Tαξίδι χωρίς αφετηρία και δίχως προορισμό

•Ταξιδεύοντας προς την Αθήνα αναρωτιόμουν τι έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή. Άραγε είναι το ταξίδι που μετράει ή μήπως ο προορισμός; Ή μήπως και τα δύο τελικά; Παρατηρώντας τα σύννεφα από το αεροπλάνο απολάμβανα την πολύχρωμη γαλήνη του ουρανού, το γαλάζιο σε άλλα σημεία ήταν πιο ανοιχτόχρωμο σε άλλα πιο σκούρο,υπήρχαν παντού άσπρα συννεφάκια σαν προβατάκια του ουρανού. Όλο αυτό ξύπνησε μέσα μου ένα συναίσθημα γαλήνης και ευχαρίστησης. Για κάποιον άλλον μπορεί να έμοιαζε μια τυπική πτήση,για εμένα ήταν άλλη μια ευκαιρία να έρθω πιο κοντά στην ομορφιά της φύσης. Το μυστικό δεν είναι να απολαύσεις το ταξίδι μόνο, το μυστικό είναι να μαζέψεις τις εικόνες και να τραβάς φωτογραφίες με το μυαλό σου που ύστερα θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη σου για να θυμάσαι όσα όμορφα πέρασες και να έχεις την ελπίδα ότι θα ακολουθήσουν και άλλα ομορφότερα•

Δέσμιοι της μοναξιάς ή μήπως όχι;

Έχω ξαναγράψει για την μοναξιά, φαίνεται πώς ένα κείμενο δεν ήταν αρκετό για να αποτυπώσω στο χαρτί όλες αυτές τις σκέψεις που έχω διάσπαρτα μέσα στο μυαλό μου. 

Τα βράδια σε επισκέπτεται συχνά η μοναξιά, ίσως πιο συχνά απ’ ότι τα πρωινά, τα οποία μπορεί να είναι επίσης μοναχικά αλλά τουλάχιστον περιτριγυρισμένα από μερικές φωτεινές αχτίνες του ήλιου που πέφτουν πάνω στα μισόκλειστα παντζούρια σου και χαρίζουν λίγο από το χρυσό τους χρώμα για λίγο στο άχρωμο πρωινό της μοναξιάς. Μετά γυρνώντας το κουταλάκι του καφέ σου με ρυθμικές κινήσεις, ακούς μερικά τιτιβίσματα πουλιών και καθώς απομακρύνονται συνεχίζεις να βυθίζεσαι στις σκέψεις σου.

Το πρωί περνάει, ακολουθεί το μεσημέρι και στη συνέχεια το φως μέχρι αργά το απόγευμα εξαφανίζεται σταδιακά, δίνει τη θέση του στη νύχτα. Σαν μαύρη σκιά σε ακολουθεί η μοναξιά, όπου και αν πας. Θα έλεγα πως ενίοτε μετατρέπεται σε μια αλυσίδα που σε κρατάει δέσμιο, έρχεται και δένει περίτεχνα χέρια και πόδια αλλά ποτέ μην την αφήσεις να φτάσει μέχρι τον λαιμό, ποτέ μην την αφήσεις να σε πνίξει.

Γιατί αν την αφήσεις θα συνεχίσει να σε κρατάει δέσμιο σ’ ένα απανθρακωμένο παρελθόν που κάποτε έκαιγε σαν δυνατή φωτιά μα τώρα είναι πλέον αργά γιατί το μόνο που απέμεινε είναι μια μαύρη σκόνη.

Η μοναξιά είναι ύπουλη, είναι ικανή να σε παγιδεύει πίσω από τα κάγκελα και να σε κρατάει δέσμιο μέσα σ’ ένα κελί. Και αφού σε κάνει δέσμιό της σε αφήνει εκεί να αναρωτιέσαι με δάκρυα στα μάτια πώς παγιδεύτηκες μέσα σε αυτή, να αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις να απελευθερωθείς ξανά.

Σπάσε τις αλυσίδες πριν σε πνίξουν, βγες από το κελί της μοναξιάς πριν σε παγιδεύσει, κάψε την μοναξιά πριν σε κάψει, χτίσε το μέλλον σου, μην σταματάς να ονειρεύεσαι, ζήσε ελεύθερος.

