like και share σε συγκεκριμένες σελίδες έχουν ως στόχο να μας ωθήσουν απλά σε ακόμα  μία μίζερη και μαζική προσπάθεια προπαγάνδας ενός υποτιθέμενου θρήνου, ενός θρήνου που αφορά μόνο την Ευρώπη. Λες και στις χώρες της Ανατολής δεν δολοφονούνται καθημερινά άνθρωποι. Ο θρήνος γι’ αυτές τις μαζικές δολοφονίες δεν γίνεται να είναι μονομερής, δεν γίνεται δηλαδή να θυμόμαστε ότι υπάρχει πόλεμος και θρήνος μόνο όταν συμβαίνει ένα χτύπημα στην Ευρώπη.

Ο πόλεμος για όσους δεν το γνωρίζουν έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό σε πολλές χώρες της Ανατολής. Καθημερινά δολοφονούνται χιλιάδες άνθρωποι και δεν είδα ποτέ κανένας να βάζει τη σημαία της Συρίας στο facebook ή να γίνεται αναφορά σε αυτές τις χώρες με την ίδια συχνότητα που γίνεται για τις χώρες της Ευρώπης. Ας προβληματιστούμε λίγο, ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και ας λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χτυπά ανάλογα με το χρώμα, την ηλικία σου και το επάγγελμά σου ή την κοινωνική σου θέση. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε πολύ προσεκτικά.

Ο πόλεμος είναι σαν την αρρώστια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν θα σε χτυπήσει. Όπως λοιπόν και με τις αρρώστιες πολλές φορές αδιαφορεί κανείς λέγοντας ότι δεν θα τον χτυπήσει η αρρώστια, έτσι και με τον πόλεμο, όταν είναι μακριά λέμε ότι δεν μας αφορά, αλλά όσο πλησιάζει αρχίζει να μας πανικοβάλει η ιδέα του.

Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε το μυαλό σας. Ενδιαφερθείτε το ίδιο για όλες τις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο. Δεν χρειάζεται να φτάσει ο πόλεμος στο σπίτι σας για να ενδιαφερθείτε για όσα συμβαίνουν. Ούτε είναι ανάγκη να υποτάσσεστε σε ότι υπαγορεύει η ‘’μόδα’’ του facebook και του κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Ο θρήνος δεν είναι μόδα, δεν θρηνείς περισσότερο αν ακολουθήσεις αυτό που ακολουθούν οι πολλοί. Διαβάστε, ακούστε, προβληματιστείτε αλλά κυρίως πράξτε χωρίς να γίνεστε υποχείρια μιας μαζικής μιντιακής προπαγάνδας.

Καρολίνα Τσουκαλά, 17/11/2015 ©

Eλεύθερη Πτώση

Ακούγοντας στο πικ-απ το 'Come fly with me' by Frank Sinatra.

Οι ανθρώπινες σχέσεις τις περισσότερες φορές μοιάζουν σαν την ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο και δεν θυμίζουν σε τίποτα την κατά τ’ άλλα ασφαλή πτήση ενός επιβατικού αεροπλάνου, που λίγο πριν την απογείωση και την προσγείωση οι επιβάτες καλούνται να δέσουν τις ζώνες τους.

Στις σχέσεις των ανθρώπων όμως δεν φαίνεται να υπάρχουν ζώνες ασφαλείας και πολλές από αυτές μοιάζουν σαν τις ελεύθερες πτώσεις των αλεξιπτωτιστών που κάτι δεν πήγε καλά και το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε την σωστή στιγμή. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε όμως είναι ότι στις σχέσεις όσο πιο ψηλά φτάσουμε τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η πτώση.  

Δεν είναι ότι δεν γνωρίζουμε εξαρχής ότι θα βρεθούμε σε ελεύθερη πτώση, αλλά κανείς δεν μας έχει προειδοποιήσει για το αν υπάρχουν ζώνες ασφαλείας ή ακόμα χειρότερα για το αν θα ανοίξει τελικά το αλεξίπτωτο κατά την διάρκεια της πτώσης. Η πορεία μέχρι όμως να ανοίξει ή να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο θα είναι ανεπανάληπτη και μοναδική.

Είναι μερικά βράδια που νιώθεις πιο μόνος από ποτέ, και νομίζεις πως δεν υπάρχει κανένας για να χωθείς στην αγκαλιά του , επιθυμείς να πετάξεις μαζί με κάποιον, να πετάξεις μακριά από όλα αυτά που σε βασανίζουν. Να πας σε άλλα μέρη, σε άλλο κόσμο, σε άλλο πλανήτη. Να χωθείς σε μια αγκαλιά να ανέβεις πάνω σ’ ένα σύννεφο και να βλέπεις μόνο τ’ αστέρια μαζί του.

