Χριστούγεννα ή Αυταπάτη;

Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.
Στην οδό Ζαΐμη, σχεδιασμένο από WD street art.

Τι ακριβώς στολίζουμε σε αυτή τη χώρα;

Χριστούγεννα, και αν μου έλεγες να περιγράψω όταν ήμουν μικρή αυτή την γιορτή σκεφτόμουν τα δώρα που με τόση ανυπομονησία περίμενα κάθε χρόνο να ανοίξω, θυμάμαι να βοηθάμε με την αδερφή μου τον μπαμπά μας να στολίσει το δέντρο,  τη μαμά μου να στολίζει το σπίτι, και μυρωδιές να καταφτάνουν στη μύτη μου από την κουζίνα. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες τα δώρα μας βρίσκονταν κάτω από ένα όμορφα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, φωτισμένο με πολύχρωμα φωτάκια και υπέροχες χριστουγεννιάτικες μπάλες. Η αγωνία κορυφωνόταν τη στιγμή που ξυπνούσα μετά την Πρωτοχρονιά. Μου είχε αφήσει εκείνη τη χρονιά ο Άγιος Βασίλης το δώρο μου; Ήταν αυτό που του είχα ζητήσει; Παιδική αθωότητα, παιδικές ανησυχίες. Και σιγά-σιγά αυτές οι αναμνήσεις αρχίζουν να ξεθωριάζουν μέσα μου.

 Το 2014 μας αφήνει και καταφτάνει το 2015. Στα 23 μου πλέον χρόνια και ενώ ξέρω πια ότι ο Άγιος – Βασίλης δεν υπάρχει και ενώ ξέρω ότι δεν ανυπομονώ για τα δώρα που θα μου έχει αφήσει κάτω από το δέντρο, προσπαθώ να διατηρήσω τη μαγεία και να νιώσω την ίδια ευχαρίστηση που ένιωθα τότε, την εποχή της αθωότητας. Τότε μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη πως δεν  χρειάζεται να λυπάται κανείς για εκείνη την μαγεία που έβλεπε με τα παιδικά του μάτια αλλά αντιθέτως θα πρέπει να νιώθει τυχερός που μπόρεσε και τα έζησε. Ζώντας την εποχή της αβεβαιότητας στην Ελλάδα σχεδόν του 2015, αρχίζω και λυπάμαι για όλα εκείνα τα παιδιά που δεν θα έχουν την ευκαιρία να νιώσουν τη χαρά και την ευτυχία που είχα την τύχη να βιώσω εγώ ως παιδί.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί κανείς πόσο εμπορική γιορτή έχει καταντήσει να είναι η γιορτή των Χριστουγέννων. Βλέπεις γύρω σου έναν κόσμο που βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα κουτί, σ’ ένα μαζικό κουτί δήθεν εορταστικού κλίματος, με μηδενικό ενδιαφέρον για τις παραδόσεις και την αυθεντικότητα αυτής της γιορτής που πλέον μοιάζει τόσο μακρινή και με μοναδικό στόχο το κέρδος των επιχειρήσεων. Περνώντας από την πλατεία Συντάγματος, μπορώ να πω πως δεν με άγγιξε ούτε στο ελάχιστο ο δήθεν Χριστουγεννιάτικος στολισμός. Τι ακριβώς στολίζουμε σε αυτή τη χώρα; Γιορτάζουμε άλλη μία χρονιά με περισσότερες αυτοκτονίες και περισσότερες απολύσεις; Mε υψηλότερα ποσοστά ανεργίας και ακόμα χαμηλότερο επίπεδο παιδείας; Mε όλο και πιο δυστυχισμένα πρόσωπα στους δρόμους; Με στολισμένους δρόμους με πολύχρωμα φωτάκια και άχρωμα πρόσωπα;  Με ακόμα πιο κουρασμένους υπαλλήλους που δουλεύουν για εξευτελιστικούς μισθούς σε σκληρά και απάνθρωπα εορταστικά ωράρια για να ψωνίσουν ποιοι στα μαγαζιά; Για πείτε μου όλοι εσείς που κυβερνάτε τη χώρα μας και αναλάβατε να στολίσετε την Αθήνα, τι ακριβώς στολίζετε; Να σας πω εγώ με τι στολίσατε την Αθήνα. Για μία ακόμα χρονιά στολίσατε την Αθήνα με μιζέρια, και αυτός ο βαρύς χαρακτηρισμός προκύπτει από το γεγονός ότι προσπαθείτε να κρύψετε όλη την δυστυχία και την απογοήτευση των Ελλήνων πολιτών για μία ακόμη φορά με τα τρικ των δήθεν στολισμών και των δήθεν καλών πράξεών σας.