Kαρολίνα Τσουκαλά

Αρχική δημοσίευση: 3pointmagazine.gr

Το δώρο της ζωής

Οι δείκτες του ρολογιού μόλις έδειξαν 12.00 τα μεσάνυχτα. Και επίσημα πλέον έγινα 25! Κοίταξα το ρολόι και ύστερα τον καθρέφτη, κοίταξα για λίγο το πρόσωπό μου, τον εαυτό μου.

Αναρωτιόμουν όλα αυτά τα χρόνια ποιο ήταν άραγε το καλύτερο δώρο που είχα δεχτεί ποτέ στη ζωή μου. Καθώς συλλογιζόμουν λοιπόν και αναζητούσα την ευτυχία όλα αυτά τα χρόνια κατάλαβα πως η ζωή δεν μετριέται με δώρα, δεν μετριέται με υλικά, δεν μετριέται με χρήματα. 

Μετριέται με τις ανάσες που θα πάρουμε και πάνω απ’ όλα τις στιγμές που ζήσαμε και θα ζήσουμε, όλες εκείνες τις έντονες στιγμές.

Δεν μετριέται με το αν έχουμε πολλούς ανθρώπους γύρω μας αρκεί να έχουμε πλάι μας λίγους και καλούς που μας αποδεικνύουν ότι υπάρχει λόγος να ζούμε εμπειρίες και να μοιραζόμαστε μαζί τους στιγμές ακόμα και αν γύρω μας υπάρχουν δυσκολίες.

Αυτά τα 25 χρόνια έζησα δυνατές στιγμές, τόσο ευχάριστες όσο και δυσάρεστες. Έζησα όμορφες και άσχημες στιγμές μεγάλες χαρές και λύπες. Γνώρισα ανθρώπους που με βοήθησαν και άλλους που απλώς υπήρξαν περαστικοί στη ζωή μου. Γνώρισα ανθρώπους που χτίσαμε αληθινές φιλίες και άλλους με τους οποίους αφήσαμε μισοτελειωμένες σχέσεις. Έζησα έρωτες, πάθη, έκανα λάθη, αγωνίστηκα για να έχω πάντοτε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στους στόχους που έθετα.

Αντίκρισα ανθρώπους με καθαρές ψυχές αλλά και βρώμικες, αντίκρισα χαμόγελα, σκούπισα δάκρυα, αγάπησα και αγαπήθηκα, χόρεψα, έπεσα και σηκώθηκα, λύγισα και ξανασηκώθηκα, δυσκολεύτηκα αλλά είχα την δύναμη να συνεχίσω.

Μέχρι τώρα κατάφερα να γνωρίσω τον έρωτα σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό αλλά ίσως ο μεγαλύτερος μου έρωτας τελικά είναι η ίδια μου η ζωή. Μπορεί να είμαστε περαστικοί από αυτή την ζωή, μπορεί να μην υπάρχουμε για πάντα αλλά όσο παραμένουμε ερωτευμένοι με την ζωή μας αυτό θα μπορούμε να το μεταδίδουμε και στους γύρω μας.

Αυτά τα 25 χρόνια κατάλαβα πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από στιγμές, μπορεί όχι μόνο όμορφες στιγμές, σίγουρα και άσχημες και δύσκολες. Είμαστε οι στιγμές που θα ζήσουμε με τους ανθρώπους που θα επιλέξουμε να έχουμε δίπλα μας και θα μας επιλέξουν και εκείνοι αντίστοιχα.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε μια ευτυχισμένη στιγμή για να χαρούμε, η ευτυχία βρίσκεται μπροστά μας και απλώς μερικές φορές αρνούμαστε να την δούμε. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ γιατί η ευτυχία βρίσκεται γύρω μας, βρίσκεται στους ανθρώπους μας, στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στους συντρόφους μας.

Αρκεί μόνο να ανοίξουμε την πόρτα και να την αφήσουμε να εισέλθει στη ζωή μας. Και γέλιο, η ζωή θέλει γέλιο παιδιά. Ο κόσμος εκεί έξω είναι σκληρός κριτής, εσύ σκάσε ένα χαμόγελο γύρνα του την πλάτη και προχώρα για την επόμενη 25ετία και βάλε!