Αυτή η εικόνα να πετάς στα σύννεφα μου θύμισε την ταινία με τον Αλαντίν που έβλεπα στην παιδική μου ηλικία και η σκηνή που πάντα με μάγευε ήταν όταν ο Αλαντίν έδινε το χέρι του στην πριγκίπισσα Γιασμίν ώστε να την ανεβάσει στο μαγικό χαλί και να πετάξουν μαζί λέγοντας της καθώς άπλωνε το χέρι του ‘με εμπιστεύεσαι;’ Kαι τελικά τον εμπιστεύτηκε..

Είναι βράδια που αναζητάς αυτή την ελεύθερη πτώση, μια ελεύθερη πτώση προς τον έρωτα. Το αλεξίπτωτο μπορεί να ανοίξει μπορεί και όχι, εσύ θα πηδήξεις στο κενό ή θα προτιμήσεις να κοιτάς όσους πετάνε από την ασφαλή σου πλευρά πάνω σε ένα αερόστατο;

Καρολίνα Τσουκαλά, 23/10/2015 ©

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

     Χαμογέλα η ζωή είναι ωραία!

        

H ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

''A friend is someone who gives you      total freedom to be yourself.''  

                       Jim Morrison

H ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Στη ζωή δεν έχει σημασία να περιμένεις να παίξεις μόνο με το καλό φύλλο. Ο καλός παίκτης θα κριθεί από το πώς θα παίξει με ένα κακό φύλλο.

Πες μου μια ιστορία για την επιστροφή...

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις..

Η επιστροφή μου άφηνε πάντα μία αίσθηση μισοτελειωμένου τσιγάρου, ένα αίσθημα του ανικανοποίητου. Είναι εκείνες οι ωραίες και ξέγνοιαστες στιγμές που όσο και αν έχουν διαρκέσει πάντα μα πάντα στο τέλος θα μας αφήνουν μια αύρα μελαγχολική, μία αίσθηση ανολοκλήρωτη. Μια αίσθηση η οποία θα μπορούσε κανείς να πει πως σχετίζεται με την ευρύτερη ανολοκλήρωτη και ατελή μας ανθρώπινη φύση. Κάτι τέτοιες σκέψεις άρχισαν να διαπερνούν τον κατά τ' άλλα ξεκούραστο νου μου λόγω των πρόσφατων διακοπών μου. 

Είχα ανέβει στο κατάστρωμα και όσο συλλογιζόμουν όλα αυτά έβλεπα το νερό να καθρεφτίζεται και να χρυσαφίζει από τις αχτίνες του ήλιου που ρίχνονταν ορμητικά πάνω του. Και ήταν σαν κάποιος να πετούσε από τον ουρανό μπαούλα γεμάτα από χρυσάφι. Παρατηρούσα το γαλάζιο της θάλασσας όσο ταξίδευα και όλες τις αποχρώσεις που εμφανίζονταν άλλοτε πιο μπλε άλλοτε πιο πράσινες, άλλοτε πιο σκούρες και άλλοτε πιο ανοιχτόχρωμες. Σκέφτηκα πως μερικές φορές μπορεί να νιώθουμε τόσο χαμένοι που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη ζωή μας όμοια με αυτή την όψη του απέραντου γαλάζιου πελάγους. 

Όσο για τα πλοία, μπορεί να έχουμε όλοι την ίδια αφετηρία αλλά στη συνέχεια ο καθένας θα επιβιβαστεί στο δικό του πλοίο και θα χαράξει τη δική του μοναδική πορεία. Μα ο προορισμός.. άγνωστος, γιατί το ταξίδι τελικά είναι αυτό που μετράει και ας μείνει για πάντα ένα άλυτο μυστήριο ο προορισμός. Το ταξίδι αξίζει, γιατί μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και όλες οι εμπειρίες της ζωής, οι άνθρωποι που θα συναντήσουμε, οι σχέσεις που θα χτίσουμε, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, οι λύπες και οι χαρές, οι ευκολίες και οι δυσκολίες.


Καρολίνα Τσουκαλά, 18/10/2015 ©

Το καλάθι των αχρήστων

Να πετάς στα σκουπίδια όσα σε βαραίνουν. Με αυτή τη σκέψη καρφωμένη στο μυαλό ξύπνησα σήμερα. Η μέρα πέρασε και προσπαθούσα να βρω τη δύναμη να γράψω για όσα πρέπει να πετάμε στα σκουπίδια και να τα ξεχνάμε οριστικά. Το Σαββατόβραδο έφτασε και ύστερα από μία κουραστική εξεταστική περίοδο προτίμησα να μείνω στο σπίτι, να ξεκουραστώ και να μαζέψω το μυαλό μου. Αυτό το διάστημα οι σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου είχαν μαζευτεί τόσο περίτεχνα που μετά από δύο μήνες νιώθω σχεδόν ότι έχουν ξεχαστεί. Αλλά όχι, με περιμένουν, όλη την ημέρα προσπαθούν να μου τρυπήσουν και να μου βασανίσουν το μυαλό. 

