Άνθρωποι και Ζώα

Ο Αριστοτέλης είπε κάποτε ότι η ειδοποιός μας διαφορά από τα ζώα είναι ο λόγος, με τη μορφή τόσο του έναρθρου λόγου όσο και  της λογικής σκέψης. Η φύση αντίστοιχα εφοδίασε τα ζώα την απλή 'φωνή', δηλαδή τις άναρθρες κραυγές. 

Μ’αυτές τα ζώα μπορούν απλώς μέσω των αισθήσεων να αντιλαμβάνονται και να μεταδίδουν το ένα στο άλλο το αίσθημα του ευχάριστου και του δυσάρεστου, γιατί μόνο αυτό τους είναι απαραίτητο για να επιβιώνουν και να εκπληρώνουν το σκοπό της ύπαρξής τους. 

Όλοι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος κάτι το οποίο σημαίνει ότι σε όλους δόθηκε εκ φύσεως ο Λόγος. Ο Λόγος που δόθηκε στους ανθρώπους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα τεράστιο δώρο της φύσης. Ο άνθρωπος όμως που έχει μυαλό έχει και σκέψη και η σκέψη με τη σειρά της μπορεί να μας δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα. Ο ανθρώπινος νους είναι μοιάζει με λαβύρινθο δίχως αρχή και τέλος. Καθημερινά περνούν από το μυαλό μας άπειρες σκέψεις, άλλες απόλυτα ευχάριστες και άλλες απόλυτα δυσάρεστες. 

Εφόσον διαθέτουμε τον Λόγο, διαθέτουμε και συναισθήματα, τα οποία προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να τα εκφράσουμε στους άλλους και το ίδιο περιμένουμε και εμείς να κάνουν και οι άλλοι προς τα εμάς. Μέσω των συναισθημάτων του ο άνθρωπος εκφράζει πτυχές του εαυτού του, τα συναισθήματα αντικατοπτρίζουν τον εαυτό μας. Και αναρωτιέμαι γεννιόμαστε εκ φύσεως συναισθηματικοί ή μήπως μετά τη γέννησή μας νιώθουμε όλο και περισσότερο την ανάγκη να εκφραστούμε συναισθηματικά, να δώσουμε αλλά και να πάρουμε συναισθήματα. Και τι συμβαίνει μέσα μας όταν εμείς δίνουμε και δεν παίρνουμε ούτε τα μισά; Μήπως τελικά υπάρχουν άνθρωποι που ενώ έχουν την ιδανική νοημοσύνη για το μυαλό έχουν μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη; 

O Λόγος δεν πρέπει να μένει στα λόγια, πρέπει να προχωράει βαθύτερα, να προσεγγίζει πτυχές της ανθρώπινης ψυχής και να ενισχύει την έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο άνθρωπος πρέπει όχι μόνο να καλλιεργεί την επίγνωση των συναισθημάτων του, αλλά και την ενσυναίσθηση ή με άλλα λόγια την ικανότητά του να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων. 

 Προφανώς και έχει την ανάγκη να εκφράσει και τα πιο ζωώδη ένστικτα που νιώθει, είναι και αυτό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αλλά πρέπει να κατευνάζει την ζωώδη του φύση μέσω των συναισθημάτων. Ο άνθρωπος που φοβάται να εκφράσει τα συναισθήματά του από φόβο μήπως πληγωθεί από τους άλλους που δεν θα του τα επιστρέψουν, είναι μισός άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος ζωντανός εξωτερικά και νεκρός εσωτερικά. 

Σε μια εποχή που η έκφραση των συναισθημάτων γίνεται όλο και πιο δυσεύρετη, οι ‘άγριοι’ άνθρωποι πρέπει να εξημερωθούν και είναι ανάγκη να εξημερωθούν γιατί αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν ότι για να υπάρξει ζωή πρέπει να συνυπάρχει όχι μόνο το σώμα αλλά και η ψυχή.

Καρολίνα Τσουκαλά,24/4/2015 ©

Zεύγη

Πάντα μου άρεσε ο αριθμός δύο. Το πρώτο ζεύγος που αγάπησα ήταν οι γονείς μου. Δύο άνθρωποι, δύο καρδιές. Ο ένας γένους αρσενικού και  ο άλλος γένους θηλυκού. Δύο ετερώνυμα μεν αλλά ταιριαστά δε. Στη συνέχεια αγάπησα ένα ζευγάρι παπούτσια, δώρο του νονού μου. Τότε μου φαίνονταν ταιριαστά, ήταν τόσο ταιριαστά που πλέον σκέφτομαι ότι καταντούσαν μονότονα. 

