Βράδυ Πέμπτης/Ακούγοντας Τζαζ/Αναρωτιέμαι αν η τελειότητα είναι κάτι υπαρκτό
Αυτό που πάντα έκανε και θα κάνει τους ανθρώπους όλο και πιο μελαγχολικούς θα είναι η αναζήτηση της τελειότητας και η συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για μία έννοια που είναι μάλλον ατελής από μόνη της. Μπήκε ο Ιούνιος, και με την έναρξη των Πανελληνίων εξετάσεων που χιλιάδες παιδιά θα προσγειωθούν απότομα μετά από αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής τους σε αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα που φρόντισε το κράτος να τους εξασφαλίσει, μου ήρθε στο μυαλό η δική μου εμπειρία σε αυτές τις εξετάσεις. Πάνε πλέον πέντε χρόνια και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και εγώ, ξέρω ότι μερικές γνώσεις δεν θα ξεχαστούν ποτέ και αντιθέτως θα αποτελούν πάντα τροφή για τη γέννηση νέας γνώσης. Όταν έδωσα Πανελλήνιες μελετούσαμε για το μάθημα των Αρχαίων, φιλοσοφικό λόγο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Και κάπως έτσι άρχισα να ανακαλύπτω το ενδιαφέρον που είχα για τη φιλοσοφία και για οτιδήποτε σχετιζόταν με φιλολογία. Σκεφτόμουν ότι καθετί που πιστεύουμε ότι είναι τέλειο στη ζωή δεν είναι επειδή είναι τέλειο αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι το κάνουμε να μοιάζει έτσι. Θα έλεγα ότι επειδή είμαστε ατελή όντα και ζούμε σε έναν άκρως ατελή και παρανοϊκό κόσμο αυτό και μόνο φτάνει για να καταλάβει κανείς ότι η έννοια της τελειότητας όπως προείπα είναι ατελής από μόνη της. Και πιστεύω πως η αναζήτηση της τελειότητας είναι ένα εξαρχής χαμένο παιχνίδι. Η τελειότητα έχει να κάνει με την διάθεση του καθένα μας και με την μοναδική και ξεχωριστή του προσωπικότητα. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές δεν σταματά να την αναζητά, και νομίζω πως αυτό σχετίζεται με το γεγονός πως κανείς δεν θέλει να συμβιβαστεί με την ατελή του φύση. Φτιάχνουμε λίστες με χιλιάδες υποχρεώσεις που πρέπει να κάνουμε και τα σχεδιάζουμε όλα με κάθε λεπτομέρεια. Θέλουμε να είμαστε άψογοι και τέλειοι και αυτή μας η επιθυμία μεταφέρεται στην επόμενη ημέρα, εβδομάδα και καταλήγει σε χρόνια αναζήτησης της ολοκλήρωσης και της τελειότητας. Μόνο που μας διαφεύγει κάτι. Είμαστε άνθρωποι και πρέπει να συμβιβαστούμε όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό με την τελειότητα των στιγμών. Θα μπορούσα να μας χαρακτηρίσω ως μικρές στιγμές τελειότητας. Είναι λάθος να περιμένεις ότι μια μέρα θα φτάσεις την τελειότητα. Η πορεία προς την τελειότητα είναι ένα ατελείωτο παζλ και κάθε μέρα προσθέτεις ένα ακόμα κομμάτι για να την ολοκληρώσεις.