Κατέβηκα λοιπόν να πετάξω τα σκουπίδια και έτσι άρχισα να σκέφτομαι, ότι ύστερα από αυτή την κίνηση τα σκουπίδια βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ύπαρξής τους. Πρώτα πριν γίνουν σκουπίδια τα καταναλώνουμε σκέφτηκα, ύστερα όταν αχρηστευθούν πλέον τα βάζουμε στο καλάθι των αχρήστων και μετά δένουμε σφιχτά τη σακούλα και τα πετάμε. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις των σκουπιδιών που ποτέ δεν καταναλώθηκαν όμως και παρ’ όλα αυτά πετάχτηκαν. Αυτό μου θύμιζε πάντα εκείνες τις κατεστραμμένες σχέσεις που πριν καλά-καλά τις ζήσεις ή τις αρχίσεις έπρεπε να τελειώσουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ζήτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση όσων μπορούν να ανακυκλωθούν. Μερικές σχέσεις είναι αδύνατον να πεταχτούν έτσι απλά, οπότε καταλήγουν στην ανακύκλωση. Είναι σωστό να ανακυκλώνουμε αυτές τις σχέσεις; Και πού θα μας οδηγήσει τελικά αυτή η ανακύκλωση; 

Το ζήτημα όμως δεν είναι τόσο απλό για όλους, υπάρχουν άλλοι που με την ίδια ευκολία που πετάνε τα σκουπίδια τους κομματιάζουν και τις σχέσεις του, τις βάζουν σε μία σακούλα και τις πετάνε στο καλάθι των αχρήστων. Όχι Κύριε, οι σχέσεις δεν είναι χαλασμένο φαγητό που σου μύρισε και θα το πετάξεις. Γιατί άπαξ και το πετάξεις και κομματιαστεί παύει να έχει ζωή, παύει να υπάρχει. Αλήθεια πάντα είχα την απορία, τελικά μήπως πρέπει κάποια στιγμή να πετάξουμε και εμείς στο καλάθι των αχρήστων όλους εκείνους τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν; 

Με την ίδια ευκολία που μας πέταξαν εκείνοι πρέπει να μάθουμε να τους πετάμε και εμείς. Διαφορετικά όσο ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια πάντα θα καταλήγουμε στον κάδο των αχρήστων τους. Να πετάς στα σκουπίδια όσα σε βαραίνουν, με αυτή τη φράση ξεκίνησα και με αυτή τη φράση θα ολοκληρώσω αυτό το κείμενο, γιατί όσο οδυνηρός και αν ακούγεται αυτός ο αποχωρισμός είναι η μοναδική λύση για να απαλλαγεί κανείς από εκείνους που περιμένουν με την πρώτη ευκαιρία να τον κομματιάσουν. 

Καρολίνα Τσουκαλά, 26/9/2015 ©

Απελπισμένοι για αγάπη

Μέσα στο πνεύμα της καλοκαιρινής μελαγχολίας χαμένη σ’ έναν καταπράσινο κήπο στα Χανιά άρχισα να κάνω σκέψεις για την αγάπη. Σκέφτηκα ότι η δύναμή της είναι σαν το χρώμα των φύλλων. Παρατηρούσα τα πράσινα φύλλα, άλλα περισσότερο φωτεινά, άλλα πιο θαμπά, άλλα αφυδατωμένα από την καλοκαιρινή ζέστη. Ο αέρας φυσούσε και όμως αυτά παρέμεναν εκεί, κολλημένα πάνω στα κλαδιά των δέντρων, μέσα στον κήπο. Άλλα τα παρέσυρε η ροή του ανέμου και έφευγαν μακριά έξω από τον κήπο. Ξαφνικά ένας δυνατός άνεμος τα έκανε να μοιάζουν στα μάτια μου σαν να χορεύουν στον αέρα, όλα στον ίδιο ρυθμό. Και ύστερα ηρεμούσαν ξανά, ο χορός σταματούσε για λίγο και ξανά μετά από λίγο άρχιζε. 

