Πες μου μια ιστορία για την τέχνη της μαγειρικής...

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013/Στο σαλόνι/Σκοτεινό Απόγευμα/Ακούγοντας την βροχή, τις αστραπές και τις βροντές

Ένα πράγμα που όσο και να μεγαλώσεις θα μυρίζει το ίδιο οικεία και θα έχει την ίδια μοναδική γεύση, θα είναι το φαγητό της μαμάς και της γιαγιάς! Μπορώ να πω ότι ήμουν από τα τυχερά παιδιά που κατάφεραν να γευτούν και να απολαύσουν όλα τα παραδοσιακά φαγητά και γλυκά της χώρας μας! Επειδή ζούμε πια σε μια εποχή που πολλά πράγματα  ισοπεδώνονται, νιώθω ότι ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας που πρέπει να διατηρήσουμε αναλλοίωτο, είναι η παράδοση της ελληνικής κουζίνας. Είναι γεγονός πως έχω ταξιδέψει και έχω δοκιμάσει διάφορες ‘εθνικές κουζίνες’ άλλων χωρών αλλά η αλήθεια είναι πως όσο απολαυστικά και αν είναι τα παραδοσιακά πιάτα των άλλων χωρών πάντα η σκέψη μου παραμένει στη νοσταλγία εκείνων των γεύσεων του παρελθόντος. Θυμάμαι πολλές φορές την γιαγιά μου να φτιάχνει κουλουράκια και να μοσχοβολάει όλο το σπίτι για μία ολόκληρη μέρα! Και επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα νιώθω ότι είναι σημαντικό οι νεότερες γενιές να προσπαθήσουν να  διατηρήσουν τις παραδόσεις των Χριστουγεννιάτικων γλυκών όπως ακριβώς έγινε στην περίπτωση της γιαγιάς μου, της μητέρας μου και κατάφεραν να περάσουν όλη αυτή την εμπειρία τους και σε εμένα! Η εύκολη λύση είναι να αγοράσεις τυποποιημένα γλυκά, αλλά πιστεύω ότι έστω μια φορά τον χρόνο αξίζει να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι διαφορετικό. 

Ας διατηρήσουμε αυτή την κουλτούρα των γεύσεων! Ας μην ισοπεδώνουμε τις παραδόσεις και τα έθιμά μας! Γιατί η μαγειρική πάνω απ’ όλα  είναι μία τέχνη, είναι μία ενασχόληση η οποία εμένα προσωπικά με βοηθάει να ξεφεύγω για λίγο από την καθημερινότητα! Στην μαγειρική πάντα απολάμβανα και χόρταινα με τις μυρωδιές των φαγητών και πάντα με γοήτευε ο συνδυασμός των πολύχρωμων υλικών που ήταν απαραίτητα για την παρασκευή κάποιου φαγητού ή γλυκού. Όσο χρόνο και αν απαιτεί η ενασχόληση με την παρασκευή φαγητών και γλυκών αξίζει τον κόπο γιατί το αποτέλεσμα θα σε κάνει να αισθανθείς δημιουργικός! Δυστυχώς ζούμε πλέον σε μία εποχή στην οποία όλα μαζικοποιούνται και ισοπεδώνονται και φυσικά σε αυτή την λαίλαπα συμπεριλαμβάνεται και το φαγητό. Οι άνθρωποι όλο και περισσότερο προτιμούν το junk food, το γρήγορο και ψευδώς γευστικό φαγητό και αγνοούν παντελώς όλα τα υπέροχα παραδοσιακά προϊόντα που παράγει ο τόπος μας. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα λόγω επιλογής τους αλλά λόγω των γρήγορων ρυθμών της ζωής στις μεγαλουπόλεις. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και το γεγονός ότι οι γυναίκες, δεν ασχολούνται πλέον αποκλειστικά και μόνο με το νοικοκυριό καθώς δεν έχουν χρόνο λόγω των ωρών που δουλεύουν εκτός σπιτιού. Άλλος ένας σημαντικός λόγος είναι ότι οι νεότερες γενιές ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο να διατηρήσουν τις παραδοσιακές συνταγές καθώς τις σνομπάρουν γιατί έχουν συνηθίσει την γρήγορο, εύκολο, θεωρητικά γευστικό φαγητό. 

Επειδή όμως  πρέπει να ανοίγουμε την ματιά μας και προς τις άλλες κουζίνες άλλων χωρών εμπλουτίζοντας τον κόσμο των γεύσεών μας, σκέφτηκα να σας παρουσιάσω τα παραδοσιακά πιάτα που έχουν σε διάφορες χώρες του κόσμου!

Αυστρία: Το πιο δημοφιλές παραδοσιακό φαγητό στην Βιέννη είναι το Wiener Schnitzel γνωστό και ως σνίτσελ!

Γαλλία:  Coq au vin ή αλλιώς κόκορας κρασάτος!

Επίσης φημίζονται και για τα σχεδόν άψητα και ωμά φιλέτα κρέατος που τρώνε! Άλλο ένα γνωστό παραδοσιακό φαγητό είναι η Soupe a l’oignion ή αλλιώς κρεμμυδόσουπα η οποία σερβίρεται με φετούλες ψημένης μπαγκέτας ψημένο μπέικον και τυρί!