Σας παρακαλώ, εδώ και αρκετά χρόνια μας χαρίσατε απλόχερα αρκετή μιζέρια, με τα άθλια εορταστικά σας τηλεοπτικά προγράμματα με τις άθλιες πολιτικές σας εκπομπές, με τις άθλιες δήθεν εθελοντικές σας δράσεις για όλους όσους υποφέρουν από την φτώχεια. Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα συνεχίζετε να βγάζετε αυτούς τους εμετικούς εορταστικούς λόγους δημιουργώντας φρούδες ελπίδες σε μια χώρα που προ πολλού έχετε απαγορεύσει στους ανθρώπους να ονειρεύονται ένα καλύτερο και περισσότερο ελπιδοφόρο μέλλον και τους γεμίσατε με ανασφάλεια και άγχος. 

Φαντάζομαι όμως πως οι παραπάνω λόγοι που ανέφερα δεν είναι μάλλον αρκετά πειστικοί για να  χαλάσουν την γιορτινή διάθεση ορισμένων. Φαντάζομαι πως ήδη οι περισσότεροι έχουν βρει το μπουζουκομάγαζο που θα κάνουν το Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν τους. Αλήθεια όλοι εσείς είστε τόσο ευχαριστημένοι και τόσο υπερήφανοι που για ακόμη μία χρονιά θα ‘γιορτάσετε’ με ακριβές σαμπάνιες την αλλαγή του χρόνου ενώ παραδίπλα θα στέκεται ο άστεγος που του πήραν το σπίτι και δεν έχει να δώσει φαγητό στα παιδιά του; Έχω την αίσθηση πως ακόμα και τώρα ο μέσος Έλληνας ζει με την αυταπάτη ότι όλα κυλούν ομαλά στην Ελλάδα, και φυσικά τρέμει στην ιδέα μην του χαλάσει ο άστεγος  την αισθητική και δεν μπορέσει να καταβροχθίσει τη γαλοπούλα με μανία ή ακόμα χειρότερα τρέμει στην ιδέα ότι δεν θα μπορέσει να πιει ένα σωρό ακριβοπληρωμένα ‘μπόμπες’ ποτά που θα του σερβίρουν στα μπουζουκομάγαζα για να τα ξεράσει στη συνέχεια δίπλα στον άστεγο που δεν έχει ούτε νερό να πιει.

Τι να την κάνω τη μαγεία που μου πλασάρετε στη στολισμένη Αθήνα; Ό, τι και να κάνετε δεν θα μπορέσετε να φωτίσετε τα κουρασμένα και δυστυχισμένα από τα ψέματα πρόσωπα που υπάρχουν γύρω μας. Το μόνο που καταφέρνετε και φέτος είναι να φωτίσετε περισσότερο την ξεφτιλισμένη και ξιπασμένη σας φάτσα που στη τελική βαρεθήκαμε να βλέπουμε. Μετά από τόσο νοικοκυριά που δεν έχουν ρεύμα και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες το μόνο που σας νοιάζει είναι να φωτίσετε το κέντρο της πόλης για να δείχνει όμορφο και γιορτινό; Ρίξτε λίγο φως για να δείτε λίγο καλύτερα τι συμβαίνει γύρω σας. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας για φέτος τα Χριστούγεννα, σταματήστε να ζείτε με αυταπάτες.

Καρολίνα Τσουκαλά, 25/12/2014 ©

TΡΙΚΥΜΙΑ

Να μην αφήσεις τίποτα να φύγει πάνω στο πλοίο της ζωής.