Εκείνο το πρωί  είχα ξυπνήσει με μία ακατανόητα μελαγχολική διάθεση. Σκεφτόμουν πως στην εποχή μας οι άνθρωποι είτε δυσκολεύονται να βρουν την αγάπη είτε απλώς δεν την αναζητούν, φοβούμενοι τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει γι’ αυτούς. Αναρωτιόμουν, πού πάει η αγάπη όταν χωρίσει κανείς με αυτό που αποκαλούμε ‘’άλλο μας μισό’’; Μήπως αναζητάμε την αγάπη σε λάθος μέρη και εν τέλει σε λάθος ανθρώπους; 

Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι είμαστε απελπισμένοι για αγάπη, αυτή την ανιδιοτελή αγάπη, την αγάπη που δεν απευθύνεται σε κάτι τέλειο αλλά αντιθέτως στον ατελή μας εαυτό, τον μπερδεμένο και τον ανασφαλή. Ψάχνουμε ανάμεσα σε όλα αυτά τα δεκάδες χιλιάδες χαμόγελα  που συναντάμε στον δρόμο μας, για εκείνο το χαμόγελο που θα αντικρίσουμε τα πρωινά εκείνα που ο ουρανός είναι λυπημένος και τα σύννεφα δακρύζουν. Αλλά ο δικός μας ουρανός χαμογελάει και μέσα στο γκρίζο του ουρανού καταφέρνουμε με τρόπο μαγικό και βλέπουμε τις αχτίνες του ήλιου να μας χαμογελούν. 

Για να καταφέρουμε να δούμε όμως εκείνο το χαμόγελο πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τον αληθινό μας εαυτό. Εάν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι, και δεν αναφέρομαι σε επίπεδα ναρκισσισμού προς αυτόν, τότε κανείς δεν θα μπορέσει να μας αγαπήσει γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Αλλά και από την άλλη πλευρά, εάν πέσουμε στην παγίδα της ναρκισσιστικής αγάπης προς τον εαυτό μας μόνο, τότε ούτε θα μπορέσουμε να δώσουμε αγάπη αλλά ούτε και να πάρουμε την αγάπη που αξίζουμε από τους άλλους.

Καρολίνα Τσουκαλά, 9/8/2015 ©

Όχι στον διχασμό!

 Entre nous, et l'enfer ou le ciel, il n'y a que la vie entre deux, qui est la chose du monde la plus fragile.** 

-Blaise Pascal-

 Μερικές σκέψεις για μια από τις κρισιμότερες στιγμές για το μέλλον της Ελλάδας

Υπάρχει Ελπίδα. Έτσι καταφατικά πρέπει να διατυπώνεται αυτή η φράση. Έτσι καταφατικά και χωρίς ερωτηματικά πρέπει να διατυπώνεται αυτή η πρόταση για ελπίδα όταν ο σκοπός όλων μας είναι η σωτηρία. Είμαστε όλοι άνθρωποι και όλοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα σε αυτή τη ζωή. Σε τόσο οριακές καταστάσεις που ζούμε πλέον η μόνη ελπίδα είναι ο λαός να είναι ενωμένος, όχι να διχάζεται και να χωρίζεται σε στρατόπεδα και στη συνέχεια να αλληλοσφάζεται ο ένας με τον άλλον. Είναι δείγμα ανωριμότητας ενός λαού να διοργανώνει διαφορετικές συγκεντρώσεις τη στιγμή που ο κίνδυνος είναι ο ίδιος για όλους και μας αφορά όλους. Ας πάψουμε επιτέλους να συμπεριφερόμαστε με βάση τους πολιτικούς χρωματισμούς, ας πάψουμε να χωριζόμαστε στις δύσκολες στιγμές σε στρατόπεδα. Ο κίνδυνος μάς αφορά όλους, δεξιούς και αριστερούς, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Και θα σταθώ στη λέξη ‘παιδιά’. Όλοι εσείς οι πολιτικοί και όλοι εσείς που ασκείτε απίστευτη τρομοκρατία όλες αυτές τις ημέρες για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, σκεφτείτε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα στην Ελλάδα και τα παιδιά που γεννιούνται τώρα και θα γεννηθούν στη συνέχεια θέλουν να γνωρίσουν ένα ειρηνικό πρόσωπο και όχι ένα πολεμικό.Δώστε λίγη ελπίδα σε αυτά τα παιδιά τουλάχιστον και αφήστε και εμάς που πλέον δεν είμαστε παιδιά να ζήσουμε και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Τίποτα δεν τελείωσε, τώρα αρχίζουν όλα. Υπάρχει ακόμα Ελπίδα και θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητοποιούν πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ύπαρξη.

** Τranslation: Between us, and Hell or Heaven, there is only life between the two, 

which is the most fragile thing in the world.

Καρολίνα Τσουκαλά,30/6/2015 ©

O κύκλος των αλλαγών

Πάντα με τρόμαζαν οι αλλαγές και κυρίως εκείνες οι απότομες. Oι αλλαγές του χρόνου κάθε Πρωτοχρονία για  παράδειγμα.  Πάντα ένιωθα μια μελαγχολία καθώς αισθανόμουν την ανάσα του παλαιού χρόνου να εξαφανίζεται από δίπλα μου, όπως η ζέστη γίνεται κρύο, σαν τον σφυγμό ενός νεκρού που έλεγε και ο Μαγιακόφσκι στο ποίημα του ‘Σύννεφο με Παντελόνια’. Είναι και εκείνες οι αλλαγές που μόλις συνηθίζεις σε μια ηλικία, ξαφνικά έρχεται η επόμενη, και ενώ την συνηθίζεις και την γνωρίζεις, φεύγει και εκείνη. Αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς πως αυτές οι αλλαγές πρέπει να συμβούν, αυτές οι αλλαγές θα συμβούν χωρίς να σε ρωτήσουν, αλλά εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συμβιβαστείς και να κοιτάξεις μπροστά. 