Γερμανία: Δύο λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω γι’ αυτή την χώρα είναι λουκάνικα και μπύρες! Γνωστό παραδοσιακό πιάτο είναι το Bratwurst με sauerkraut ή αλλιώς ψητό λουκάνικο με ξινολάχανο!

Ιταλία: Παραδοσιακό πιάτο της Ιταλίας είναι η γνωστή σε όλους μας καρμπονάρα! Μόνο που η πραγματική Ιταλική Carbonara δεν έχει κρέμα γάλακτος αλλά αυγό! Άλλο ένα παραδοσιακό πιάτο είναι η pizza και τα πρωτεία κρατά η pizza margherita!

 

 Ισπανία: H paellia βρίσκεται το top των παραδοσιακών πιάτων της Ισπανίας! Μοιάζει με το ριζότο και φτιάχνεται με κοτόπουλο, λαχανικά ή θαλασσινά!

 

Αγγλία: Τα Fish ‘n’ Chips είναι ένα από τα πιο γνωστά φαγητά της Αγγλίας! Διάσημο είναι το Sunday roast, το βασικό πιάτο που έτρωγαν κατά παράδοση οι Άγγλοι στα κυριακάτικα τραπέζια τους! Πρόκειται για μοσχαρίσιο μπούτι ψημένο στο φούρνο με πατάτες φούρνου ή πουρέ και σάλτσα gravy!

 

Αμερική: Burger και πάλι Burger! Εκεί θα βρείτε κάθε είδους burger με το κλασικό αφράτο στρογγυλό ψωμάκι με σουσάμι, κρεμμύδια και φυσικά κέτσαπ ή bbq σάλτσες! Ακόμα ένα γνωστό παραδοσιακό πιάτο είναι τo T-bone steak όπως επίσης και οι φτερούγες buffalo wings!

 Νορβηγία: Το Rakfisk αποτελείται από πέστροφα και υποβάλλεται σε ζύμωση μέσα σε άλμη για 2 μήνες και τρώγεται χωρίς να μαγειρευτεί!

Κίνα: Noodles σκέτα ή με λαχανικά και κρέας, Spring Rolls και Dumplings είναι τα πιο γνωστά παραδοσιακά φαγητά στην Κίνα!

  

**Υ.Γ. Περιμένω από το αναγνωστικό κοινό είτε στα σχόλια κάτω από το κείμενό μου είτε στο e-mail μου να μου στείλετε ποια θεωρείτε ότι είναι τα παραδοσιακά φαγητά της Ελλάδας!**

Καρολίνα Τσουκαλά, 26/12/2013 ©

Πες μου μια ιστορία για την προσφορά της μουσικής στη ζωή σου…

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2013/Στο σπίτι μου/Απογευματάκι/Ακούγοντας γαλλικό ραδιόφωνο

Με την μουσική είχα ανέκαθεν μία σχέση ερωτική! Από μικρή που ήμουν θυμάμαι τον μπαμπά μου με μία κιθάρα να παίζει μουσική και να τραγουδάμε μαζί. Θυμάμαι που παρατηρούσα με μεγάλο ενδιαφέρον την διαδικασία με τα βινύλια που τα έβγαζε προσεκτικά από την θήκη τους και στη συνέχεια τα τοποθετούσε στο πικ-απ και ακούγαμε μαζί μουσική. Ανάμεσα στα ονόματα που θυμάμαι περισσότερο ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Rolling Stones, οι Cure, oι Clash και πολλοί άλλοι όπως ο μοναδικός Miles Davis ή ο Frank Zappa! Θυμάμαι ότι η μουσική πάντα μου δημιουργούσε μια ευαισθησία, έβλεπα τα πάντα με μία διαφορετική ματιά. Χρωμάτιζε πάντα τις γκρίζες ημέρες της ζωής μου αλλά και της ψυχής μου. 

Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με τον χορό και τότε σε μικρή ηλικία που ήμουν ακόμα η δασκάλα του χορού μου πρότεινε να ξεκινήσουμε μαθήματα πιάνου! Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα να καταλαβαίνω, πως την μουσική την καταλαβαίνεις βαθύτερα όταν αναπτύσσεις μία σχέση προσωπική μαζί της. Το πιάνο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως μέσα στο χάος αυτού του κόσμου υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, ένας ευαίσθητος και συναισθηματικός κόσμος όπου μπορείς να φανερώνεις τα συναισθήματά σου. Ξαφνικά αισθάνεσαι μοναδικός και ιδιαίτερος γι’ αυτό το χάρισμα που σου έχει δοθεί από την φύση. Η μουσική έχει έναν δικό της κώδικα επικοινωνίας, είναι κάτι παραπάνω από μία λέξη. Είναι μία ιδιαίτερη γλώσσα που σε μαγεύει και σε ταξιδεύει. Νομίζω πως έχει την ικανότητα να εξημερώνει ακόμα και τα πιο άγρια θηρία. Η μουσική μιλάει στην ψυχή και στο μυαλό. Είναι μία επικοινωνία μυαλού και καρδιάς, ψυχής και σώματος. Είναι συντροφιά στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές, είναι παρηγοριά είναι τρόπος ζωής. Όταν ασχολείσαι με την μουσική αναπτύσσεις μία σχέση ιδιαίτερη. Σου προσφέρει πολλά αλλά και εσύ με την σειρά σου προσφέρεις κάτι καινούργιο και μοναδικό σε αυτήν. 