Καρολίνα Τσουκαλά, 5/9/2016 ©

Η σκακιέρα των σχέσεων

Kαι όπως μιλούσα στο τηλέφωνο με την Ε. απόγευμα Μεγάλης Πέμπτης, μου είπε: ‘τώρα θα περιμένεις να κάνει την επόμενη του κίνηση.’ Με την Ε. στα πρώτα έτη της σχολής συνηθίζαμε να πηγαίνουμε μετά το μάθημα στη περιοχή του Ζωγράφου σε μια καφετέρια που μπορούσες να παίξεις και επιτραπέζια παιχνίδια. Και κάπως έτσι η μία ώρα ποτέ δεν ήταν αρκετή, οι ώρες περνούσαν, ο καφές γινόταν φαγητό, μετά το φαγητό ακολουθούσε ίσως μια μπύρα και έτσι το παιχνίδι και η κουβέντα δεν τελείωνε ποτέ! 

Τότε συλλογίστηκα, πως ίσως οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Το σκάκι χρειάζεται δύο παίκτες όπως και σε μια σχέση εμπλέκονται δύο άνθρωποι. Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι οι δύο παίκτες διαλέγουν το άσπρο ή το μαύρο χρώμα για τα πιόνια τους. Με μόνη διαφορά ότι στις σχέσεις των ανθρώπων δεν αναπτύσσεται μια σχέση αντιπαλότητας και ανταγωνισμού απαραίτητα εξαρχής, όπως σε μια παρτίδα σκάκι. Ίσως και να εξελιχθεί στη συνέχεια μια ανθρώπινη σχέση σε σχέση αντιπαλότητας, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα καθώς όλα είναι πιθανά και όλα απίθανα. 

Γι’ αυτό όπως και σε μια παρτίδα σκάκι, έτσι και στις ανθρώπινες σχέσεις, οι κινήσεις μας πρέπει να είναι απόλυτα προσεκτικές και μετρημένες, μια λάθος κίνηση θα ήταν δυνατό να καταστρέψει το παιχνίδι μας. Το σκάκι όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις απαιτούν υπομονή και επιμονή. Η έκβασή τους θα εξαρτηθεί τόσο από τις δικές μας κινήσεις όσο και από την ικανότητά μας να προβλέπουμε τις κινήσεις των άλλων. 

Όσο περνούσε ο καιρός και καθώς μιλούσα ένα βράδυ με τη μαμά μου, μια διαφορετική όψη του νομίσματος ξεπρόβαλε σαν συμπέρασμα μέσα στο μυαλό μου. Το τοπίο πλέον ήταν ξεκάθαρο μέσα μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως όσο και οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να μοιάζουν με ένα παιχνίδι σκακιού, άλλο τόσο μπορεί να διαφέρουν κιόλας. 

Κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως μπαίνοντας στο παιχνίδι με τη σκακιέρα των συναισθημάτων πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι παρά μόνο ευτυχισμένοι άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να ερωτευτούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να χρωματίσουν την ασπρόμαυρη ζωή τους με συναισθήματα.

Καρολίνα Τσουκαλά, 2/7/2016 ©

Ο κήπος της ζωής

Μέσα σε έναν σύγχρονο βυσσινόκηπο χαθήκαμε και εμείς εκείνο το βράδυ. Κάπου ανάμεσα στα λουλούδια και στα φυτά, ανάμεσα σε ένα φωτεινό φεγγάρι, ανάμεσα σε σβηστά φώτα, και σε αναμμένα κεράκια, πολύχρωμα φαναράκια και μια διάθεση περισσότερο φωτεινή και από το φεγγάρι.

Εκεί άρχισαν να μπλέκονται φιλιά, χειρονομίες και ματιές. Ματιές φωτεινές μέσα σε ένα σκοτεινό κήπο, φιλιά που έκλεβαν λίγη από τη φλόγα των κεριών, ανάλαφρα αγγίγματα, λόγια ψιθυριστά, αναπνοές που έκλεβαν λίγο από το οξυγόνο των λουλουδιών του κήπου.

Και τα χρώματα, αχ αυτά τα χρώματα, μας έντυναν και εμάς με μια πολύχρωμη διάθεση, μακριά από τις ασπρόμαυρες εικόνες του παρελθόντος. Ήταν ένας κήπος γεμάτος ζωή, ένας κήπος με ψυχή.