Πολλές φορές το παρελθόν μάς εμποδίζει να γευτούμε την γλύκα που κουβαλάνε οι απρόσμενες και ξαφνικές αλλαγές που έρχονται. Δεν έχουμε παρά να συμφιλιωθούμε μαζί τους και να πορευτούμε μ’αυτές. Αναρωτιόμουν όμως, αλλάζουμε στ’αλήθεια; Και ταυτόχρονα με εμάς αλλάζουν και οι άλλοι γύρω μας; Ή μήπως τελικά εμείς αλλάζουμε τον τρόπο που βλέπουμε πλέον τους άλλους γύρω μας; Όπως και να έχει συνεχίζει να μου τρυπάει το μυαλό η σκέψη αυτή. Μήπως απλά δεν μπορούμε πάντα να συμβιβαστούμε με αυτές τις αλλαγές που έρχονται; Mήπως η ανασφάλεια του μέλλοντος μας κρατάει στάσιμους σε όσα οικεία έχουμε δίπλα μας; Αλλά και όσα οικεία έχουμε, προτού γίνουν οικεία, υπήρξαν και εκείνα ξαφνικές αλλαγές κάποιων άλλων οικείων μας συνηθειών. 

Ο κύκλος των αλλαγών είναι άπειρος και συνεχής, αλλαγές στην ηλικία, αλλαγές στις κοινωνικές μας σχέσεις, αλλαγές στους φίλους, αλλαγές στους ερωτικούς συντρόφους, αλλαγές στον εργασιακό μας χώρο, αλλαγές στην οικογένεια, αλλαγές σε όλα και παντού. Καθώς έγραφα άρχισα να παρατηρώ το μεγάλο ρολόι που έχω στην κουζίνα και έβλεπα τον δείκτη να κινείται γύρω-γύρω και την ώρα να περνάει χωρίς να σταματάει. Ταυτόχρονα άκουγα το ρυθμικό τικ-τακ. Γιατί μας αγχώνει σκέφτηκα αυτό το τικ τακ; Σ’ένα παράλληλο σύμπαν το ρολόι θα μου έλεγε ότι και το ίδιο κουράστηκε να κάνει τικ-τακ τόσο ρυθμικά, αλλά ο ρυθμός της καρδιάς δεν σταματά για να ξεκουραστεί, η διακοπή σημαίνει και το τέλος. Δεν έχουμε περιθώρια να διακόπτουμε τον ρυθμό. 

Η ζωή είναι εδώ και τώρα και κανείς δεν μπορεί να διακόψει την ορμητικότητα του κύματος της. Δεν μπορείς να περιμένεις πότε θα είσαι έτοιμος για την αλλαγή, η ζωή περνάει από μπροστά σου, τα δεδομένα αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία και πρέπει να συμβιβαστείς με αυτή την αλλαγή. Έρχεται μια στιγμή που οι άνθρωποι πρέπει να γυρίσουν τη σελίδα του βιβλίου της ζωής. Είναι η ώρα της αλλαγής και η αλλαγή θα έλεγα είναι πρόοδος, όχι απλώς ένα γεγονός που συντελείται, είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο, για κάτι ανώτερο. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι αλλαγές βρίσκονται μέσα σε μία φουσκωμένη από κύματα θάλασσα, σε μια τρικυμία. Η δυσκολία είναι μέχρι να πάρουμε την  απόφαση να μπλεχτούμε και εμείς σ’ αυτή την τρικυμία και να κάνουμε την αλλαγή, και ύστερα η θάλασσα θα ξεφουσκώσει, η κρίσιμη στιγμή των αλλαγών στη ζωή μας μόλις πέρασε. Η θάλασσα ηρέμησε και επικράτησε στη συνέχεια η γαλήνη. Αλλά μέχρι τότε, εσύ θ’ ανέβεις στο κύμα ή απλά θα το κοιτάζεις φοβισμένος από την ασφαλή σου θέση; 

Καρολίνα Τσουκαλά, 25/6/2015 ©

Είμαστε στιγμές ή δεν είμαστε τίποτα.