Μου είναι δύσκολο να φανταστώ την ζωή μου χωρίς την παρουσία της μουσικής στη ζωή μου. Μου είναι επίσης δύσκολο να φανταστώ την ζωή μου χωρίς το πιάνο. Για να είμαι ειλικρινής το πιάνο δεν μου άρεσε όταν ήμουν μικρή και πιεζόμουν γιατί το έβλεπα σαν υποχρέωση. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως η ενασχόλησή μου με αυτό με βοηθούσε να ξεφύγω από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Κατάλαβα πως όποτε ένιωθα χαρά και λύπη εξέφραζα σ’ αυτό το όργανο αντίστοιχα συναισθήματα χαράς και λύπης, παίζοντας άλλες φορές με τρόπο δραματικό και άλλες φορές παίζοντας με τρόπο εύθυμο. 

Κάθε αρχή είναι δύσκολη λένε γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε υπομονετικοί στη ζωή μας γιατί η μουσική όπως και πολλές τέχνες είναι κάτι που καλλιεργείται και ωριμάζει όσο ωριμάζει και ένας άνθρωπος. Μου πήρε ίσως κάποια χρόνια για να καταλάβω πως χωρίς την ενασχόλησή μου με την μουσική η ζωή μου δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα. Βάλτε χρώμα στη ζωή σας, ποτέ δεν είναι αργά για να αναπτύξετε μια μοναδική σχέση με την μουσική. Βέβαια, χωρίς την παρότρυνση των γονιών μου που αγαπούσαν πάντα την μουσική δεν θα είχα καταφέρει τίποτα σε αυτό τον τομέα. Κατάφεραν να μου μεταφέρουν αυτή ακριβώς την αγάπη και την ευαισθησία που νιώθεις όταν ακούς μουσική. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω φυσικά τον καθηγητή μου και πιανίστα, Δημήτρη Κούκο, ο οποίος με βοήθησε  πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι του πιάνου να αντιληφθώ και την όλη δομή του κόσμου της μουσικής και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!

Ακολουθεί η συνέντευξή του: [απομαγνητοσκοπημένη]

Κ.T : Βρισκόμαστε στο Εθνικό Ωδείο του Χολαργού μαζί με τον πιανίστα και καθηγητή Δημήτρη Κούκο! Καλησπέρα Δημήτρη!

Δ.Κ : Καλησπέρα!

Κ.Τ : Θα ήθελα να μου πεις ποια ήταν η βασική σου επιρροή για να ασχοληθείς με την μουσική και το πιάνο;

Δ.Κ : Από μικρή ηλικία είχα τα βιώματα με τον πατέρα μου Περικλή Κούκο ο οποίος είναι συνθέτης και πιανίστας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίσκομαι στους χώρους του σπιτιού και να ακούγεται μουσική. Έρχονταν φίλοι στο σπίτι μας οι οποίοι ήταν μουσικοί και καλλιτέχνες. Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να συνδέομαι με τον χώρο της μουσικής γενικότερα.

K.T : Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με το πιάνο;

Δ.Κ :  Oι μουσικές μου σπουδές άρχισαν σε ηλικία έξι ετών. Σπούδασα στο Εθνικό Ωδείο με την πιανίστα Ναταλία Μιχαηλίδου  για πολλά χρόνια και αποκόμισα πολλές γνώσεις από εκείνη. Στη συνέχεια πήρα το δίπλωμά μου από το Εθνικό Ωδείο και από εκεί και πέρα συνέχισα μαζί της τίς μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Γαλλία, στην σχολή: ‘Ecole Normale De Musique’. Τότε θυμάμαι δίναμε εξετάσεις κάθε καλοκαίρι στην Γαλλία περίπου τo έτος 1999 με 2000 και ήμουν 18 ετών. Τελείωσα λοιπόν με το δίπλωμά μου τελείωσα και με τις σπουδές μου στη Γαλλία και στη συνέχεια πήγα στο Λονδίνο στο Βασιλικό Κολλέγιο (Royal College of Music) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση όπου και ολοκλήρωσα  τις σπουδές μου στο τμήμα  Μaster in Piano Performance.

 K.T : Σχετικά με την εξέλιξη της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα:  Θεωρείς ότι στην Ελλάδα παρέχονται ευκαιρίες για όσους θέλουν να ασχοληθούν με την μουσική όπως ασχολήθηκες εσύ;

Δ.Κ : Μετά από χρόνια αναζήτησης και εμπειρίας θεωρώ ότι ενώ την δεκαετία του 1980 και του 1990 η κλασική μουσική στην Ελλάδα απευθυνόταν σε έναν μικρό κύκλο ανθρώπων σιγά-σιγά με την ύπαρξη σημαντικών αιθουσών όπως το Μέγαρο Μουσικής, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η Λυρική σκηνή έχει εμπλουτιστεί η μικρή αυτή κοινωνία που ασχολείται με την μουσική αυτή και πλέον από το 2000 και μετά όλο και περισσότερος κόσμος ξαναγυρίζει σε μία μουσική τέτοιου είδους, την ανακαλύπτει και την παρακολουθεί.

