Έχω ξαναγράψει για την μοναξιά, φαίνεται πώς ένα κείμενο δεν ήταν αρκετό για να αποτυπώσω στο χαρτί όλες αυτές τις σκέψεις που έχω διάσπαρτα μέσα στο μυαλό μου.
Τα βράδια σε επισκέπτεται συχνά η μοναξιά, ίσως πιο συχνά απ’ ότι τα πρωινά, τα οποία μπορεί να είναι επίσης μοναχικά αλλά τουλάχιστον περιτριγυρισμένα από μερικές φωτεινές αχτίνες του ήλιου που πέφτουν πάνω στα μισόκλειστα παντζούρια σου και χαρίζουν λίγο από το χρυσό τους χρώμα για λίγο στο άχρωμο πρωινό της μοναξιάς. Μετά γυρνώντας το κουταλάκι του καφέ σου με ρυθμικές κινήσεις, ακούς μερικά τιτιβίσματα πουλιών και καθώς απομακρύνονται συνεχίζεις να βυθίζεσαι στις σκέψεις σου.
Το πρωί περνάει, ακολουθεί το μεσημέρι και στη συνέχεια το φως μέχρι αργά το απόγευμα εξαφανίζεται σταδιακά, δίνει τη θέση του στη νύχτα. Σαν μαύρη σκιά σε ακολουθεί η μοναξιά, όπου και αν πας. Θα έλεγα πως ενίοτε μετατρέπεται σε μια αλυσίδα που σε κρατάει δέσμιο, έρχεται και δένει περίτεχνα χέρια και πόδια αλλά ποτέ μην την αφήσεις να φτάσει μέχρι τον λαιμό, ποτέ μην την αφήσεις να σε πνίξει.
Γιατί αν την αφήσεις θα συνεχίσει να σε κρατάει δέσμιο σ’ ένα απανθρακωμένο παρελθόν που κάποτε έκαιγε σαν δυνατή φωτιά μα τώρα είναι πλέον αργά γιατί το μόνο που απέμεινε είναι μια μαύρη σκόνη.
Η μοναξιά είναι ύπουλη, είναι ικανή να σε παγιδεύει πίσω από τα κάγκελα και να σε κρατάει δέσμιο μέσα σ’ ένα κελί. Και αφού σε κάνει δέσμιό της σε αφήνει εκεί να αναρωτιέσαι με δάκρυα στα μάτια πώς παγιδεύτηκες μέσα σε αυτή, να αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις να απελευθερωθείς ξανά.
Σπάσε τις αλυσίδες πριν σε πνίξουν, βγες από το κελί της μοναξιάς πριν σε παγιδεύσει, κάψε την μοναξιά πριν σε κάψει, χτίσε το μέλλον σου, μην σταματάς να ονειρεύεσαι, ζήσε ελεύθερος.
Kαρολίνα Τσουκαλά
Αρχική δημοσίευση: 3pointmagazine.gr