Πότε ένιωσες τελευταία φορά ευτυχισμένος;

 

Ήμουν στο μετρό, είχα πάρει το τελευταίο τρένο, δεν ξέρω αν έφταιγε που ήταν αργά το βράδυ ή το ότι βρισκόμουν τόσα μέτρα κάτω από τη Γη. Έβλεπα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των επιβατών τη θλίψη και τη μελαγχολία, σαν να είχε καλύψει η νύχτα με ένα μαύρο πέπλο τα πρόσωπά τους, σαν να είχε φύγει η ψυχή και να φαινόταν μόνο μία σκιά. Πότε ένιωσες τελευταία φορά ευτυχισμένος; Αυτό ήθελα να ρωτήσω καθέναν από αυτούς. Πάντα αναρωτιέμαι τι σκέφτονται οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε ένα βαγόνι του μετρό. 

Παρατηρώ τα μάτια που λένε πως είναι ο καθρέφτης της ψυχής, μάτια πολύχρωμα, άλλα ζωηρά, άλλα θολά, και άλλα παγωμένα. Σκεφτόμουν αν και οι ψυχές αυτών των ανθρώπων είναι όπως ακριβώς και τα μάτια τους. Θα σταθώ όμως στην πολυχρωμία. Πάντα μου άρεσε ο συνδυασμός πολλών διαφορετικών χρωμάτων. 

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο είναι σαν να σου δίνουν έναν καμβά και να πρέπει εσύ από λευκός που είναι να τον γεμίσεις με χρώματα. Ποτέ δεν ξέρεις τι χρώματα κρατάει στη παλέτα του ο καλλιτέχνης του έρωτα που έχεις απέναντί σου, αλλά ούτε και αυτός ξέρει τι χρώματα κρατάς στη δική σου. Προσπαθείς έτσι να μπεις στον κόσμο του καλλιτέχνη του έρωτα και να τον χρωματίσεις, αλλά πολλές φορές αποδεικνύεται ασπρόμαυρος. Κάπου μέσα στις ασπρόμαυρες σκιές ψάχνεις να βρεις μία παπαρούνα που ανθίζει την άνοιξη, ένα δυνατό κόκκινο χρώμα.Το χρώμα του πάθους, το χρώμα του έρωτα. Ψάχνεις μέσα στις ασπρόμαυρες σκιές να βρεις την ευτυχία αλλά κάνεις λάθος. Οι ασπρόμαυρες ζωές δεν είναι για εσένα, εσύ θέλεις να ζήσεις τις στιγμές, σίγουρα όχι μόνο τις ευτυχισμένες καθώς η ζωή δεν αποτελείται μόνο από ευτυχισμένες στιγμές αλλά και από μέρες δυστυχίας. 

Εσύ όμως ανήκεις στους πολύχρωμους καμβάδες, εκείνους με τα φωτεινά και ιδιαίτερα χρώματα, εκείνους τους ευτυχισμένους. Πώς αλλιώς θα μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα σε μια ασπρόμαυρη ζωή; Είμαστε στιγμές ή δεν είμαστε τίποτα και μας αξίζουν οι ευτυχισμένες στιγμές. Δεν υπάρχει ολοκληρωτική ευτυχία στη ζωή, αλλά πάντα θα υπάρχουν ευτυχισμένες ημέρες.

Καρολίνα Τσουκαλά, 3/5/2015 ©

Άνθρωποι και Ζώα

Ο Αριστοτέλης είπε κάποτε ότι η ειδοποιός μας διαφορά από τα ζώα είναι ο λόγος, με τη μορφή τόσο του έναρθρου λόγου όσο και  της λογικής σκέψης. Η φύση αντίστοιχα εφοδίασε τα ζώα την απλή 'φωνή', δηλαδή τις άναρθρες κραυγές. 

Μ’αυτές τα ζώα μπορούν απλώς μέσω των αισθήσεων να αντιλαμβάνονται και να μεταδίδουν το ένα στο άλλο το αίσθημα του ευχάριστου και του δυσάρεστου, γιατί μόνο αυτό τους είναι απαραίτητο για να επιβιώνουν και να εκπληρώνουν το σκοπό της ύπαρξής τους. 

Όλοι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος κάτι το οποίο σημαίνει ότι σε όλους δόθηκε εκ φύσεως ο Λόγος. Ο Λόγος που δόθηκε στους ανθρώπους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα τεράστιο δώρο της φύσης. Ο άνθρωπος όμως που έχει μυαλό έχει και σκέψη και η σκέψη με τη σειρά της μπορεί να μας δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα. Ο ανθρώπινος νους είναι μοιάζει με λαβύρινθο δίχως αρχή και τέλος. Καθημερινά περνούν από το μυαλό μας άπειρες σκέψεις, άλλες απόλυτα ευχάριστες και άλλες απόλυτα δυσάρεστες. 