Η τρικυμία είναι μεγάλη,

η νύχτα σκοτεινή σκεπάζει το κεφάλι.

Τα αστέρια έχουν χαθεί, η βροχή ξεκίνησε και πάλι.

Ακούω τις μελωδίες των ανέμων,

κρυφά ποιήματα των σειρήνων του Οδυσσέα.

Να αναζητάς το κλειδί της ευτυχίας,

να μην αφήσεις τίποτα να γίνει κομμάτι αυτής της τρικυμίας

Ταξίδι όμορφο και αιώνιο,

ταξίδι απρόβλεπτο και ταραχώδες,

ταξίδι δίχως προορισμό και επιστροφή.

Καρολίνα Τσουκαλά, 28/10/2014 ©

Πες μου μιά ιστορία για την μοναξιά

..All the lonely people

Where do they all come from?

All the lonely people

Where do they all belong?.. 

(The Beatles)

Εσύ φοβάσαι αυτή την λέξη; Είναι όμως μόνο μία λέξη;

Όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την μοναξιά είναι σαν να αποφεύγεις να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη επειδή φοβάσαι μήπως πληγωθείς από αυτόν, από την εικόνα σου. Γιατί εκεί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κρυφτείς από κανέναν. Σε αυτόν τον καθρέφτη θα δεις τον εαυτό σου έτσι όπως πραγματικά είναι. Θα αφαιρέσεις την εικόνα του μαθητή, του φοιτητή, του πατέρα, της μητέρας, του επαγγελματία. Μπροστά στον καθρέφτη στέκεσαι γυμνός. Αποκαλύπτεσαι στον εαυτό σου, με όλες σου τις αδυναμίες, όλα σου τα ένοχα μυστικά και όλες σου τις πληγές. 

Εκείνο το βράδυ, αυτό το οποίο με απασχολούσε ήταν, αν πραγματικά μπορούμε να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη των συναισθημάτων μας, αν μπορούμε να αποδεχτούμε πόσο μόνοι είμαστε στην πραγματικότητα σε αυτό τον κόσμο. Έρωτες, Αγάπες, Πάθη, Λάθη, Μυστικά, Ενοχές, Τύψεις, Φιλίες, Άντρες, Γυναίκες πάνε και έρχονται, ανάβουν και σβήνουν σαν την φωτιά. 
Στην αρχή προσπαθούμε να ανάψουμε την φωτιά, πασχίζουμε να την ανάψουμε μέχρι που ανάβει και προσπαθούμε να την διατηρήσουμε αναλλοίωτη, αλλά εκείνη έχει την τάση να σβήνει όταν το αποφασίσει, όπως τα πάντα σε αυτό τον κόσμο, χωρίς να μας ρωτούν έρχονται και φεύγουν. 

Όπως ένας δυνατός άνεμος παρασύρει τα φύλλα από μπροστά μας χωρίς να μας ρωτήσει, όπως ο ήλιος χάνεται και βγαίνει το φεγγάρι, όπως η καλοκαιρία γίνεται κακοκαιρία, όπως η αγάπη γίνεται πόνος, όπως ο έρωτας γίνεται μίσος, όπως η ζωή γίνεται θάνατος. Έτσι και η μοναξιά χωρίς να μας ρωτά φεύγει και έρχεται, έρχεται και φεύγει. Ίσως και να είναι τελικά παρούσα πάντα, απλά δεν την βλέπουμε ή  ίσως και να κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε επειδή μας τρομάζει. 

Πάντα με τρόμαζε η μοναξιά. Γι’ αυτό και παρατηρεί κανείς πως έχουμε την τάση να αναπτύσσουμε και να καλλιεργούμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας, αναζητώντας έτσι το τέλος της μοναξιάς μας. Αυτό που ελάχιστες φορές μας περνάει από το μυαλό είναι ότι δεν αρκεί να περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους για να μην νιώθουμε μόνοι. Είμαστε έτσι και αλλιώς μόνοι, μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε, ταξιδεύουμε ολομόναχοι σε αυτόν τον κόσμο και σε όλη αυτή την διαδρομή συναντάμε ανθρώπους που πιστεύουμε ότι θα μας απαλλάξουν από την μοναξιά που και εκείνοι αλλά και εμείς οι ίδιοι νιώθουμε. 

Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να υπάρχει κάτι χειρότερο από την μοναξιά; Και όμως υπάρχει. Και αυτό είναι η μοναξιά που μπορείς να νιώσεις όταν έχεις όλο τον κόσμο μπροστά σου και κανείς δεν είναι αρκετός για να σου καλύψει αυτό το κενό. Η μοναξιά όμως δεν είναι αρρώστια και είναι φυσιολογικό όλοι μας να την νιώθουμε αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. 

Στις μεγαλύτερες δοκιμασίες της ζωής μας είμαστε μόνοι, όσο αγαπητοί και να είμαστε, όση βοήθεια και υποστήριξη και αν μας προσφέρουν οι γύρω μας, είμαστε μόνοι. Όμως πρέπει να μάθουμε να ζούμε μόνοι, γιατί αλλιώς θα υποφέρουμε. Πρέπει επίσης να συνειδητοποιούμε μέρα με την ημέρα πόσο σημαντικό είναι να μοιραζόμαστε την ευτυχία μαζί με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, αλλά σε καμία περίπτωση να μην τρομάζουμε στην ιδέα της μοναξιάς, αντιθέτως να προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με αυτή.

Όπως καθετί σε αυτή την όμορφη ζωή πρέπει να είμαστε ικανοί να το αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να γίνουμε ‘φίλοι’ με την μοναξιά που μπορεί να νιώθουμε και να μάθουμε να ζούμε με αυτήν. Εξάλλου αν δεν υπήρχε εκείνη δεν θα είμασταν ικανοί να αντιληφθούμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε δίπλα μας τους σωστούς ανθρώπους, που θα μας προσφέρουν ένα είδος λύτρωσης από τον φόβο που νιώθουμε απέναντι στην μοναξιά, εφόσον και οι ίδιοι αργά ή γρήγορα θα επιθυμήσουν να δώσουν ένα τέλος στην δική τους μοναξιά ενώνοντάς την με την δική μας.

Υ.Γ.  Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα.

                                                                            Jean-Paul Sartre

Καρολίνα Τσουκαλά, 8/10/2014 ©

Πες μου μιά ιστορία για το εισιτήριο της ζωής...

Σκέψεις κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου με το λεωφορείο των κτελ/Προορισμός απροσδιόριστος

Και έτσι όπως κρατούσα σφιχτά και προσεκτικά το εισιτήριο που είχα βγάλει από τον σταθμό των κτελ ώστε να μην το χάσω, ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό πόσο σημαντικό είναι να κρατάμε εξίσου σφιχτά και προσεκτικά το εισιτήριο της ζωής. Σκεφτόμουν ότι σε αυτό το ίσως φαινομενικά μικρό και ασήμαντο χαρτί κρατούμε την τύχη μας και ότι ίσως αυτό να αποτελούσε και καθοριστικό παράγοντα για την ευτυχία μας ή την δυστυχία μας. Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό ορισμένοι από εμάς να τσαλακώνουμε και να πετάμε με τόσο βίαιο και απότομο τρόπο το εισιτήριο που με τόσο κόπο αποκτήσαμε. Πριν τσαλακώσεις και πετάξεις το εισιτήριο της ζωής πρέπει να σκεφτείς ορθά τις συνέπειες της επόμενης μέρας. Η ζωή είναι μία και το εισιτήριο ένα. Στη πορεία μπορεί να τσαλακωθεί, να σκιστεί, ακόμα και να το χάσεις αλλά με λίγη τύχη να το ξαναβρείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πάντα θήκες που μπορείς να το προστατεύσεις και να το προφυλάξεις και να διατηρηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα. Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούμε ότι ζούμε μία φορά και έτσι όπως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί αν χάσεις το εισιτήριο που μόλις έχεις αγοράσει από τα εκδοτήρια, έτσι ακριβώς δεν θα ενδιαφερθεί κανείς και στην περίπτωση που χάσεις το εισιτήριο της ζωής. Είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Κρατάς στα χέρια σου την ίδια σου την τύχη, δηλαδή την τύχη που είχες να βρεθείς σε αυτή την ζωή, να γεννηθείς σε αυτόν τον κόσμο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για την επιστροφή εισιτήριο δεν έβγαλα, το ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει…