Άλλωστε καθώς επέστρεφα στο σπίτι εκείνο το βράδυ σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μπορεί ένας άνθρωπος να ζει απαλλαγμένος από κάθε σκοτεινή παρελθοντική και στενάχωρη σκέψη, με λίγα λόγια να ζει το παρόν.

Ξαφνικά ένα ρίγος με διαπέρασε καθώς σκέφτηκα ότι αυτό που ζούσα όπως όλα τα παραμύθια αργά ή γρήγορα θα τελείωνε. Το στενάχωρο με τη ζωή είναι ότι είναι όντως ένα παραμύθι απλώς κανείς μας δεν γνωρίζει πώς έφτασε εδώ, έχουμε όμως πάντα την δυνατότητα να μεταπηδούμε σε όποια σελίδα του παραμυθιού θέλουμε.

Έτσι μπορούμε να προσπεράσουμε σελίδες, ή ακόμα και να πάμε στις προηγούμενες ή να τις σκίσουμε για να εξαφανίσουμε κάθε αποδεικτικό στοιχείο του παρελθόντος. Και κάποιες φορές το παραμύθι έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον που θέλουμε να το διαβάσουμε όλο μέσα σ’ ένα βράδυ.

Όπως και να χει επειδή η ζωή προχωράει με γοργούς ρυθμούς αυτό που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς είναι πως στη ζωή όλα είναι παροδικά και όσο και αν μας ενοχλεί αυτή η σκέψη το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συμφιλιωθούμε με αυτή.

Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα μπορούμε με όσα βιώνουμε να παγώσουμε το σαρωτικό πέρασμα του χρόνου και να περάσουμε μαζί με ένα σημαντικό για εμάς πρόσωπο για μερικά λεπτά στην αθανασία.

Και όταν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε πλέον καλλιεργήσει τον δικό μας μοναδικό κήπο της ζωής, και σε αυτόν τον κήπο θα βρίσκονται όλα τα πολύχρωμα λουλούδια της ζωής μας, όλοι εκείνοι που δεν θα μας αφήνουν να μαραθούμε αλλά αντιθέτως θα μας ποτίζουν με το σημαντικότερο δώρο, αυτό της ανθρώπινης αγάπης.

Καρολίνα Τσουκαλά, 21/5/2016 ©

H εξημέρωση της ανθρώπινης ψυχής

Εκείνο το βράδυ, και καθώς προηγουμένως είχα κάνει την καθιερωμένη μου έρευνα εξερευνώντας το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, άρχισα να σκέφτομαι πάλι για το σαρωτικό πέρασμα του χρόνου από τις ζωές μας.

Είμαστε ενήλικες σκέφτηκα πλέον, μα καθώς παρατηρούσα τον ‘άγνωστο’ ,φαινομενικά έβλεπα έναν 25χρονο ενήλικα, ο οποίος έκρυβε μέσα του μια παιδική ψυχή. Τι και αν μεγαλώσαμε, τι και αν ενηλικιωθήκαμε, η ψυχή μας σκέφτηκα θα πρέπει να παραμείνει αγνή και παιδική.

Εκείνο το απόγευμα, δύο ενήλικες ψυχές συναντήθηκαν για να αποδείξουν πως η ενηλικίωση δεν συνεπάγεται και το τέλος της αθωότητας. Δεν ήταν τα επιτραπέζια που έκαναν την ψυχή μας να φαίνεται παιδική, ήταν η διάθεση για μια ενήλικη ζωή γεμάτη αθωότητα και αγνότητα, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει συχνά σε όλους μας.

Μεγαλώνοντας, καλώς ή κακώς αναλαμβάνουμε όλοι μας υποχρεώσεις, και καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας καταστάσεις για τις οποίες κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει προηγουμένως. Γιατί όπως γνωρίζουμε, δεν υπάρχει εγχειρίδιο ενήλικης ζωής.

Κανείς δεν μας προετοιμάζει για όσα θα έρθουμε αντιμέτωποι και για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε κάποιον άνθρωπο που να μας θυμίζει ότι παρά τα χρόνια που πέρασαν, είμαστε όλοι ενήλικες που κρύβουμε μέσα μας, μια παιδική ψυχή.

