Πες μου μια ιστορία για το κουτί της νοσταλγίας...

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013/Στο δωμάτιό μου/Ακούγοντας μουσική που με ταξιδεύει στο παρελθόν

Είναι περίεργο όταν συνειδητοποιείς πως η κάθε στιγμή που βιώνεις περνάει κατευθείαν στο παρελθόν. Ένας φιλόσοφος είπε κάποτε πως: ‘Όποιος  δεν θυμάται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.’ Νομίζω πως όταν δεν συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν δεν μπορείς να ζήσεις το παρόν. Αλλά μετά αρχίζω και σκέφτομαι ότι αν κάθε στιγμή που βιώνεις περνάει αυτόματα στο παρελθόν τότε το παρόν είναι παρελθόν και το μέλλον δεν υφίσταται σαν έννοια διότι δεν το έχεις γνωρίσει. Όλοι σκεφτόμαστε το παρελθόν μας. Άλλες φορές το κρατάμε καλά κλειδωμένο και κρυμμένο σ’ ένα κουτί που ποτέ κανείς δεν θα δει και άλλες φορές το ξεκλειδώνουμε και νοσταλγούμε τις στιγμές του ή απλά προσπαθούμε να τις διαγράψουμε οριστικά από το μυαλό μας. Πάντως η μεγαλύτερη κατάρα νομίζω είναι πως ο, τι και αν κάνεις δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν. Το παρελθόν όμως είναι ίσως πιο ωραίο από το μέλλον γιατί στο παρελθόν ήσουν πάντα πιο μικρός στην ηλικία. Όσο μεγαλώνεις συνηθίζεις στην ιδέα ότι το παρελθόν είναι κάτι που δεν θα ξανάρθει έστω και αν προσπαθήσεις να ξαναζήσεις κάτι παρόμοιο με τα ίδια άτομα στον ίδιο χώρο. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Στο μέλλον θα είσαι πάντα μεγαλύτερος, οι άνθρωποι που θα έχεις δίπλα σου δεν θα είναι οι ίδιοι στην ουσία. Το παρελθόν το νοσταλγείς για τις καλές του συνήθως στιγμές. Άλλες φορές σε ανατριχιάζουν τόσο πολύ οι δραματικές καταστάσεις που είχες ζήσει και έτσι προσπαθείς να τις αφήσεις στην άκρη του μυαλού σου. Το παρελθόν όπως και να έχει βρίσκεται πάντα δίπλα σου. Μπορεί να βιώσεις παρόμοιες καταστάσεις όμως και στο παρόν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που ζούσαν φυλακισμένοι στο παρελθόν τους και αυτό πραγματικά θα έλεγα πως είναι κατάρα. Εγώ προσωπικά αποφεύγω πολλές φορές να κάνω νοερή αναδρομή στο παρελθόν, γιατί πολλές φορές τρομάζεις με το πόσο διαφορετικός ήσουν κάποτε, μπορεί όλη αυτή η αναδρομή να σου υπενθυμίσει πόσο τρωτή και ευάλωτη είναι η ανθρώπινη ύπαρξή σου, μπορεί να σου θυμίσει πως τελικά ο χρόνος είναι απλώς ένα ανθρώπινο δημιούργημα και έτσι όλο αυτό με την σειρά του σου υπενθυμίζει πως όλα είναι παροδικά, σου υπενθυμίζει ότι ενώ εσύ ζεις ανέμελος την ζωή σου ο χρόνος περνά και δεν γυρίζει πίσω ποτέ ξανά. Επομένως άποψή μου είναι ότι πρέπει να ζεις έντονα κάθε λεπτό της ζωής σου, γιατί ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι και το ποτάμι ποτέ δεν πηγαίνει προς τα πίσω αλλά ρέει ασταμάτητα προς μία και μόνο κατεύθυνση συμπαρασύροντας οτιδήποτε βρει μπροστά του. Ο χρόνος συμπαρασύρει σαν ποτάμι και αυτός τα πάντα γύρω του. Εσύ μεγαλώνεις ηλικιακά μα μεγαλώνεις και πνευματικά και πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή του ανθρώπου από το να βλέπει το πνεύμα του να γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο σοφό. Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα ενός μεγάλου φιλοσόφου, του Ηράκλειτου, ότι δηλαδή ‘Τὰ πάντα ῥεῖ’. Σας αφήνω λοιπόν να προβληματιστείτε με το νόημα αυτού του κόσμου και την ασταμάτητη ροή του ποταμού αυτού που λέγεται Ζωή.

Υ.Γ.  Ένα προσωπικό μότο για αυτή την περίεργα όμορφη ζωή που ζούμε

‘Ζήσε το σήμερα γιατί το χτες σε ξέχασε και το αύριο δεν σε ξέρει…’

Καρολίνα Τσουκαλά, 5/12/2013 ©