Εφόσον διαθέτουμε τον Λόγο, διαθέτουμε και συναισθήματα, τα οποία προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να τα εκφράσουμε στους άλλους και το ίδιο περιμένουμε και εμείς να κάνουν και οι άλλοι προς τα εμάς. Μέσω των συναισθημάτων του ο άνθρωπος εκφράζει πτυχές του εαυτού του, τα συναισθήματα αντικατοπτρίζουν τον εαυτό μας. Και αναρωτιέμαι γεννιόμαστε εκ φύσεως συναισθηματικοί ή μήπως μετά τη γέννησή μας νιώθουμε όλο και περισσότερο την ανάγκη να εκφραστούμε συναισθηματικά, να δώσουμε αλλά και να πάρουμε συναισθήματα. Και τι συμβαίνει μέσα μας όταν εμείς δίνουμε και δεν παίρνουμε ούτε τα μισά; Μήπως τελικά υπάρχουν άνθρωποι που ενώ έχουν την ιδανική νοημοσύνη για το μυαλό έχουν μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη; 

O Λόγος δεν πρέπει να μένει στα λόγια, πρέπει να προχωράει βαθύτερα, να προσεγγίζει πτυχές της ανθρώπινης ψυχής και να ενισχύει την έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο άνθρωπος πρέπει όχι μόνο να καλλιεργεί την επίγνωση των συναισθημάτων του, αλλά και την ενσυναίσθηση ή με άλλα λόγια την ικανότητά του να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων. 

 Προφανώς και έχει την ανάγκη να εκφράσει και τα πιο ζωώδη ένστικτα που νιώθει, είναι και αυτό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αλλά πρέπει να κατευνάζει την ζωώδη του φύση μέσω των συναισθημάτων. Ο άνθρωπος που φοβάται να εκφράσει τα συναισθήματά του από φόβο μήπως πληγωθεί από τους άλλους που δεν θα του τα επιστρέψουν, είναι μισός άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος ζωντανός εξωτερικά και νεκρός εσωτερικά. 

Σε μια εποχή που η έκφραση των συναισθημάτων γίνεται όλο και πιο δυσεύρετη, οι ‘άγριοι’ άνθρωποι πρέπει να εξημερωθούν και είναι ανάγκη να εξημερωθούν γιατί αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν ότι για να υπάρξει ζωή πρέπει να συνυπάρχει όχι μόνο το σώμα αλλά και η ψυχή.

Καρολίνα Τσουκαλά,24/4/2015 ©

Zεύγη

Πάντα μου άρεσε ο αριθμός δύο. Το πρώτο ζεύγος που αγάπησα ήταν οι γονείς μου. Δύο άνθρωποι, δύο καρδιές. Ο ένας γένους αρσενικού και  ο άλλος γένους θηλυκού. Δύο ετερώνυμα μεν αλλά ταιριαστά δε. Στη συνέχεια αγάπησα ένα ζευγάρι παπούτσια, δώρο του νονού μου. Τότε μου φαίνονταν ταιριαστά, ήταν τόσο ταιριαστά που πλέον σκέφτομαι ότι καταντούσαν μονότονα. 

Μήπως τελικά οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με το πόσο φαντασία διαθέτουν για να ταιριάξουν τα αταίριαστα; Οπότε βάζοντας την φαντασία μου σε λειτουργία, φαντάζομαι ότι η μία κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που πάντα θέλουν να φοράνε το ίδιο χρώμα κάλτσας και στα δύο πόδια, να έχουν το ίδιο χρώμα γάντια στο δεξί και στο αριστερό χέρι, το ίδιο σχέδιο σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά. Η άλλη κατηγορία φαντάζομαι έχει μία πιο φιλελεύθερη άποψη για το ταίριασμα των διαφόρων ειδών που μπορεί να συνδυάσει, διαθέτει μεγαλύτερη φαντασία, θέλει να συνδυάζει πολλά χρώματα, θέλει να προσθέτει περισσότερη φαντασία, ώστε και το πιο απλό και χαζό να φαντάζει εντυπωσιακό και ενδιαφέρον. 

Μήπως είναι τελικά στη ζωή εντελώς ψυχαναγκαστικό να ψάχνεις να συνδυάσεις τα πάντα ώστε να είναι όμοια; Μήπως η γοητεία βρίσκεται στα ετερώνυμα; Μήπως γι’ αυτό το πρώτο ζεύγος που θυμάμαι να αγαπώ είναι οι γονείς μου , επειδή ακριβώς ήταν τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον; Πότε θα μάθουμε να εκτιμάμε ότι το διαφορετικό θα μας φέρει την αλλαγή που επιθυμούμε; Σ’ όλη μας τη ζωή κυνηγάμε πράγματα που μας γοήτευαν από το παρελθόν, ακριβώς επειδή έχουν αυτή την οικειότητα, την μυρωδιά του οικείου του παλιού, του καλού, μας παρέχουν μια σιγουριά ότι όλα είναι σταθερά και πως τίποτα δεν αλλάζει. Αντιθέτως, τα πάντα αλλάζουν, τα χρόνια περνούν, ωριμάζουμε (συνήθως) πνευματικά και μεγαλώνουμε ηλικιακά, άνθρωποι περνούν σαν ταξιδιώτες από τις ζωές μας, μας αφήνουν άλλοτε τα καλά και άλλοτε τα κακά τους χαρακτηριστικά, μας βοηθούν να ‘’αλλάξουμε’’ σελίδα ή και όχι.