Kαρολίνα Τσουκαλά, 26/8/2014 ©

Πες μου μια ιστορία για το Woodstock του 1969

Τα  70s ; Όχι προφανώς και δεν τα έζησα αλλά μέχρι σήμερα στα 25 μου χρόνια συνάντησα στη ζωή μου ανθρώπους που θα ήθελαν όπως και εγώ να ζήσουν εκείνη την εποχή και να βρεθούν σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ που έγιναν το 1969. 

Φυσικά αναφέρομαι στο Woodstock του 1969 που φαντάζομαι από όσα έχω διαβάσει και παρακολουθήσει επρόκειτο για μία απελευθέρωση, σωματική και ψυχική. Από πού να ξεκινήσει κανείς για τα μεγάλα μουσικά ονόματα που εμφανίστηκαν στη σκηνή εκείνο το τριήμερο (15,16,17 Αυγούστου) που έμεινε στην ιστορία.

Το φεστιβάλ ξεκίνησε με την μεγάλη μορφή της εποχής τον Richie Havens, ο οποίος τραγούδησε το ‘Freedom’ ένα κάλεσμα ειρήνης και απελευθέρωσης. Οι hippies προσπαθούσαν να εκφράσουν την άρνησή τους στην εντελώς συντηρητική αμερικανική κοινωνία των 60s και όλη αυτή η έκρηξη εκφράστηκε μέσω αυτής της μουσικής κουλτούρας, μέσω των παραισθησιογόνων ουσιών, του ιδιαίτερου τρόπου ντυσίματος, κόντρα σε κάθε κατεστημένο και κόντρα στον συντηρητισμό της αμερικάνικης κοινωνίας.

Ο χιπισμός εκείνη την εποχή ήταν τρόπος ζωής, στυλ ντυσίματος, έκφραση ιδεών ενάντια σε κάθε κατεστημένο. Μέσω της μουσικής οι hippies εξέφραζαν τα βαθύτερα συναισθήματά τους για την αγάπη, τη στάση τους ενάντια στον πόλεμο αλλά και την ιδιαίτερη σημασία της διατήρησης της ειρήνης και της ελπίδας για μια απελευθερωμένη κοινωνία από τον συντηρητισμό της εποχής εκείνης. 

Όσο για την σεξουαλική απελευθέρωση δεν ήταν απλά ότι αποτελούσε μια απελευθερωτική σεξουαλική πράξη αλλά ακόμα καλύτερα μια άρνηση απέναντι στη βικτοριανή αντίληψη η οποία σχετιζόταν με το ασφυκτικό μοντέλο του γάμου και της οικογένειας.

Πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν στο Woodstock του 69' εκφράζοντας με τον πιο ηχηρό τρόπο ιδέες για την ειρήνη και τον έρωτα σε μια κοινωνία η οποία ήταν προσκολλημένη και συντηρητική στις ιδέες του παρελθόντος, μια κοινωνία η οποία ήταν σεξιστική και ρατσιστική. 

Το Woodstock ήταν μια μεγάλη γιορτή της μουσικής και της ειρήνης. Οι ημέρες αυτές ήταν γεμάτες μουσική, έρωτα, ειρήνη και αγάπη. Τρεις ολόκληρες ημέρες sex, drugs and rock ‘n’ roll.

Σε μια κοινωνία που διψούσε για απελευθέρωση, το Woodstock ήρθε σαν 'από μηχανής θεός' για να αποδείξει ότι όλοι μπορούν να συνυπάρξουν με όλους χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Εκφράστηκαν ηχηρά μηνύματα κατά του πολέμου, υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης όλων των ανθρώπων, υπέρ της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της αγάπης και του έρωτα και εν τέλει μιας έκστασης ψυχικής και σωματικής.