K.T : Τι θα συμβούλευες λοιπόν έναν άνθρωπο που θα ήθελε να ασχοληθεί με το πιάνο;

Δ.Κ : Οι άνθρωποι πρέπει να ασχολούνται με κάποιο μουσικό όργανο γιατί με την εκμάθησή του αναπτύσσονται διάφορες δεξιότητες. Συνήθως ξεκινούν την εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου σε μικρή σχετικά ηλικία ώστε να αναπτυχθεί και το μυϊκό σύστημα μαζί με το νοητικό. Προσφέρει τεράστιες ικανότητες που δεν μπορεί να τις προσφέρει κάποια άλλη δραστηριότητα όπως: ετοιμότητα, κοινωνικοποίηση μέσα στους χώρους των Ωδείων, ακρίβεια η οποία για εμένα είναι πολύ σημαντική. Και βέβαια συνειδητοποιούν ότι για να κατακτήσουν κάτι από τον κόσμο της μουσικής πρέπει να κοπιάσουν. Δεν υπάρχει δυστυχώς εύκολος δρόμος, πρέπει να αφιερώσεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής σου.

K.T : Από τους συνθέτες της κλασικής μουσική ποιοι θα έλεγες ότι είναι οι αγαπημένοι σου;

Δ.Κ : Θεωρώ ότι από την κλασική αυτή περίοδο οι αγαπημένοι μου συνθέτες είναι ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ.

K.T : Πώς βλέπεις το μέλλον της μουσικής σου καριέρας σου στην Ελλάδα;

Δ.Κ : Σε μία χώρα που η κλασική μουσική έχει ακόμα ελάσσονα σημασία στην ψυχαγωγία μας φαίνεται αρκετά δύσκολο να έχεις κάποιο μέλλον όσον αφορά στην μουσική σου καριέρα. Έχω φτάσει σ’ ένα σημείο που θέλω να επικοινωνώ με τον κόσμο μέσω των συναυλιών μου και να εκφράζω τα όσα νιώθω. Όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι, η εποχή που διανύουμε είναι αρκετά δύσκολη όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι αλλά θεωρώ επίσης ότι βιώνουμε όχι μόνο μία οικονομική κρίση αλλά και μία πολιτισμική κρίση και είναι αρκετά δύσκολο να βρεις διεξόδους. Παρόλα αυτά βλέπω ότι μέσα από το Ωδείο και μέσα από τις συναυλίες μου ότι οι άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν και να ασχοληθούν με το αντικείμενο αυτό σίγουρα θα τα καταφέρουν ίσως με μια μεγαλύτερη δυσκολία από κάποιες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

K.T : Επομένως είσαι κάτι παραπάνω από καθηγητής, είσαι μουσικός και έχεις δώσει στο παρελθόν αξιόλογες συναυλίες και πρόκειται να δώσεις και άλλες στο μέλλον. Θα ήθελες να μας πεις μερικά λόγια για αυτή την εμπειρία;

Δ.Κ : Όταν ήμουν σε μικρή ακόμα ηλικία είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε συναυλίες μαθητικές και αργότερα ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου, μού δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σε μεγάλες αίθουσες στην Ελλάδα όπως στο Μέγαρο Μουσικής και στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αλλά και στο εξωτερικό σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις.

K.T : Ασχολείσαι σε καθημερινή βάση με το πιάνο;

Δ.Κ : Είναι μία προσωπική ανάγκη, είναι κομμάτι της ζωής μου!

K.T : Κλείνοντας αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη θα ήθελα να σε ρωτήσω τι μήνυμα θα ήθελες να περάσεις στον κόσμο γι’ αυτή την δύσκολη περίοδο που βιώνουμε σαν χώρα αλλά και σαν καλλιτέχνης που είσαι ποιο είναι το μήνυμά σου προς εκείνους που ασχολούνται με την μουσική;

Δ.Κ : Δυστυχώς βρισκόμαστε σε μία αρκετά ιδιόμορφη περίοδο για την χώρα μας και μετά από μία μακρά περίοδο ευημερίας και ευμάρειας, ήρθε αυτή η κρίση η οποία μας έχει προβληματίσει όλους και μας έχει αποξενώσει επίσης. Έχει ξαφνικά μετατοπιστεί όλο μας το ενδιαφέρον προς την οικονομία και ασχολούμαστε με όρους καινούργιους προς εμάς οικονομικούς όπως spreads κτλ. Ζούμε μέσα σ’ ένα οικονομικό χάος! Πρέπει σιγά-σιγά να ξαναβρούμε τον καλό μας εαυτό, την δύναμή μας, την εξωστρέφειά μας. Οι τέχνες ήταν πάντα μια μορφή δημιουργίας που βοηθούσε τους πολιτισμούς να ξεφύγουν από τέτοιες περιόδους κρίσεων. Είναι σημαντικό να ασχολούνται οι άνθρωποι με τις Τέχνες και ιδιαίτερα με την μουσική που αποτελεί πολλές φορές και μία συλλογική συνεργασία μεταξύ μουσικών με πολλά και διαφορετικά μουσικά όργανα. Επομένως, πρέπει να στραφούμε προς την Τέχνη και τον πολιτισμό να ασχοληθούμε με την μουσική και να σταματήσουμε να είμαστε απαισιόδοξοι. Η αισιοδοξία είναι αυτή που μας λείπει! Είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία καθώς υπάρχουν καθημερινά προβλήματα. Θα βρεθούν οι αστέρες που θα μας οδηγήσουν εκεί πρέπει κάπου να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε, κάτι να μας οδηγήσει προς αυτή την κατεύθυνση!