Γιατί όλοι ήμασταν κάποτε μικρά παιδιά, και όλοι μα όλοι μέσα στη ρουτίνα της ενήλικης ζωής μας θέλουμε κάποιες στιγμές να ξεχαστούμε, να είμαστε ξανά ξέγνοιαστοι, όπως παλιά που ήμασταν παιδιά και το μοναδικό μας άγχος ήταν ποιο παγωτό θα διαλέξουμε ανάμεσα σε όλα τα πολύχρωμα και δελεαστικά παγωτά. Τότε που το μόνο μας άγχος ήταν πότε θα ερχόταν η επόμενη μέρα που θα βλέπαμε τους φίλους μας και θα παίζαμε μαζί.

Ίσως κάποιοι με το πέρασμα των χρόνων να νομίζουν πως χάθηκε η μαγεία, αλλά η μαγεία συνεχίζεται γι’ αυτούς που την δημιουργούν επ’ αόριστον, για όσο αναπνέουμε και υπάρχουμε σε αυτόν τον τόσο περίπλοκα όμορφο κόσμο.

Εξάλλου, σημασία έχει το ταξίδι, η διαδρομή και όχι ο προορισμός. Μπορεί να μην ξέρουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, μα μπορούμε να δημιουργήσουμε μια μαγευτική διαδρομή, πολύχρωμη και ελπιδοφόρα.

Το ίδιο και με τις ανθρώπινες ψυχές, δεν ξέρεις ποτέ αν θα μπορέσεις να τις εξημερώσεις, αλλά η πορεία για την εξημέρωση της ανθρώπινης ψυχής μπορεί να γίνει απίστευτα διασκεδαστική και μαγευτική

Και όταν πλέον εκείνη η ψυχή που μας ενδιαφέρει θα έχει εξημερωθεί, θα είμαστε έτοιμοι να την απελευθερώσουμε, σαν το άγριο θηρίο που το κρατάμε στο κλουβί και μόλις το εξημερώσουμε θα είναι ελεύθερο πλέον να συνεχίσει τη δική του πορεία, έχοντας στο πλευρό του ίσως και εμάς αλλά χωρίς να κρατάμε πλέον το κλειδί από το κλουβί, μόνο για παρέα, για συντροφιά, για το μέλλον.

Καρολίνα Τσουκαλά, 16/5/2016 ©

Νοσταλγοί ή Δέσμιοι του παρελθόντος;

Εκείνο το απόγευμα σκεφτόμουν, τι και αν ο πραγματικός χρόνος βρίσκεται στο παρόν μας; Ένας άλλος κόσμος, ο συναισθηματικός μας, θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο παρελθόν και η φαντασία μας θα ήταν δυνατό να ταξιδεύει κάπου αλλού, ίσως στο μέλλον. Και αν το παρόν σου υστερεί σε σχέση με το παρελθόν σου σημαίνει ότι είσαι δυστυχισμένος στο παρόν σου; Ή μήπως νιώθεις δυστυχισμένος επειδή φοβάσαι ότι στο μέλλον δεν θα μπορέσεις να ζήσεις όσα έζησες στο παρελθόν;

Καθώς φυσούσε ο βοριάς και έβλεπα τα φύλλα των δέντρων να λυγίζουν στο πέρασμά του, συλλογιζόμουν ότι προσπαθούσε να συμπαρασύρει μαζί του και όλη τη νοσταλγία που ένιωθα εκείνο το απόγευμα μέσα μου. Και ενώ ο αριθμός δύο ήταν πάντα ο αγαπημένος μου και γενικότερα τα ζεύγη και οι δυαδικές σχέσεις, σκεπτόμενη το παρόν το παρελθόν και το μέλλον, εμφανίστηκε ο αριθμός τρία μπροστά μου.

