H Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no 10: Find what you love and let it kill you.
                                     Charles Bukowski

H Θεωρία της Ημέρας

# Θεωρία no 9: Αγάπη, την βρίσκεις, την αντέχεις όμως;

H Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no 8: Μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν.

Η Θεωρία της Ημέρας

Θεωρία no 7: Mην σταματάς να ονειρεύεσαι!

H Θεωρία της Ημέρας

Θεωρία no 6: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, χαμογέλα!

Δίχτυ Ασφαλείας

Και όταν έρθει εκείνη η στιγμή που πατάς delete, κάνεις στ’ αλήθεια delete ή έχεις κρατήσει αντίγραφο; Κρατάς αντίγραφο γιατί φοβάσαι την μοναξιά, γιατί φοβάσαι ότι χάνεις την οικειότητα και την ζεστασιά; Ή μήπως καλύτερα να μην κρατήσεις κανένα αντίγραφο; Το αντίγραφο είναι αποδεικτικό στοιχείο όσων έζησες. Δεν ξέρω τελικά, το κρατάς επειδή το θέλεις στ’ αλήθεια ή μήπως επειδή δεν υπάρχει καινούργιο στοιχείο καλύτερο από το προηγούμενο; Νομίζω τελικά πως είτε κρατήσουμε αντίγραφο είτε όχι, το παρελθόν είναι εκεί και μας κοιτάζει. Αν κρατήσουμε αντίγραφο πριν το delete, αφήνουμε ένα ανοιχτό ενδεχόμενο για μελλοντική επικοινωνία. Διαφορετικά πατάμε delete και όλα εξαφανίζονται, ή και όχι. 

Η πόρτα του παρελθόντος είναι πάντα ανοιχτή και πάντα κλειστή. Ακόμα πιο δελεαστική όμως φαίνεται να είναι η πόρτα του παρόντος. Αλλά παρόν υπάρχει; Θεωρητικά παρόν δεν υπάρχει αφού κάθε στιγμή περνάει αυτόματα στο παρελθόν και μπροστά μας πάντα υπάρχει μια άλλη πόρτα μισάνοιχτη, είναι το μέλλον. Άραγε το delete είναι αρκετό για να μην κουβαλάμε το παρελθόν μας στις επόμενες σχέσεις; Και ακόμα και αν πάρουμε την απόφαση να μην το κουβαλήσουμε στις επόμενες σχέσεις μας, πώς είμαστε σίγουροι ότι δεν το κουβαλούν οι άλλοι; Όλα ίσως είναι θέμα τύχης ή μπορεί απλά να υπάρχει για τον καθένα μας ένα πολύ καλά προσχεδιασμένο πεπρωμένο, στο οποίο άλλοτε να μπορούμε να επεμβαίνουμε και άλλοτε όχι. 

Μερικές φορές οι άνθρωποι φοβούνται να παραδεχτούν ότι ένα κομμάτι της ζωή τους εξαρτάται καθαρά από την τύχη. Ναι ίσως και να είναι κάπως τρομακτικό ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο για ορισμένα γεγονότα που θα συμβούν στη ζωή μας. Θα μπορούσα να παρομοιάσω κάτι τέτοιες στιγμές με έναν αγώνα τένις. Όταν το μπαλάκι του τένις χτυπήσει στην κορυφή από το δίχτυ, είτε θα περάσει αν είσαι τυχερός το δίχτυ, είτε απλά θα πέσει στη δική σου πλευρά και θα χάσεις. Σε τόσο οριακές καταστάσεις ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα αποφασίσει η τύχη να σου φερθεί. 

