Ξυπνάς, ανοίγεις τα μάτια, παίρνεις βαθειά ανάσα. Άλλη μια μέρα ξύπνησες, άλλη μια μέρα που αναπνέεις, άλλη μια μέρα ζεις, άλλη μια μέρα που δεν θα μπορέσεις να εξηγήσεις το γιατί και πώς και τι. Μετά ηρεμείς για λίγο, τον κοιτάζεις.
Ξυπνάει, ανοίγει τα μάτια, παίρνει βαθειά ανάσα. Άλλη μια μέρα ξύπνησε, άλλη μια μέρα αναπνέει, άλλη μια μέρα ζει, άλλη μια μέρα που δεν θα μπορέσει να εξηγήσει το γιατί και πώς και τι. Μετά ηρεμεί για λίγο, σε κοιτάζει.
Έχεις τον έρωτα δίπλα σου και αυτό σε ηρεμεί, το φως που μπαίνει από τις χαραμάδες είναι λιγοστό αλλά αρκετό για να φωτίσει όσα εκείνη την ώρα θέλεις να δεις δίπλα σου.
Ύστερα έρχεται το άγγιγμα, σου χαϊδεύει τα μαλλιά. Αυτή η ματιά και αυτό το άγγιγμα είναι αρκετά για να σε κάνουν να θέλεις να ζήσεις για πάντα. Μα είναι και αυτός ο αναθεματισμένος φόβος της υπάρξεως. Είναι αυτή η αβεβαιότητα της ύπαρξης που σε ξεβολεύει όταν έχεις αρχίσει να βολεύεσαι. Που σε αναστατώνει όταν δεν ξέρεις για πόσο ακόμα θα υπάρχεις.
Αλλά για σκέψου, μπορεί να ακούγεται κλισέ, μα δίχως τον έρωτα είσαι ατελής. Λένε πως ο έρωτας δεν έχει λογική, μα σε έναν κόσμο ανισόρροπο και αβέβαιο σαν και αυτόν, μερικές φορές ο έρωτας φαίνεται να είναι το μόνο λογικό που σου συμβαίνει.
Περιμένουμε συνεχώς με αγωνία και ανυπομονησία, να αντικρίσουμε τον άλλον, περιμένουμε με ανυπομονησία να σχολάσουμε από την δουλειά μας, να τελειώσουμε το σχολείο, να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο, να φύγει ο χειμώνας, να έρθει το καλοκαίρι.
Μα για στάσου, μάλλον ξεχνάς ότι όσο ανυπομονείς για κάτι ξεχνάς στο μεσοδιάστημα αυτό που λέγεται ζωή.
Μην ξεχνάς ότι δεν γεννήθηκες για να περιμένεις τον έρωτα, να περιμένεις να τελειώσεις την δουλειά σου, να περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι, να περιμένεις να φύγει το καλοκαίρι και να έρθει ο χειμώνας, να περιμένεις να διασκεδάσεις το Σάββατο, να περιμένεις να πας βόλτα την Κυριακή.
Και αν ακόμα δεν έχεις βρει το νόημα της ζωής, τότε θα σου το πω απλά και κατανοητά.
Μην περιμένεις τίποτα, ζήσε το τώρα. Ίσως να είναι το μόνο που αξίζει να κάνεις.
Δημοσιεύτηκε στο 3pointmagazine.gr