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την τριαδική αυτή σχέση αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς ότι όπως λέει και η παροιμία στους δύο τρίτος δεν χωρεί. Έτσι και στην δυαδική σχέση του παρόντος και του μέλλοντος το παρελθόν δεν χωράει πουθενά. Ο χρόνος το προσπερνά καθώς εκείνο βρίσκεται σε μια σκοτεινή γωνία. Το αν πλέον θα περνάει απαρατήρητο όπως μου είπε κάποιος κάποτε έχει να κάνει με την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι το παρελθόν αποτελεί παρά μόνο μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση, για να ταΐζουμε το πεινασμένο μας παρόν που ενδεχομένως δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Όλα βασίζονται στην ελεύθερη βούλησή μας. Και κάπως έτσι εμείς οι ίδιοι θα κληθούμε στη ζωή να αποφασίσουμε αν θα είμαστε απλά νοσταλγοί ή δέσμιοι του παρελθόντος.

Καρολίνα Τσουκαλά, 21/4/2016 ©

Βουτιά στο παρελθόν

Κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες συλλογιζόμουν το παρελθόν, εκείνο το μέρος που καλύπτεται πια από ένα βαθύ πέπλο μαύρο και σκοτεινό. Χαμόγελα μιας χαμένης νιότης, μιας χαμένης εφηβείας, μιας αθώας παιδικής ηλικίας.

Ανέμελες εικόνες που αντικατόπτριζαν την τότε συναισθηματική μας κατάσταση. Χαμόγελα που πλέον δεν είναι κοντά μας γιατί είτε απομακρύνθηκαν από τις ζωές μας, είτε δεν ζούνε πλέον.

Και κάπου στα 25 σου, βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες από το παρελθόν προσπαθείς να θυμηθείς πώς έφτασες ως εδώ, πώς βρέθηκες εδώ, 1:00 το βράδυ να γράφεις ένα κείμενο για το παρελθόν σου.

Φωτογραφίες από παλιές αγάπες, φωτογραφίες με την οικογένεια, φωτογραφίες ανέμελες και στημένες, φωτογραφίες από διακοπές, φωτογραφίες από αποφοιτήσεις, από γυμναστικές επιδείξεις. Όλο το παρελθόν μου βρισκόταν ταυτόχρονα τόσο μακριά και τόσο κοντά, σαν να προσπαθείς να αγγίξεις κάτι και έπειτα να γίνεται σκιά, καπνός.

Στιγμές ευτυχίας αποτυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί, στιγμές που μας λείπουν, άνθρωποι που μας λείπουν και θα μας λείπουν. Στιγμές που δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ, ή ίσως να τις βιώσουμε τελείως διαφορετικά. Χιλιάδες συναισθήματα ζωντάνεψαν μπροστά μου.

Φίλοι, εχθροί, γονείς, συγγενείς, έρωτες, αγάπες, μίση, λάθη, πάθη, ομορφιές, ασχήμιες, άσπρα, μαύρα. Όλα ήταν εκεί και ταυτόχρονα τίποτα από αυτά. Αλλά όπως και οι βουτιές στο νερό, έτσι και η βουτιά στο παρελθόν διήρκεσε λίγο, για να μην καταντήσει πνιγηρό το περιβάλλον.

Άλλωστε για να βουτήξει κανείς στα πολύ βαθιά χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, τον οποίο δεν διέθετα και για να είμαι ειλικρινής προτίμησα να περπατήσω αργά και σταθερά σε έναν δρόμο, αυτόν του μέλλοντος, παρά να κολυμπήσω στα βαθιά νερά του παρελθόντος με τον κίνδυνο του πνιγμού.

Καρολίνα Τσουκαλά, 18/4/2016 ©

Σταυρόλεξα ανθρώπινης ψυχής σε μορφή 3D

Μην απορείς με τους ανθρώπους που δεν σου έδωσαν ποτέ συναισθήματα. Μην απορείς γενικότερα με τους ανθρώπους, είμαστε άνθρωποι με ζωώδη ένστικτα και ενώ η ειδοποιός μας διαφορά από τα υπόλοιπα όντα είναι η λογική, κάποιοι άνθρωποι φαίνεται πως ενώ την κατέχουν ξεχνούν να την χρησιμοποιήσουν. 

