Να πετάς στα σκουπίδια όσα σε βαραίνουν. Με αυτή τη σκέψη
καρφωμένη στο μυαλό ξύπνησα σήμερα. Η μέρα πέρασε και προσπαθούσα να βρω τη
δύναμη να γράψω για όσα πρέπει να πετάμε στα σκουπίδια και να τα ξεχνάμε
οριστικά. Το Σαββατόβραδο έφτασε και ύστερα από μία κουραστική εξεταστική
περίοδο προτίμησα να μείνω στο σπίτι, να ξεκουραστώ και να μαζέψω το μυαλό μου.
Αυτό το διάστημα οι σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου είχαν μαζευτεί τόσο
περίτεχνα που μετά από δύο μήνες νιώθω σχεδόν ότι έχουν ξεχαστεί. Αλλά όχι, με
περιμένουν, όλη την ημέρα προσπαθούν να μου τρυπήσουν και να μου βασανίσουν το
μυαλό.
Κατέβηκα λοιπόν να πετάξω τα σκουπίδια και έτσι άρχισα να σκέφτομαι, ότι
ύστερα από αυτή την κίνηση τα σκουπίδια βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ύπαρξής
τους. Πρώτα πριν γίνουν σκουπίδια τα καταναλώνουμε σκέφτηκα, ύστερα όταν αχρηστευθούν πλέον τα βάζουμε στο καλάθι των
αχρήστων και μετά δένουμε σφιχτά τη σακούλα και τα πετάμε. Υπάρχουν και οι
περιπτώσεις των σκουπιδιών που ποτέ δεν καταναλώθηκαν όμως και παρ’ όλα αυτά
πετάχτηκαν. Αυτό μου θύμιζε πάντα εκείνες τις κατεστραμμένες σχέσεις που πριν
καλά-καλά τις ζήσεις ή τις αρχίσεις έπρεπε να τελειώσουν για πολλούς και
διάφορους λόγους. Το ζήτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση όσων μπορούν
να ανακυκλωθούν. Μερικές σχέσεις είναι αδύνατον να πεταχτούν έτσι απλά, οπότε
καταλήγουν στην ανακύκλωση. Είναι σωστό να ανακυκλώνουμε αυτές τις σχέσεις;
Και πού θα μας οδηγήσει τελικά αυτή η ανακύκλωση;
Το ζήτημα όμως δεν είναι τόσο
απλό για όλους, υπάρχουν άλλοι που με την ίδια ευκολία που πετάνε τα σκουπίδια τους
κομματιάζουν και τις σχέσεις του, τις βάζουν σε μία σακούλα και τις πετάνε στο
καλάθι των αχρήστων. Όχι Κύριε, οι σχέσεις δεν είναι χαλασμένο φαγητό που σου
μύρισε και θα το πετάξεις. Γιατί άπαξ και το πετάξεις και κομματιαστεί παύει να
έχει ζωή, παύει να υπάρχει. Αλήθεια πάντα είχα την απορία, τελικά μήπως πρέπει
κάποια στιγμή να πετάξουμε και εμείς στο καλάθι των αχρήστων όλους εκείνους τους
ανθρώπους που μας πλήγωσαν;
Με την ίδια ευκολία που μας πέταξαν εκείνοι πρέπει
να μάθουμε να τους πετάμε και εμείς. Διαφορετικά όσο ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν
σαν σκουπίδια πάντα θα καταλήγουμε στον κάδο των αχρήστων τους. Να πετάς στα
σκουπίδια όσα σε βαραίνουν, με αυτή τη φράση ξεκίνησα και με αυτή τη φράση θα
ολοκληρώσω αυτό το κείμενο, γιατί όσο οδυνηρός και αν ακούγεται αυτός ο
αποχωρισμός είναι η μοναδική λύση για να απαλλαγεί κανείς από εκείνους που
περιμένουν με την πρώτη ευκαιρία να τον κομματιάσουν.
Καρολίνα Τσουκαλά, 26/9/2015 ©
