Music Player

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Σταυρόλεξα ανθρώπινης ψυχής σε μορφή 3D

Μην απορείς με τους ανθρώπους που δεν σου έδωσαν ποτέ συναισθήματα. Μην απορείς γενικότερα με τους ανθρώπους, είμαστε άνθρωποι με ζωώδη ένστικτα και ενώ η ειδοποιός μας διαφορά από τα υπόλοιπα όντα είναι η λογική, κάποιοι άνθρωποι φαίνεται πως ενώ την κατέχουν ξεχνούν να την χρησιμοποιήσουν. 

Ναι φυσικά, η λογική μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα όντα αλλά πέρα από τη λογική κάπου βαθιά κρυμμένα βρίσκονται αμέτρητα συναισθήματα που κρατάμε οι περισσότεροι από εμάς καλά κλειδωμένα, σαν κάτι που θέλουμε να διαφυλάξουμε για μια πολύ ειδική περίσταση. Μα δεν καταλαβαίνω, όλοι όσοι κρατούν τα συναισθήματα σε απόσταση ασφαλείας από τους υπόλοιπους για ποια ακριβώς ‘κατάλληλη’ στιγμή τα κρατούν; 

Και αν τα κρατούν καλά κλειδωμένα για να τα διαφυλάξουν πώς ξέρουν ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να τα απελευθερώσουν; Πίνοντας μια γουλιά κρασί δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο δύσκολοι στο να δίνουν; Η απλοϊκή εξήγηση ότι ‘όλοι έχουμε πληγωθεί σε μια προηγούμενη σχέση και γι’ αυτό φοβόμαστε μην πληγωθούμε ξανά’ δεν μου ήταν πλέον αρκετή. 

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι, από πότε οι σχέσεις των ανθρώπων έγιναν τόσο πολύπλοκες; Από πότε οι σχέσεις έγιναν άλυτα σταυρόλεξα; Υποτίθεται πως όταν λύνεις ένα σταυρόλεξο όσο και να σε παιδέψει στο τέλος αν δεν το παρατήσεις ο ίδιος θα το λύσεις. 

Μήπως η πολυπλοκότητα των σχέσεων έχει εξελιχθεί σε μια νέα μορφή σταυρόλεξου; Μήπως πλέον τα κλασικά σε όλους σταυρόλεξα είναι εκτός εποχής; Μήπως πλέον οι σχέσεις των ανθρώπων για να συμβαδίσουν εξελικτικά με την εποχή μας θα έπρεπε να μετονομαστούν σε σταυρόλεξα 3D; Και τι θα απογίνουμε όλοι εμείς οι λάτρεις του ρομαντικού που θέλουμε τα κλασικά ρετρό σταυρόλεξα στη ζωή μας; 

Καρολίνα Τσουκαλά, 30/3/2016 ©

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Το ξύπνημα των νεκρών αισθήσεων






Ήταν εκείνο το βράδυ όταν σε πρωτοείδα.
Μάτια μελιά,
χείλη γλυκά.
Στεκόσουν στην απέναντι πλευρά
και άκουγα μια μελωδία πρώτα αργά
και ύστερα πιο δυνατά.
Ήταν η μελωδία μιας φωνής που μίλαγε τραγουδιστά.
Κοιταζόμασταν αμήχανα και απλά.
Ύστερα κοιτάζαμε τη θάλασσα μαζί αλλά και χωριστά.
Καθίσαμε σ’ εκείνο το παγκάκι
θαυμάζαμε τη θέα από ψηλά.
Με κοίταξες με βλέμμα βαθύ και διαπεραστικό
και ένα αλμυρό φιλί μπλέχτηκε στα στόματά μας.
Τα χέρια μπλέχτηκαν, τα σώματα έβγαζαν ήχους,
οι αισθήσεις ξύπνησαν.
Άναψες ξανά τη φλόγα των νεκρών αισθήσεων
και εγώ στέκομαι σιωπηλή περιμένοντας να γίνουν όλα στάχτη.
Στέκομαι σιωπηλά και καίγομαι στις φλόγες σου.
Παραδόθηκα στην αναγέννηση των νεκρών μου αισθήσεων.
Συγχώρεσέ με, δεν ήξερα για τη φωτιά

Καρολίνα Τσουκαλά, 16/3/2016 ©



Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Λάθος Πάθος














Tα απομεινάρια του πάθους,
τα απομεινάρια μιας αγάπης ξεχασμένης και θολής
Η αγάπη.
Η αγάπη που κάποτε ήτανε βαμμένη στο κόκκινο του πάθους.
Κι ύστερα το κόκκινο του πόνου...
Απομεινάρια μιας ολόκληρης ζωής.
Απόλαυση μισή,
ανάμνηση πικρή.
Βυθίστηκε η σκέψη μου η μισή
σ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Έβαψα τα χέρια μου με κόκκινο βαθύ
Πού να είσαι εσύ;
Kόκκινη πληγή,
μισή ζωή
ανάμνηση κρυφή
και λανθασμένη.


Καρολίνα Τσουκαλά, 4/3/2016 ©




















Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Mετά τα μεσάνυχτα

Photo: Erkin Demir 
Για όσους μας λείπουν είναι αργά
Ποτέ δεν ήταν νωρίς
Με τρώει αυτή η κατάρα
Μου σκίζει τα ρούχα και με αφήνει γυμνή
Μπροστά σε εκείνον τον κριτή
Τον ελεεινό
Τον χρόνο
Μου κατατρώει τα σωθικά
Με καίει
Με έκανε στάχτη
Το φως είναι σβηστό
Σα λυσσασμένος χτυπάει τη πόρτα ο αγέρας
Μου παίρνει τα μαλλιά
Και ύστερα τα μυαλά
Ποτέ δεν είμασταν καλά
Μάτια μελιά
Χείλη γλυκά
Μην έρθεις αργά


                                   
Καρολίνα Τσουκαλά ©