K.T : Θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ για αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησες και εύχομαι στο μέλλον να τα ξαναπούμε! Καλή επιτυχία σε ο, τι και αν κάνεις!

Δ.Κ : Σε ευχαριστώ πολύ ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη και για εμένα! Να είσαι καλά!

[Y.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τον φίλο και συνεργάτη μου Χάρη, για την πολύτιμη βοήθειά του στην διεξαγωγή αυτής της συνέντευξης!]

Καρολίνα Τσουκαλά, 22/12/2013 ©

Πες μου μια ιστορία για το κουτί της νοσταλγίας...

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013/Στο δωμάτιό μου/Ακούγοντας μουσική που με ταξιδεύει στο παρελθόν

Είναι περίεργο όταν συνειδητοποιείς πως η κάθε στιγμή που βιώνεις περνάει κατευθείαν στο παρελθόν. Ένας φιλόσοφος είπε κάποτε πως: ‘Όποιος  δεν θυμάται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.’ Νομίζω πως όταν δεν συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν δεν μπορείς να ζήσεις το παρόν. Αλλά μετά αρχίζω και σκέφτομαι ότι αν κάθε στιγμή που βιώνεις περνάει αυτόματα στο παρελθόν τότε το παρόν είναι παρελθόν και το μέλλον δεν υφίσταται σαν έννοια διότι δεν το έχεις γνωρίσει. Όλοι σκεφτόμαστε το παρελθόν μας. Άλλες φορές το κρατάμε καλά κλειδωμένο και κρυμμένο σ’ ένα κουτί που ποτέ κανείς δεν θα δει και άλλες φορές το ξεκλειδώνουμε και νοσταλγούμε τις στιγμές του ή απλά προσπαθούμε να τις διαγράψουμε οριστικά από το μυαλό μας. Πάντως η μεγαλύτερη κατάρα νομίζω είναι πως ο, τι και αν κάνεις δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν. Το παρελθόν όμως είναι ίσως πιο ωραίο από το μέλλον γιατί στο παρελθόν ήσουν πάντα πιο μικρός στην ηλικία. Όσο μεγαλώνεις συνηθίζεις στην ιδέα ότι το παρελθόν είναι κάτι που δεν θα ξανάρθει έστω και αν προσπαθήσεις να ξαναζήσεις κάτι παρόμοιο με τα ίδια άτομα στον ίδιο χώρο. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Στο μέλλον θα είσαι πάντα μεγαλύτερος, οι άνθρωποι που θα έχεις δίπλα σου δεν θα είναι οι ίδιοι στην ουσία. Το παρελθόν το νοσταλγείς για τις καλές του συνήθως στιγμές. Άλλες φορές σε ανατριχιάζουν τόσο πολύ οι δραματικές καταστάσεις που είχες ζήσει και έτσι προσπαθείς να τις αφήσεις στην άκρη του μυαλού σου. Το παρελθόν όπως και να έχει βρίσκεται πάντα δίπλα σου. Μπορεί να βιώσεις παρόμοιες καταστάσεις όμως και στο παρόν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που ζούσαν φυλακισμένοι στο παρελθόν τους και αυτό πραγματικά θα έλεγα πως είναι κατάρα. Εγώ προσωπικά αποφεύγω πολλές φορές να κάνω νοερή αναδρομή στο παρελθόν, γιατί πολλές φορές τρομάζεις με το πόσο διαφορετικός ήσουν κάποτε, μπορεί όλη αυτή η αναδρομή να σου υπενθυμίσει πόσο τρωτή και ευάλωτη είναι η ανθρώπινη ύπαρξή σου, μπορεί να σου θυμίσει πως τελικά ο χρόνος είναι απλώς ένα ανθρώπινο δημιούργημα και έτσι όλο αυτό με την σειρά του σου υπενθυμίζει πως όλα είναι παροδικά, σου υπενθυμίζει ότι ενώ εσύ ζεις ανέμελος την ζωή σου ο χρόνος περνά και δεν γυρίζει πίσω ποτέ ξανά. Επομένως άποψή μου είναι ότι πρέπει να ζεις έντονα κάθε λεπτό της ζωής σου, γιατί ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι και το ποτάμι ποτέ δεν πηγαίνει προς τα πίσω αλλά ρέει ασταμάτητα προς μία και μόνο κατεύθυνση συμπαρασύροντας οτιδήποτε βρει μπροστά του. Ο χρόνος συμπαρασύρει σαν ποτάμι και αυτός τα πάντα γύρω του. Εσύ μεγαλώνεις ηλικιακά μα μεγαλώνεις και πνευματικά και πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή του ανθρώπου από το να βλέπει το πνεύμα του να γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο σοφό. Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα ενός μεγάλου φιλοσόφου, του Ηράκλειτου, ότι δηλαδή ‘Τὰ πάντα ῥεῖ’. Σας αφήνω λοιπόν να προβληματιστείτε με το νόημα αυτού του κόσμου και την ασταμάτητη ροή του ποταμού αυτού που λέγεται Ζωή.