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο ασταθείς και τόσο εύθραυστες, μου θυμίζουν την ισορροπία που προσπαθεί να κρατήσει ο ακροβάτης ενώ περπατάει σε ένα τεντωμένο σχοινί.  Εκεί που νομίζει ότι έχει τον έλεγχο πέφτει στο κενό. Έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις ‘’περπατούν’’ πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Τώρα για το αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας εάν πέσεις στο κενό αυτό είναι θέμα τύχης μάλλον. Η συμπεριφορά των ανθρώπων, είναι απρόβλεπτη, το ίδιο και η ζωή, αλλά ίσως και να αξίζει να ρισκάρεις μερικές φορές ακόμα και αν δεν ξέρεις αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.

Καρολίνα Τσουκαλά,23/2/2015 ©

H Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no5: Όλα είναι πιθανά και όλα απίθανα!

H Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no 4: Zήσε το Σήμερα γιατί το Χτες σε ξέχασε και το Αύριο δεν σε ξέρει..

H Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no 3: Omnia vincit amor. 

Η Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no 2: Τα ετερώνυμα έλκονται τα ομώνυμα απωθούνται.

Η Θεωρία της Ημέρας

#Θεωρία no 1: Αληθινή ευτυχία είναι να ζεις την στιγμή, χωρίς να ανησυχείς για το μέλλον!

Αφίξεις και Αναχωρήσεις

Εσύ θα μείνεις ή θα φύγεις; Ή μήπως μόλις έφτασες; Ή μήπως ετοιμάζεσαι να φύγεις;

Αφίξεις και Αναχωρήσεις και χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα για τις απρόσμενες αφίξεις και τις στενάχωρες αναχωρήσεις. Σ’ αυτή την τόσο περίεργα όμορφη και γεμάτη αντιφάσεις ζωή, είμαστε όλοι ταξιδιώτες προς έναν άγνωστο προορισμό. Ερχόμαστε και φεύγουμε, ζούμε και πεθαίνουμε. Δεν ξέρω αν έχετε αισθανθεί το συναίσθημα μιας απρόσμενης άφιξης ή μιάς στενάχωρης αναχώρησης. Θα σταθώ στην αναχώρηση. Η λέξη ‘αναχωρώ’ πάντα με προβλημάτιζε. Μου άφηνε πάντα μια αίσθηση κενού, μια αίσθηση μισοτελειωμένου τσιγάρου. Φεύγω για έναν προορισμό με πλοίο , αεροπλάνο, τρένο. Αναχωρώ και αποχωρώ, σε εγκαταλείπω. 

Όσο ξαφνικά και απρόσμενα μπορεί να μπει κάποιος άνθρωπος στη ζωή μας άλλο τόσο ξαφνικά και απρόσμενα αναχωρεί και αποχωρεί. Εσύ μπορείς να κάνεις την υποχώρηση και να το αντέξεις; Ξαφνικά παρασύρομαι και χάνομαι σ’ αυτό το παιχνίδι των λέξεων και σκέφτομαι πόσο κοντά μοιάζουν ξαφνικά το ‘αναχωρώ’ και ‘αποχωρώ’, αλλά και το ‘υποχωρώ’. 

Γιατί φεύγεις; Γιατί έρχεσαι; Γιατί υπάρχει όλη αυτή η απόσταση; Σκεφτόμουν ότι όταν χωρίσεις, χωρίς αυτό να έχει μόνο την έννοια μιάς σχέσης ερωτικής αλλά μιας οποισδήποτε μορφής σχέσης που μπορεί να αναπτύξει ο άνθρωπος, αποχωρίζεσαι τον άλλο, εκείνος αναχωρεί και αποχωρεί προς μία άλλη κατεύθυνση και το ίδιο κάνεις και εσύ, εσύ μπορεί να υποχωρήσεις και να συγχωρήσεις. Εάν όχι τότε παραχωρείς τη θέση σου σε έναν άλλο άνθρωπο. 

