Ο κήπος της ζωής

Μέσα σε έναν σύγχρονο βυσσινόκηπο χαθήκαμε και εμείς εκείνο το βράδυ. Κάπου ανάμεσα στα λουλούδια και στα φυτά, ανάμεσα σε ένα φωτεινό φεγγάρι, ανάμεσα σε σβηστά φώτα, και σε αναμμένα κεράκια, πολύχρωμα φαναράκια και μια διάθεση περισσότερο φωτεινή και από το φεγγάρι.

Εκεί άρχισαν να μπλέκονται φιλιά, χειρονομίες και ματιές. Ματιές φωτεινές μέσα σε ένα σκοτεινό κήπο, φιλιά που έκλεβαν λίγη από τη φλόγα των κεριών, ανάλαφρα αγγίγματα, λόγια ψιθυριστά, αναπνοές που έκλεβαν λίγο από το οξυγόνο των λουλουδιών του κήπου.

Και τα χρώματα, αχ αυτά τα χρώματα, μας έντυναν και εμάς με μια πολύχρωμη διάθεση, μακριά από τις ασπρόμαυρες εικόνες του παρελθόντος. Ήταν ένας κήπος γεμάτος ζωή, ένας κήπος με ψυχή.

Άλλωστε καθώς επέστρεφα στο σπίτι εκείνο το βράδυ σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μπορεί ένας άνθρωπος να ζει απαλλαγμένος από κάθε σκοτεινή παρελθοντική και στενάχωρη σκέψη, με λίγα λόγια να ζει το παρόν.

Ξαφνικά ένα ρίγος με διαπέρασε καθώς σκέφτηκα ότι αυτό που ζούσα όπως όλα τα παραμύθια αργά ή γρήγορα θα τελείωνε. Το στενάχωρο με τη ζωή είναι ότι είναι όντως ένα παραμύθι απλώς κανείς μας δεν γνωρίζει πώς έφτασε εδώ, έχουμε όμως πάντα την δυνατότητα να μεταπηδούμε σε όποια σελίδα του παραμυθιού θέλουμε.

Έτσι μπορούμε να προσπεράσουμε σελίδες, ή ακόμα και να πάμε στις προηγούμενες ή να τις σκίσουμε για να εξαφανίσουμε κάθε αποδεικτικό στοιχείο του παρελθόντος. Και κάποιες φορές το παραμύθι έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον που θέλουμε να το διαβάσουμε όλο μέσα σ’ ένα βράδυ.

Όπως και να χει επειδή η ζωή προχωράει με γοργούς ρυθμούς αυτό που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς είναι πως στη ζωή όλα είναι παροδικά και όσο και αν μας ενοχλεί αυτή η σκέψη το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συμφιλιωθούμε με αυτή.

Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα μπορούμε με όσα βιώνουμε να παγώσουμε το σαρωτικό πέρασμα του χρόνου και να περάσουμε μαζί με ένα σημαντικό για εμάς πρόσωπο για μερικά λεπτά στην αθανασία.

Και όταν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε πλέον καλλιεργήσει τον δικό μας μοναδικό κήπο της ζωής, και σε αυτόν τον κήπο θα βρίσκονται όλα τα πολύχρωμα λουλούδια της ζωής μας, όλοι εκείνοι που δεν θα μας αφήνουν να μαραθούμε αλλά αντιθέτως θα μας ποτίζουν με το σημαντικότερο δώρο, αυτό της ανθρώπινης αγάπης.

Καρολίνα Τσουκαλά, 21/5/2016 ©

H εξημέρωση της ανθρώπινης ψυχής

Εκείνο το βράδυ, και καθώς προηγουμένως είχα κάνει την καθιερωμένη μου έρευνα εξερευνώντας το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, άρχισα να σκέφτομαι πάλι για το σαρωτικό πέρασμα του χρόνου από τις ζωές μας.