Μια λίστα με τα αγαπημένα μου τραγούδια από το Woodstock του 69'...

1. Richie Havens - Freedom

2. Jefferson Airplane - Somebody to Love

3. Jimi Hendrix - Fire

4. Janis Joplin - Try

5. Joe Cocker - Let's get stoned

6. Canned Heat - Going up the country

7. Santana-Soul Sacrifice

8. Country Joe and the 'Fish' - Vietnam Song

9. Joan Baez - Sweet Sir Galahad

10. The Who - See me, Feel me

11. Arlo Guthrie - Coming into Los Angeles                    

Kαρολίνα Τσουκαλά, 16/8/2014 ©

Only lovers left alive

Έχεις σκεφτεί έναν κόσμο δίχως αγάπη;

Εκείνο το βράδυ του Ιουλίου μυαλό και καρδία βρίσκονταν σε πλήρη αναστάτωση. Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει; Που πάνε όλες αυτές οι αγάπες αναρωτιόμουν; Μήπως σταματούν να έχουν πλέον την ίδια ισχύ που είχαν πριν λίγο καιρό; Σκεφτόμουν ότι οι αγάπες ταξιδεύουν σε σύννεφα στον ουρανό και αν είσαι τυχερός θα πέσεις και εσύ ξαφνικά σε ένα από αυτά τα σύννεφα και θα έρθεις αντιμέτωπoς με μία έκρηξη που θα συντελεστεί στην ψυχή σου και θα σε ωθήσει να ταξιδέψεις σε μονοπάτια πρωτόγνωρα και μοναδικά.  

Οι άνθρωποι σε όλη τους τη ζωή αναζητούν σημάδια αγάπης.  Από την βρεφική τους ηλικία αναζητούν την αγάπη και όταν την ανακαλύψουν αρνούνται νομίζω να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο από αυτό που ένιωσαν. Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος  πέρα από την ανιδιοτελή αγάπη που είναι ευτύχημα να βιώσει  από το οικογενειακό του περιβάλλον, συναντά διαφόρων ειδών αγάπες. Αγάπες που κακώς χαρακτηρίστηκαν αγάπες δηλαδή. Μερικές φορές έχοντας βιώσει μία μεγάλη αγάπη, θεωρείς ότι δεν θα βιώσεις κάτι πιο δυνατό. 

Την στιγμή που βιώνεις αυτό το υπέροχο συναίσθημα δεν συνειδητοποιείς καν ότι θα μπορούσες να το χάσεις και όπως προείπα εφόσον το έχεις γνωρίσει δεν θα μπορούσες να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο. Και φυσικά δίπλα στην αγάπη εμφανίζεται πολλές φορές και ο έρωτας. Θυμάμαι στο σχολείο που κυκλοφορούσαν τα τετράδια με τις ερωτήσεις, οι περισσότεροι από εμάς είτε είχαμε φτιάξει ένα λεύκωμα είτε γράφαμε στα λευκώματα των υπολοίπων. Θυμάμαι που υπήρχαν ερωτήσεις όπως ‘Τι εστί αγάπη’, ‘Τι εστί έρως’; 

Αυτό που δεν κατανοούσα τότε και πιστεύω και πολλοί από εσάς, ήταν ότι οι λέξεις αγάπη και έρωτας δεν ήταν απλά λέξεις. Και πως αν ξεστομίσεις αυτές τις δύο λέξεις θα έπρεπε τουλάχιστον να είσαι προετοιμασμένος πως μετά από την αγάπη και τον έρωτα το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσει η απογοήτευση και ο πόνος. Μπορείς όμως να ζήσεις σε έναν κόσμο δίχως έρωτα και αγάπη; Μπορείς να συγκρατήσεις την ορμητικότητα αυτών των συναισθημάτων όταν εμφανίζονται; Είσαι ανήμπορος και όταν πιστεύεις ότι τα έχεις κατακτήσει και φυσικά όταν τα χάσεις. 