Μήπως τελικά οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με το πόσο φαντασία διαθέτουν για να ταιριάξουν τα αταίριαστα; Οπότε βάζοντας την φαντασία μου σε λειτουργία, φαντάζομαι ότι η μία κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που πάντα θέλουν να φοράνε το ίδιο χρώμα κάλτσας και στα δύο πόδια, να έχουν το ίδιο χρώμα γάντια στο δεξί και στο αριστερό χέρι, το ίδιο σχέδιο σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά. Η άλλη κατηγορία φαντάζομαι έχει μία πιο φιλελεύθερη άποψη για το ταίριασμα των διαφόρων ειδών που μπορεί να συνδυάσει, διαθέτει μεγαλύτερη φαντασία, θέλει να συνδυάζει πολλά χρώματα, θέλει να προσθέτει περισσότερη φαντασία, ώστε και το πιο απλό και χαζό να φαντάζει εντυπωσιακό και ενδιαφέρον. 

Μήπως είναι τελικά στη ζωή εντελώς ψυχαναγκαστικό να ψάχνεις να συνδυάσεις τα πάντα ώστε να είναι όμοια; Μήπως η γοητεία βρίσκεται στα ετερώνυμα; Μήπως γι’ αυτό το πρώτο ζεύγος που θυμάμαι να αγαπώ είναι οι γονείς μου , επειδή ακριβώς ήταν τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον; Πότε θα μάθουμε να εκτιμάμε ότι το διαφορετικό θα μας φέρει την αλλαγή που επιθυμούμε; Σ’ όλη μας τη ζωή κυνηγάμε πράγματα που μας γοήτευαν από το παρελθόν, ακριβώς επειδή έχουν αυτή την οικειότητα, την μυρωδιά του οικείου του παλιού, του καλού, μας παρέχουν μια σιγουριά ότι όλα είναι σταθερά και πως τίποτα δεν αλλάζει. Αντιθέτως, τα πάντα αλλάζουν, τα χρόνια περνούν, ωριμάζουμε (συνήθως) πνευματικά και μεγαλώνουμε ηλικιακά, άνθρωποι περνούν σαν ταξιδιώτες από τις ζωές μας, μας αφήνουν άλλοτε τα καλά και άλλοτε τα κακά τους χαρακτηριστικά, μας βοηθούν να ‘’αλλάξουμε’’ σελίδα ή και όχι.

Παρατηρούσα τους κύκλους που έκανε το ψάρι μου στη γυάλα του, έτσι μονότονα και με συγκεκριμένο ρυθμό. Σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η μοίρα του και μάλλον λόγω άγνοιας είναι ευτυχισμένο αφού δεν ξέρει την ύπαρξη ζωής στον ωκεανό, όπου εκεί θα ήταν ελεύθερο. Ωραία λοιπόν, τα ζώα βρίσκονται σε πλήρη άγνοια περί της ζωής και της ύπαρξης, αλλά έχοντας πάντα ανεπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης. Εμείς από την άλλη που η ειδοποιός μας διαφορά από τα ζώα είναι ο Λόγος, γιατί θέλουμε μερικές φορές να λειτουργούμε σαν να βρισκόμαστε σε πλήρη άγνοια; Ίσως γιατί την δεδομένη στιγμή δεν είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε προτιμούμε να περάσουμε ένα διάστημα σκεπτόμενοι το ζήτημα που μας απασχολεί, παραμένοντας σε μία κατάσταση που σκόπιμα αποφεύγουμε αυτό που πολλές φορές  ήδη γνωρίζουμε. Έτσι αρνούμαστε να το παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, προσποιούμενοι ότι βρισκόμαστε σε άγνοια. 

Είναι αλήθεια μεγάλο το ερώτημα και μεγάλο το δίλημμα, η άγνοια είναι ευτυχία, ή μήπως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να γνωρίζεις; Και εάν επιλέξουμε την δεύτερη εκδοχή, είμαστε αρκετά δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια;

Καρολίνα Τσουκαλά,17/4/2015 ©