Υ.Γ.  Ένα προσωπικό μότο για αυτή την περίεργα όμορφη ζωή που ζούμε

‘Ζήσε το σήμερα γιατί το χτες σε ξέχασε και το αύριο δεν σε ξέρει…’

Καρολίνα Τσουκαλά, 5/12/2013 ©

Πες μου μιά ιστορία για την σχέση της Άννας, της Μαρίας, της Νάγιας και της Ντένιας με την ζωγραφική...

Η  Άννα , η Μαρία ,η Νάγια και η Ντένια ασχολούνται με την ζωγραφική εδώ και αρκετά χρόνια είναι αυτό που λέμε Καλλιτέχνιδες! Μου παραχώρησαν  μία συνέντευξη η καθεμία και μου απάντησαν στις παρακάτω ερωτήσεις! Μου έστειλαν και ένα από τα αγαπημένα τους έργα! Απολαύστε τα!

Ζωγράφος: Άννα

Έργο: Προτομή Γυναίκας

 K.T : Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με την ζωγραφική  και  ποιος σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Α:  Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να ζωγραφίζω με τις ώρες αλλά ποτέ δεν πίστευα πως ήταν τίποτα το σπουδαίο ή πως οι ζωγραφιές μου ήταν καλύτερες από άλλων παιδιών, δεν έβλεπα ότι σε εκείνη την ηλικία είχα κάποιο ξεχωριστό ταλέντο . Στα 17  μου άρχισα να το  εξασκώ  πραγματικά, βλέποντας πως αυτό που δημιουργώ μοιάζει στα μάτια μου αληθοφανές και από τότε, στην τρίτη λυκείου, μαζί με την βοήθεια του θείου μου, γλύπτη και απόφοιτο της Καλών Τεχνών, βρήκα την κλίση μου…

Κ.Τ: Το αντικείμενο των σπουδών σου είναι σχετικό με την τέχνη της ζωγραφικής ή έχεις την ζωγραφική σαν χόμπι  περισσότερο;

Α: Όσoν αφορά τις σπουδές μου, δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη. Όταν  πέρασα στη σχολή μου (Γαλλική Φιλολογία) δεν ήξερα ακόμα πως η ζωγραφική είναι αυτό που με τραβάει . Από εκείνη τη στιγμή λοιπόν κατάλαβα πως η σχολή αυτή δεν ήταν για μένα!

K.T:  Έχεις λάβει μέρος σε κάποιο διαγωνισμό ή σε εξετάσεις για κάποια σχολή ζωγραφικής; Έχεις συμμετάσχει σε κάποια έκθεση ζωγραφικής;

A: Σε εκθέσεις προς το παρόν δεν έχω συμμετάσχει, αν και στο μυαλό μου τα έχω ήδη οργανώσει αναλυτικά, ελπίζω στο σύντομο μέλλον να το καταφέρω. Οι εξετάσεις της Καλών Τεχνών είναι πια το στέκι μου μπορώ να πω, αφού έχω δώσει αρκετές φορές και δεν έχει τύχει να περάσω. Όσο κουραστικές και να είναι αυτές οι 5 μέρες των εξετάσεων, είναι παραγωγικές και η ατμόσφαιρα σε ηρεμεί!

Κ.Τ: Πώς βλέπεις το μέλλον της ζωγραφικής και γενικότερα το μέλλον των Τεχνών αλλά και των καλλιτεχνών στην Ελλάδα;

A: Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη για το μέλλον της τέχνης γενικότερα αφού παντού τριγύρω μας επικρατεί το γρήγορο, το εύκολο χρήμα και η χαμηλή ποιότητα. Ποιος θα επενδύσει σε έναν πινάκα όταν μπορεί να πάρει ένα κάδρο από το IKEA; Όσον αφορά  τους νέους καλλιτέχνες, λίγοι μου αρέσουν, πάντα μου άρεσε το καθαρά κλασσικό και μεγαλόπρεπες στυλ του Caravaggio και Durer και δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά καθώς δεν είναι του γούστου μου τα πιο αφαιρετικά έργα. Ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη!

Ζωγράφος: Μαρία

Έργο: Funeralopolis από το τραγούδι των Electric Wizard!

K.T:  Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με την ζωγραφική  και  ποιος σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Μ: Από πολύ μικρή, από πάντα βασικά μου άρεσε να ζωγραφίζω ! Δεν υπήρχε κανείς να με ωθήσει ιδιαίτερα απλά  λίγο - λίγο  εξασκήθηκα  μονή μου.

Κ.Τ: Το αντικείμενο των σπουδών σου είναι σχετικό με την τέχνη της ζωγραφικής ή έχεις την ζωγραφική σαν χόμπι  περισσότερο;

Μ: Το αντικείμενο σπουδών μου  δεν έχει καμία σχέση με ζωγραφική αν και θα ήθελα. Παρόλα αυτά ζωγραφίζω μόνη μου, παρακολουθώ σεμινάρια όταν μπορώ , προσπαθώ μόνη μου να γίνω καλύτερη μέσω της εξάσκησης.