Kαι ξαφνικά ένας κενός χώρος με λιγοστό φωτισμό και μερικές αχνές φιγούρες οι οποίες όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο ξεθωριάζουν. Φτάνω κάπου και νιώθω  καλύτερα; Φεύγω και νιώθω χειρότερα; Γιατί φεύγω και γιατί πάω κάπου αλλού; Αναχωρώ και αποχωρώ για ένα καλύτερο μέρος; Η’ μήπως αναχωρώ γιατί απλά θέλω να βρω μια δικαιολογία να αποχωρήσω; Εσύ θα μείνεις ή θα φύγεις; Ή μήπως μόλις έφτασες; Ή μήπως ετοιμάζεσαι να φύγεις;

Καρολίνα Τσουκαλά,12/2/2015 ©

Tεστ στα συναισθήματα

Εκείνο το βράδυ σκεφτόμουν ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας το περνάμε στο σχολείο, το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία προετοιμαζόμαστε να ζήσουμε όταν ενηλικιωθούμε πλέον. Και εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι μπροστά σε όσα συμβαίνουν στη ζωή σου μετά την σχολική ζωή δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με την πραγματικότητα που βιώναμε ως μαθητές. Το σχολείο υπήρξε για εμένα ένας καταπιεστικός χώρος, αισθανόμουν πάντα ότι καταπίεζα όσα ένιωθα πραγματικά. Αισθανόμουν ότι στο σχολείο όλα ήταν τόσο τυποποιημένα χωρίς ίχνος συναισθημάτων, και ένιωθα πάντα ότι δεν είχα αρκετό οξυγόνο για να αναπνεύσω όπως ήθελα εγώ, με τον ρυθμό που ήθελα εγώ.

 Ένιωθα ότι είχα ιδέες, ότι είχα γνώσεις και απόψεις που στο πλαίσιο του σχολικού περιβάλλοντος δεν μπορούσα να τις εκφράσω. Σκεφτόμουν πως κάποτε αγχωνόμασταν για το αν θυμόμασταν την εφαρμογή του Πυθαγόρειου θεωρήματος ή για το αν παπαγαλίσαμε καλά το κεφάλαιο της Ιστορίας.

Εντάξει, ίσως γίνομαι άδικη προς κάποιους καθηγητές μου, οι οποίοι έκαναν προσπάθειες να μας προετοιμάσουν για την ενήλικη ζωή μας, για το νέο μας ξεκίνημα στο πανεπιστήμιο, στη ζωή γενικότερα και σε μεγάλο βαθμό εμένα προσωπικά με βοήθησαν αρκετά σε πολλές από τις επιλογές που έκανα.

Έχοντας όμως φτάσει πλέον στη τελική ευθεία για το πτυχίο και έχοντας βιώσει ευτυχώς ή δυστυχώς έντονα θετικά και αρνητικά συναισθήματα αναρωτιέμαι, γιατί ποτέ κανείς δεν μας ‘δίδαξε’ πώς να είμαστε ανθεκτικοί στον πόνο; Πόσες φορές πρέπει να πονέσεις για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις αυτές τις έννοιες των συναισθημάτων και να κατανοήσεις γιατί σου συμβαίνουν όλα αυτά; Όπως κάποτε ήταν απαραίτητο να διαβάσεις για να περάσεις τα μαθήματα έτσι είναι απαραίτητο μεγαλώνοντας να ‘διαβάζεις’ τα συναισθήματα για να αποκτήσεις εμπειρία. 

Κάποτε διάβασες για να περάσεις την πόρτα του Πανεπιστημίου, μεγαλώνοντας πρέπει να ‘διαβάσεις' για να περάσεις την πόρτα της ζωής. Η επιλογή είναι δική σου, μόνο αν ανοίξεις την πόρτα θα καταλάβεις στη πορεία αν έπραξες ορθά. Εσύ θα σταθείς πίσω από την πόρτα και θα αναρωτιέσαι τι κρύβεται εκεί ή θα την ανοίξεις με κάθε κόστος; Και αν την ανοίξεις θα κάνεις το επόμενο βήμα;

Καρολίνα Τσουκαλά, 6/2/2015 ©