Πες μου μιά ιστορία για το ‘’NYMPHOMANIAC ‘’ (Α’ Μέρος)

(ΠΡΟΣΟΧΗ! Από τα αστεράκια (***) και κάτω η κριτική περιέχει SPOILERS, οπότε διαβάστε μέχρι εκεί που θα δείτε τα αστεράκια όσοι δεν έχετε δει ακόμα την ταινία.)

'The secret ingredient of sex is love'

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου/Χειμωνιάτικο απόγευμα με κρύο/Ακούγοντας την μουσική που επέλεξε ο  Trier για το ‘Nymphomaniac’

           

          

            Έχουν περάσει τέσσερις ημέρες από την ημέρα που είδα το ‘Nymphomaniac’ και κάθε ημέρα που περνάει συνειδητοποιώ  όλο και πιο έντονα τον ‘οργασμό’ που κατάφερε ο Τρίερ να με κάνει να νιώσω βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα. Μία απερίγραπτη ευχαρίστηση και ικανοποίηση με κατέβαλε όταν τελείωσε η ταινία, η οποία για όσους δεν το κατάλαβαν είναι επαναστατική. Ο Τρίερ ξεκάθαρα είναι πολύ μπροστά από την εποχή του, είναι μια μοναδική persona που μας προσφέρει μία ανεπανάληπτη εμπειρία στην οποία όλες μας οι αισθήσεις  ζωντανεύουν και μας προκαλούν τα συναισθήματα που τόσο απλόχερα μας προσφέρει ο Τρίερ με τα όσα φοβερά συμβαίνουν στην ταινία του. Ο Tρίερ καταφέρνει για μία ακόμη φορά να μας εκπλήξει ευχάριστα με το νέο του επαναστατικό αριστούργημα και καταφέρνει να σκηνοθετήσει μία ταινία αντίστοιχη του μεγάλου ονόματός του. Δεν είναι απλώς ένας έξυπνος άνθρωπος, είναι μεγαλοφυής. Αν πιστεύεις αγαπητέ αναγνώστη ότι θα πληρώσεις για να δεις μία ταινία πορνό σου έχω νέα. Καλά θα κάνεις να πληρώσεις για να δεις αυτή την ταινία γιατί είναι από τις λίγες εμπειρίες που θα ζήσεις στο σινεμά. Θα έρθεις αντιμέτωπος με την ευαισθησία του Τρίερ, το μεγαλείο του,  την ιδιαιτερότητά του και την ακραία του σκηνοθεσία η οποία θα έλεγα δεν είναι καθόλου προκλητική αλλά πέρα για πέρα αληθινή και ανθρώπινη.  Θα σου δημιουργήσει ερωτήματα για το σεξ και τον έρωτα, για την ζωή και τον θάνατο. Νιώθεις χαρά ή λύπη εν τέλει; Σεξ σκληρό και ζωώδες ή μήπως το μυστικό συστατικό του σεξ είναι ο έρωτας; Ο Τρίερ σε βάζει σε ένα παιχνίδι εικόνων, συναισθημάτων και αισθήσεων. Σε εισάγει με έναν μοναδικό τρόπο σε μια ιστορία – παραμύθι της  νυμφομανούς  Joe, σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο στο οποίο οι περιγραφές είναι τόσο γλαφυρές που είναι σαν να βλέπεις τις φιγούρες μπροστά σου να ζωντανεύουν και να οδηγούν την σκέψη σου σε ένα φοβερό ταξίδι, σου προσφέρει έναν οργασμό των αισθήσεων. Ο Τρίερ εκφράζει όλα αυτά που οι υπόλοιποι κρατάνε καλά κλειδωμένα μέσα τους γιατί φοβούνται να τα παραδεχτούν. Άλλες σκηνές παρουσιάζουν σκληρό πορνό και άλλες σκηνές είναι γεμάτες μελαγχολία και σε γεμίζουν υπαρξιακά ερωτήματα γι’ αυτή την τόσο περίεργα όμορφη ζωή.  

  

(***) Ακολουθούν spoilers! Προσοχή! ! !

       

Tα φώτα σβήνουν. Στην οθόνη επικρατεί το απόλυτο μαύρο φόντο και η ταινία ξεκινάει με την φράση η οποία εμφανίζεται στην οθόνη και λέει το εξής: ‘Αυτή είναι η λογοκριμένη έκδοση της ταινίας. Ολοκληρώθηκε χωρίς να έχει την παραμικρή ανάμειξη ο Lars von Trier, αλλά με την απόλυτη έγκρισή του’. Και εκεί που μπορεί να πιστεύεις ότι η ταινία θα είναι αργή και βασανιστικά βαρετή, η ταινία σε βάζει απότομα σε μία σκηνή στην οποία η  Joe είναι πεσμένη σε ένα μικρό δρομάκι γεμάτη αίματα, σαν να την έχουν χτυπήσει και ύστερα παρατήσει εκεί, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται  το Führe mich’ των ‘Rammstein ώσπου την βρίσκει ο Seligman και κάπως έτσι ξεκινάει η ταινία. Και εκεί είναι που καταλαβαίνεις ο Τρίερ έχει έρθει σε αυτό τον κόσμο για να μείνει. Για να δηλώσει έντονα την παρουσία του και να σε προετοιμάζει κάθε φορά για τα περίεργα μονοπάτια που έχει η ζωή και τα προβάλλει μέσα από τις ταινίες του. «Είμαι πολύ κακός άνθρωπος», ομολογεί στην αρχή της ταινίας η  Joe στον Seligman δημιουργώντας έτσι κατευθείαν ένα ενοχικό αίσθημα. Και κάπως έτσι ξεκινάει η  Joe να διηγείται στον Seligman τις απίστευτες ιστορίες της… Η  Joe εξηγεί πώς από μικρή που ήταν είχε μία τάση να εξερευνεί την σεξουαλικότητά της ώστε να καταλήξει τελικά νυμφομανής και μέσα από τα πέντε chapters που το κάθε ένα από αυτά έχει και ένα διαφορετικό όνομα, ξετυλίγεται το κουβάρι με τις εμπειρίες της νυμφομανούς  Joe. Η ώρα πέρασε παραδόξως πολύ γρήγορα στο σινεμά και η ταινία τελειώνει με μία αποστομωτική φράση της Joe, και εσύ μένεις με το στόμα ανοιχτό, τόσο για την φράση όσο και για το γεγονός ότι θα πρέπει να περιμένεις μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου με μεγάλη αγωνία για να παρακολουθήσεις το δεύτερο μέρος της ταινίας. Βγαίνοντας από την αίθουσα και πηγαίνοντας προς το σπίτι συνεχίζω να σκέφτομαι την ταινία και μέσα στο μυαλό μου ακόμα ακούω τις τόσο ταιριαστές μουσικές που επέλεξε ο Τρίερ για την ταινία του, ο οποίος μας υπενθυμίζει εκτός των άλλων και την αξία της κλασικής μουσικής και το ρίγος που μας προκαλούν όλες αυτές οι υπέροχες μελωδίες σε συνδυασμό στην προκειμένη περίπτωση με τις τόσο μοναδικές σκηνές που μας χαρίζει ο Τρίερ.

To be continued….

Καρολίνα Τσουκαλά, 3/2/2014 ©