K.T:  Έχεις λάβει μέρος σε κάποιο διαγωνισμό ή σε εξετάσεις για κάποια σχολή ζωγραφικής; Έχεις συμμετάσχει σε κάποια έκθεση ζωγραφικής;

Μ: Έχω λάβει μέρος και σε διαγωνισμό και σε εξετάσεις. Ο διαγωνισμός είχε τίτλο ‘Μετανάστευση’, και εξετάσεις έδωσα για εισαγωγή στη σχολή Καλών Τεχνών. Επίσης , έλαβα μέρος και σε 3 εκθέσεις ζωγραφικής και κόμικς αντίστοιχα.

Κ.Τ: Πώς βλέπεις το μέλλον της ζωγραφικής και γενικότερα το μέλλον των Τεχνών αλλά και των καλλιτεχνών στην Ελλάδα;

Μ: Μμ..μέλλον στη ζωγραφική … παρόλο που όλοι είναι κάπως απαισιόδοξοι και διστακτικοί για το μέλλον  και δικαιολογημένοι με βάση την κατάσταση γενικά την οποία  διανύουμε.. εγώ βλέπω πως τα γεγονότα και οι καταστάσεις που περνάμε είτε βγαίνουμε στο δρόμο και δηλώνουμε αντίθετοι από όσα θεσπίζονται  και συμβαίνουν  είτε μερικοί λειτουργούν πιο βουβά. Βλέπω πολύ έμπνευση , πολλές  νέες ιδέες , διάθεση για δημιουργία , απίστευτα γκράφιτι  και ζωγραφιές  και κυρίως από ανώνυμους καλλιτέχνες.  Τώρα υπάρχει και πολύ νέο-μοντερνιστική  κουλτούρα  που δεν πιάνω πολλές φορές αλλά ο καθένας με τα γούστα του … πάντα  θα υπάρχει τι στο καλό , στον 21^ο  αιώνα βρισκόμαστε. Ο καθένας εκφράζεται διαφορετικά και αυτή είναι η ουσία στο όλο θέμα…  στα χέρια μας είναι το μέλλον να το πλάσουμε.  Πιστεύω οι καλλιτέχνες  μπορούν να πάνε μπροστά και να δείξουν υπέροχο υλικό και ας εκφράζονται όπως επιθυμούν .  Γενικά και αν πιστεύουμε  πως μπορεί να υπάρξει  ,  θα υπάρξει κ μέλλον  για τις τέχνες  και για όλα απλά χρειάζεται και θέληση- δύναμη- ευκαιρίες…

Ζωγράφος: Νάγια

Έργο:  Αυτό είναι το έργο με το οποίο έλαβε μέρος φέτος σε ομαδική έκθεση ζωγραφικής με θέμα ‘Ομπρέλα’ .

Περιγραφή έργου : ‘Προστατευμένη από το σκότος, απ' το σκοτάδι ερχόμενη· φορέας μνήμης παρελθοντικής, μικρή ακτίνα φωτός αγωνιά, τυλιγμένη σε διάφανο κουκούλι, να φέρει λάμψη σε ένα φωτεινό παρόν.’

Ακρυλικό χρώμα - Διαστάσεις: 60x80

K.T:  Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με την ζωγραφική και ποιος σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Ν: Από μικρή ηλικία ζωγράφιζα. Δεν θα μπορούσα να πω ότι κάποιος με ώθησε στο να ασχοληθώ με την ζωγραφική, ήταν κάτι που μου έδινε ευχαρίστηση και όσο περισσότερο ασχολιόμουν τόσο πιο πολύ παρατηρούσα ότι ήθελα να αποτυπώνω κάτι που μου άρεσε και μου έκανε εντύπωση! Με τον καιρό η οπτική και η δεξιότητα μπορούμε να πούμε ότι ευρύνθηκαν και μπορούσα να αποτυπώνω δικές μου ιδέες.

Κ.Τ: Το αντικείμενο των σπουδών σου είναι σχετικό με την τέχνη της ζωγραφικής ή έχεις την ζωγραφική σαν χόμπι  περισσότερο;

 Ν: Δεν έχω σπουδάσει κάτι αντίστοιχο, αλλά έχω παρακολουθήσει μαθήματα σε σχολή προετοιμασίας καλών τεχνών. Δεν θα το χαρακτήριζα χόμπι γιατί είναι κάτι που με ενδιαφέρει να ασχοληθώ επαγγελματικά.

K.T:  Έχεις λάβει μέρος σε κάποιο διαγωνισμό ή σε εξετάσεις για κάποια σχολή ζωγραφικής; Έχεις συμμετάσχει σε κάποια έκθεση ζωγραφικής;

Ν: Πρόσφατα πήρα μέρος, για πρώτη φορά, σε ομαδική 

έκθεση ζωγραφικής!