Στην  πρώτη περίπτωση είσαι ανήμπορος να τους αντισταθείς, ανήμπορος να μην παρασυρθείς από την τρέλα και την ελευθερία που σου προκαλούν. Στην δεύτερη περίπτωση είσαι και πάλι ανήμπορος εξαιτίας της απώλειας τους. Πάντα με γοήτευε το μυστήριο των ερωτικών ιστοριών. Γιατί ερωτεύεσαι στη ζωή σου συγκεκριμένα άτομα και γιατί ενώ ξέρεις ότι στο τέλος μπορεί και να τα χάσεις όλα παρασύρεσαι και πέφτεις πάνω σε αυτά με τόση μεγάλη ορμή; Γίνεσαι ίσως ανθεκτικός στην απογοήτευση και στον πόνο. Είναι τόσο αντιφατικό όλο αυτό το σκηνικό. Η αγάπη και ο έρωτας είναι ταξίδι δίχως επιστροφή. 

Όμως πρέπει κανείς να συνειδητοποιεί ότι καθώς θα ταξιδεύει θα συναντήσει πολλές φουρτούνες και πολλά εμπόδια. Κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί έναν ονειρεμένο ταξίδι και έναν δρόμο σπαρμένο με ροδοπέταλα. Στην πορεία αυτό που μου προκάλεσε την μεγαλύτερη δυστυχία είναι πως στην δική μου περίπτωση αναζητούσα τον δρόμο της επιστροφής, μόνο που δεν θυμόμουν την διαδρομή. Τα ροδοπέταλα που υπήρχαν είχαν μαραθεί και η επιστροφή φαινόταν διαφορετική. Όλα τα σημάδια που έβλεπα τότε είχαν βυθιστεί, είχαν σβηστεί και τώρα πια έπρεπε να χαράξω από την αρχή εγώ η ίδια τον γυρισμό. Ξεκινάς το ταξίδι για άλλο προορισμό ή προσπαθείς να βρεις την αρχή; Ή μήπως τελικά προσπαθείς να ξαναβρείς από πού ξεκίνησες για να ξαναγυρίσεις εδώ που βρίσκεσαι τώρα; 

Και εντελώς τυχαία είδα την απόλυτα ατμοσφαιρική και ιδιαίτερη ταινία του Τζάρμους ,‘Only lovers left alive’, οι ερωτευμένοι πρωταγωνιστές μοιάζουν σαν γλυπτά όταν κοιμούνται, μοιάζουν σαν να σταματούν τον χρόνο και μόνο η αιώνια αγάπη και ο αιώνιος έρωτάς τους τούς κρατάνε ‘ζωντανούς’. Μέσα από τον αιώνιο έρωτά τους οι δύο μποέμ εραστές ζούνε και επιβιώνουν χωρίς να ασχολούνται με τον αλλοτριωμένο κόσμο που παρατηρούν γύρω τους. 

Η ταινία αυτή μου υπενθύμισε πως για να επιβιώσει ο άνθρωπος αλλά και για να επιβιώσει η τέχνη και τα δημιουργήματα του η λύση είναι να μοιράζεται. Να ζει συντροφικά. Τα δύο εκκεντρικά και μποέμ βαμπίρ, Αδάμ και Εύα επέζησαν αιώνες μέσα από την συντροφικότητα και τα δυνατά συναισθήματα του έρωτα και της αγάπης. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει σε αυτό τον περίεργο κόσμο που ζούμε γιατί εκεί που υπάρχει ζωή πρέπει να υπάρχει και έρωτας και αγάπη, και να τα μοιράζεσαι. 

Και παρά το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές ζουν αιώνες ακόμα αδυνατούν να καταλάβουν ποιο είναι το ζητούμενο: είναι η φύση, η κάθε νύχτα που περνάει, η καλοσύνη, ο χορός… Τελικά μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί σε αυτόν τον κόσμο;

Υ.Γ.  
Si vis amari, ama. (Αν θέλεις να σε αγαπούν, να αγαπάς)

        
Οmnia vincit amor. (O Έρωτας νικάει τα πάντα)

        
Τhe secret ingredient of sex is love (φράση από την ταινία                                           Nymphomaniac vol. 1 του Τρίερ)

Kαρολίνα Τσουκαλά, 31/7/2014 ©