Μέσα στο πνεύμα της καλοκαιρινής μελαγχολίας χαμένη σ’ έναν
καταπράσινο κήπο στα Χανιά άρχισα να κάνω σκέψεις για την αγάπη. Σκέφτηκα ότι η
δύναμή της είναι σαν το χρώμα των φύλλων. Παρατηρούσα τα πράσινα φύλλα, άλλα
περισσότερο φωτεινά, άλλα πιο θαμπά, άλλα αφυδατωμένα από την καλοκαιρινή
ζέστη. Ο αέρας φυσούσε και όμως αυτά παρέμεναν εκεί, κολλημένα πάνω στα κλαδιά
των δέντρων, μέσα στον κήπο. Άλλα τα παρέσυρε η ροή του ανέμου και έφευγαν
μακριά έξω από τον κήπο. Ξαφνικά ένας δυνατός άνεμος τα έκανε να μοιάζουν στα
μάτια μου σαν να χορεύουν στον αέρα, όλα στον ίδιο ρυθμό. Και ύστερα ηρεμούσαν
ξανά, ο χορός σταματούσε για λίγο και ξανά μετά από λίγο άρχιζε.
Εκείνο το πρωί είχα
ξυπνήσει με μία ακατανόητα μελαγχολική διάθεση. Σκεφτόμουν πως στην εποχή μας
οι άνθρωποι είτε δυσκολεύονται να βρουν την αγάπη είτε απλώς δεν την αναζητούν,
φοβούμενοι τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει γι’ αυτούς.
Αναρωτιόμουν, πού πάει η αγάπη όταν χωρίσει κανείς με αυτό που αποκαλούμε
‘’άλλο μας μισό’’; Μήπως αναζητάμε την αγάπη σε λάθος μέρη και εν τέλει σε
λάθος ανθρώπους;
Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι είμαστε απελπισμένοι για αγάπη,
αυτή την ανιδιοτελή αγάπη, την αγάπη που δεν απευθύνεται σε κάτι τέλειο αλλά
αντιθέτως στον ατελή μας εαυτό, τον μπερδεμένο και τον ανασφαλή. Ψάχνουμε ανάμεσα
σε όλα αυτά τα δεκάδες χιλιάδες χαμόγελα
που συναντάμε στον δρόμο μας, για εκείνο το χαμόγελο που θα αντικρίσουμε τα πρωινά εκείνα που ο ουρανός είναι λυπημένος και τα σύννεφα δακρύζουν. Αλλά ο
δικός μας ουρανός χαμογελάει και μέσα στο γκρίζο του ουρανού καταφέρνουμε με
τρόπο μαγικό και βλέπουμε τις αχτίνες του ήλιου να μας χαμογελούν.
Για να
καταφέρουμε να δούμε όμως εκείνο το χαμόγελο πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπήσουμε
τον εαυτό μας, τον αληθινό μας εαυτό. Εάν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά
είναι, και δεν αναφέρομαι σε επίπεδα ναρκισσισμού προς αυτόν, τότε κανείς δεν
θα μπορέσει να μας αγαπήσει γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Αλλά και
από την άλλη πλευρά, εάν πέσουμε στην παγίδα της ναρκισσιστικής αγάπης προς τον
εαυτό μας μόνο, τότε ούτε θα μπορέσουμε να δώσουμε αγάπη αλλά ούτε και να
πάρουμε την αγάπη που αξίζουμε από τους άλλους.
Καρολίνα Τσουκαλά, 9/8/2015 ©