Κ.Τ: Πώς βλέπεις το μέλλον της ζωγραφικής και γενικότερα το μέλλον των Τεχνών αλλά και των καλλιτεχνών στην Ελλάδα;

Ν: Γενικά σε όλους τους τομείς της τέχνης είναι πολύ δύσκολο να βρεις αναγνώριση στην Ελλάδα. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα θεωρώ ότι και οι υποδομές και τα πανεπιστήμια δεν βρίσκονται και στην καλύτερη θέση για να σε βοηθήσουν και να σε αναδείξουν ίσως, για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί δηλαδή με την ζωγραφική. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με όρεξη και πίστη και θέλω να πιστεύω ότι άμα πορεύεσαι με αυτά τα δύο μπορείς να τα καταφέρεις ακόμα και αν οι τωρινές συνθήκες δεν είναι και οι πιο ευνοϊκές.

Ζωγράφος: Ντένια

Μπαλαρίνα,  Νοεμ. 2010

Μισή μέσα στο όνειρο, μισή μες στο σκοτάδι. Δειλά ξεπροβάλλεις από το πουθενά, δειλά αφήνεσαι να χορέψεις. Αδύναμα τα βήματα του χορού σου. Η δύναμη της ισορροπίας πάντα θα βασίζεται στο «ένα»…  Ανύπαρκτο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, αλλά εσύ τολμάς, βουτάς σε ένα χορό μοναχικό.

Όταν τα φώτα σβήνουν τότε έρχεται και η δική σου σειρά. Είσαι έτοιμη πια να καταπλήξεις τα πλήθη μέσα σου; Μικρά κύτταρα που ξεπηδούν από την ανάσα σου και συνοδεύουν  το χορό σου. Στριφογυρίζεις, πετάς στον αέρα, αφήνεις άλματα σου στο σκοτάδι. 

Διαστάσεις έργου: 35x25,5 cm

Ακρυλικό χρώμα και χρήση υφάσματος. 

Κ.Τ: Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη ζωγραφική και ποιος σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;

 Ήρθα σε επαφή με την τέχνη της ζωγραφικής από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Η θεία μου ήταν εκείνη που με ώθησε στο χώρο αυτό στέλνοντάς με στο νεανικό εργαστήρι του δήμου Αργοστολίου. Από μικρή θυμάμαι να θαυμάζω τη θεία μου που είναι κι αυτή ζωγράφος. Οι πρώτες μυρωδιές από τα χρώματα, τα διάσπαρτα πινέλα πάνω στον πάγκο εργασίας της, οι μισοτελειωμένοι καμβάδες με τα άγνωστα και συνάμα τόσο οικεία πρόσωπα που περίμεναν να ολοκληρωθούν, πλαισίωσαν έναν κόσμο τον οποίο ήθελα να εξερευνήσω πάσει θυσία. Θεωρώ ότι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο οι ευρύτερες καλλιτεχνικές επιδράσεις των δικών μου ανθρώπων που με έμαθαν να παρατηρώ και να αναλύω τις εικόνες γύρω μου.

 K.T: Το αντικείμενο των σπουδών σου είναι σχετικό με την τέχνη της ζωγραφικής ή έχεις την ζωγραφική σαν χόμπι περισσότερο;

 Αν και το αντικείμενο των σπουδών μου δε σχετίζεται με τη ζωγραφική, μιας και είμαι φοιτήτρια του τμήματος Φιλοσοφικών, Παιδαγωγικών και Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ ,θεωρώ ότι η βαθύτερη αναζήτηση και η ανάλυση των συναισθημάτων βοηθούν στην καλύτερη έκφραση και αποτύπωση τους.

 K.T:  Έχεις λάβει μέρος σε κάποιο διαγωνισμό ή σε εξετάσεις για κάποια σχολή ζωγραφικής; Έχεις συμμετάσχει σε κάποια έκθεση ζωγραφικής;

Για την ώρα δεν έχω λάβει μέρος σε κάποιον διαγωνισμό, αλλά βρίσκομαι σε διαδικασία υλοποίησης της πρώτης ατομικής μου έκθεσης ζωγραφικής. 

Κ.Τ: Πώς βλέπεις το μέλλον της ζωγραφικής και γενικότερα το μέλλον των Τεχνών αλλά και των καλλιτεχνών στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν ένας πρόσφορος τόπος για την έκφραση καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Τα μοναδικά και γεμάτα εναλλαγές τοπία της, η ποικιλία εικόνων καθώς και η  πολιτισμική κληρονομιά της είναι όλα όσα χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να εμπνευστεί. Δυστυχώς, όμως, η πολιτεία δεν στηρίζει και δεν χρηματοδοτεί εύκολα τέτοιου είδους καλλιτεχνικές δραστηριότητες, διότι λόγω της οικονομικής της  δυσπραγίας θεωρούνται δευτερευούσης σημασίας. Ας ελπίσουμε ότι η υποτίμηση της τέχνης στο μέλλον θα πάψει να υφίσταται και οι καλλιτέχνες θα δεχτούν την αρωγή που τόσο έχουν ανάγκη, όχι για δική τους προβολή, αλλά κυρίως για ανατροφοδότηση αξιών, συναισθημάτων και μεταλαμπάδευση γνώσεων. 

***Υ.Γ. Άννα , Μαρία ,Νάγια και Ντένια  θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για τις συνεντεύξεις που  μου παραχωρήσατε!  Εύχομαι  να  συνεχίσετε να δίνετε πάντα χρώμα στις ζωές μας μέσα από τα έργα σας! ***

Καρολίνα Τσουκαλά, 1/12/2013 ©