Παρατηρούσα τους κύκλους που έκανε το ψάρι μου στη γυάλα του, έτσι μονότονα και με συγκεκριμένο ρυθμό. Σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η μοίρα του και μάλλον λόγω άγνοιας είναι ευτυχισμένο αφού δεν ξέρει την ύπαρξη ζωής στον ωκεανό, όπου εκεί θα ήταν ελεύθερο. Ωραία λοιπόν, τα ζώα βρίσκονται σε πλήρη άγνοια περί της ζωής και της ύπαρξης, αλλά έχοντας πάντα ανεπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης. Εμείς από την άλλη που η ειδοποιός μας διαφορά από τα ζώα είναι ο Λόγος, γιατί θέλουμε μερικές φορές να λειτουργούμε σαν να βρισκόμαστε σε πλήρη άγνοια; Ίσως γιατί την δεδομένη στιγμή δεν είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε προτιμούμε να περάσουμε ένα διάστημα σκεπτόμενοι το ζήτημα που μας απασχολεί, παραμένοντας σε μία κατάσταση που σκόπιμα αποφεύγουμε αυτό που πολλές φορές  ήδη γνωρίζουμε. Έτσι αρνούμαστε να το παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, προσποιούμενοι ότι βρισκόμαστε σε άγνοια. 

Είναι αλήθεια μεγάλο το ερώτημα και μεγάλο το δίλημμα, η άγνοια είναι ευτυχία, ή μήπως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να γνωρίζεις; Και εάν επιλέξουμε την δεύτερη εκδοχή, είμαστε αρκετά δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια;

Καρολίνα Τσουκαλά,17/4/2015 ©

Η Θεωρία της Εβδομάδας (16/3 - 22/3)

'Αδυναμίες'

Καμιά δεν είχες 

Εγώ είχα μία:  

Αγάπησα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Η Θεωρία της εβδομάδας (9/3-15/3)

Μπορεί να υπάρξουν καλύτερες εποχές,αλλά αυτή εδώ είναι η δική μας.

Jean Paul Sartre

Αποκτώ και Δυστυχώ;

Ήταν ένα ήσυχο Κυριακάτικο απόγευμα και εμένα μου καρφώθηκε στο μυαλό μία δραστήρια σκέψη η οποία περιπλανιόταν με ορμή μέσα στο μυαλό μου και δεν με άφηνε σε ησυχία. Σκεφτόμουν όλα αυτά που κυνηγάμε στη ζωή μας, τα όνειρά μας, που μία μέρα πιστεύουμε ότι θα πραγματοποιηθούν. Είμαστε όμως στ’ αλήθεια ευτυχισμένοι όταν αποκτήσουμε κάτι που κυνηγούσαμε για χρόνια ή ίσως για μια ζωή; Σκεφτόμουν όσα είχα διαβάσει στο βιβλίο του Φρόυντ για τον Μαζοχισμό, και άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να προστεθεί στις μορφές που παρατηρείται ο μαζοχισμός όπως αναφέρει ο Φρόυντ (ερωτογενής,θηλυκός,ηθικός) και μία τέταρτη μορφή, αυτή που μας βάζει σε μία μαζοχιστική διαδικασία να ασχολούμαστε με ανθρώπους και πράγματα που ενώ ξέρουμε ότι πιθανότατα ύστερα από την απόκτηση τους θα δυστυχήσουμε, ή στην χειρότερη δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε έστω μια μικρή ιδέα από αυτούς-αυτά, συνεχίζουμε και ασχολούμαστε. Αλλά υπάρχει μία ακόμα πτυχή της όλης υπόθεσης και ακόμα δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου αν αυτό συμβαίνει εξαιτίας της ατελούς μας φύσης μόνο. Πρόκειται για κάτι που μπορεί να σας ακουστεί παράξενο, αλλά συμβαίνει πιθανά σε όλους. Πόσες φορές ανυπομονούμε για κάτι που έχουμε προγραμματίσει και μόλις φτάσει η στιγμή της απόκτησης του νιώθουμε ξαφνικά ένα τεράστιο κενό, σαν να μην έχει πλέον την αξία που του είχαμε αρχικά δώσει, σαν να άξιζε τελικά περισσότερο η αναμονή όσο ανυπόμονοι και να είμασταν. Μερικές φορές το να περιμένεις να συμβεί κάτι ακούγεται πιο συναρπαστικό από το να το αποκτήσεις.

Καρολίνα Τσουκαλά,8/3/2015 ©