Είμαστε ενήλικες σκέφτηκα πλέον, μα καθώς παρατηρούσα τον ‘άγνωστο’ ,φαινομενικά έβλεπα έναν 25χρονο ενήλικα, ο οποίος έκρυβε μέσα του μια παιδική ψυχή. Τι και αν μεγαλώσαμε, τι και αν ενηλικιωθήκαμε, η ψυχή μας σκέφτηκα θα πρέπει να παραμείνει αγνή και παιδική.

Εκείνο το απόγευμα, δύο ενήλικες ψυχές συναντήθηκαν για να αποδείξουν πως η ενηλικίωση δεν συνεπάγεται και το τέλος της αθωότητας. Δεν ήταν τα επιτραπέζια που έκαναν την ψυχή μας να φαίνεται παιδική, ήταν η διάθεση για μια ενήλικη ζωή γεμάτη αθωότητα και αγνότητα, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει συχνά σε όλους μας.

Μεγαλώνοντας, καλώς ή κακώς αναλαμβάνουμε όλοι μας υποχρεώσεις, και καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας καταστάσεις για τις οποίες κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει προηγουμένως. Γιατί όπως γνωρίζουμε, δεν υπάρχει εγχειρίδιο ενήλικης ζωής.

Κανείς δεν μας προετοιμάζει για όσα θα έρθουμε αντιμέτωποι και για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε κάποιον άνθρωπο που να μας θυμίζει ότι παρά τα χρόνια που πέρασαν, είμαστε όλοι ενήλικες που κρύβουμε μέσα μας, μια παιδική ψυχή.

Γιατί όλοι ήμασταν κάποτε μικρά παιδιά, και όλοι μα όλοι μέσα στη ρουτίνα της ενήλικης ζωής μας θέλουμε κάποιες στιγμές να ξεχαστούμε, να είμαστε ξανά ξέγνοιαστοι, όπως παλιά που ήμασταν παιδιά και το μοναδικό μας άγχος ήταν ποιο παγωτό θα διαλέξουμε ανάμεσα σε όλα τα πολύχρωμα και δελεαστικά παγωτά. Τότε που το μόνο μας άγχος ήταν πότε θα ερχόταν η επόμενη μέρα που θα βλέπαμε τους φίλους μας και θα παίζαμε μαζί.

Ίσως κάποιοι με το πέρασμα των χρόνων να νομίζουν πως χάθηκε η μαγεία, αλλά η μαγεία συνεχίζεται γι’ αυτούς που την δημιουργούν επ’ αόριστον, για όσο αναπνέουμε και υπάρχουμε σε αυτόν τον τόσο περίπλοκα όμορφο κόσμο.

Εξάλλου, σημασία έχει το ταξίδι, η διαδρομή και όχι ο προορισμός. Μπορεί να μην ξέρουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, μα μπορούμε να δημιουργήσουμε μια μαγευτική διαδρομή, πολύχρωμη και ελπιδοφόρα.

Το ίδιο και με τις ανθρώπινες ψυχές, δεν ξέρεις ποτέ αν θα μπορέσεις να τις εξημερώσεις, αλλά η πορεία για την εξημέρωση της ανθρώπινης ψυχής μπορεί να γίνει απίστευτα διασκεδαστική και μαγευτική

Και όταν πλέον εκείνη η ψυχή που μας ενδιαφέρει θα έχει εξημερωθεί, θα είμαστε έτοιμοι να την απελευθερώσουμε, σαν το άγριο θηρίο που το κρατάμε στο κλουβί και μόλις το εξημερώσουμε θα είναι ελεύθερο πλέον να συνεχίσει τη δική του πορεία, έχοντας στο πλευρό του ίσως και εμάς αλλά χωρίς να κρατάμε πλέον το κλειδί από το κλουβί, μόνο για παρέα, για συντροφιά, για το μέλλον.

Καρολίνα Τσουκαλά, 16/5/2016 ©