Ναι φυσικά, η λογική μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα όντα αλλά πέρα από τη λογική κάπου βαθιά κρυμμένα βρίσκονται αμέτρητα συναισθήματα που κρατάμε οι περισσότεροι από εμάς καλά κλειδωμένα, σαν κάτι που θέλουμε να διαφυλάξουμε για μια πολύ ειδική περίσταση. Μα δεν καταλαβαίνω, όλοι όσοι κρατούν τα συναισθήματα σε απόσταση ασφαλείας από τους υπόλοιπους για ποια ακριβώς ‘κατάλληλη’ στιγμή τα κρατούν; 

Και αν τα κρατούν καλά κλειδωμένα για να τα διαφυλάξουν πώς ξέρουν ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να τα απελευθερώσουν; Πίνοντας μια γουλιά κρασί δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο δύσκολοι στο να δίνουν; Η απλοϊκή εξήγηση ότι ‘όλοι έχουμε πληγωθεί σε μια προηγούμενη σχέση και γι’ αυτό φοβόμαστε μην πληγωθούμε ξανά’ δεν μου ήταν πλέον αρκετή. 

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι, από πότε οι σχέσεις των ανθρώπων έγιναν τόσο πολύπλοκες; Από πότε οι σχέσεις έγιναν άλυτα σταυρόλεξα; Υποτίθεται πως όταν λύνεις ένα σταυρόλεξο όσο και να σε παιδέψει στο τέλος αν δεν το παρατήσεις ο ίδιος θα το λύσεις. 

Μήπως η πολυπλοκότητα των σχέσεων έχει εξελιχθεί σε μια νέα μορφή σταυρόλεξου; Μήπως πλέον τα κλασικά σε όλους σταυρόλεξα είναι εκτός εποχής; Μήπως πλέον οι σχέσεις των ανθρώπων για να συμβαδίσουν εξελικτικά με την εποχή μας θα έπρεπε να μετονομαστούν σε σταυρόλεξα 3D; Και τι θα απογίνουμε όλοι εμείς οι λάτρεις του ρομαντικού που θέλουμε τα κλασικά ρετρό σταυρόλεξα στη ζωή μας; 

Καρολίνα Τσουκαλά, 30/3/2016 ©

Το ξύπνημα των νεκρών αισθήσεων

Ήταν εκείνο το βράδυ όταν σε πρωτοείδα.

Μάτια μελιά,

χείλη γλυκά.

Στεκόσουν στην απέναντι πλευρά

και άκουγα μια μελωδία πρώτα αργά

και ύστερα πιο δυνατά.

Ήταν η μελωδία μιας φωνής που μίλαγε τραγουδιστά.

Κοιταζόμασταν αμήχανα και απλά.

Ύστερα κοιτάζαμε τη θάλασσα μαζί αλλά και χωριστά.

Καθίσαμε σ’ εκείνο το παγκάκι

θαυμάζαμε τη θέα από ψηλά.

Με κοίταξες με βλέμμα βαθύ και διαπεραστικό

και ένα αλμυρό φιλί μπλέχτηκε στα στόματά μας.

Τα χέρια μπλέχτηκαν, τα σώματα έβγαζαν ήχους,

οι αισθήσεις ξύπνησαν.

Άναψες ξανά τη φλόγα των νεκρών αισθήσεων

και εγώ στέκομαι σιωπηλή περιμένοντας να γίνουν όλα στάχτη.

Στέκομαι σιωπηλά και καίγομαι στις φλόγες σου.

Παραδόθηκα στην αναγέννηση των νεκρών μου αισθήσεων.

Συγχώρεσέ με, δεν ήξερα για τη φωτιά

Καρολίνα Τσουκαλά, 16/3/2016 ©

Λάθος Πάθος

Tα απομεινάρια του πάθους,
τα απομεινάρια μιας αγάπης ξεχασμένης και θολής
Η αγάπη.
Η αγάπη που κάποτε ήτανε βαμμένη στο κόκκινο του πάθους.
Κι ύστερα το κόκκινο του πόνου...
Απομεινάρια μιας ολόκληρης ζωής.
Απόλαυση μισή,
ανάμνηση πικρή.
Βυθίστηκε η σκέψη μου η μισή
σ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Έβαψα τα χέρια μου με κόκκινο βαθύ
Πού να είσαι εσύ;
Kόκκινη πληγή,
μισή ζωή
ανάμνηση κρυφή
και λανθασμένη.

Καρολίνα Τσουκαλά, 4/3/2016 ©

Mετά τα μεσάνυχτα

Photo: Erkin Demir 

Για όσους μας λείπουν είναι αργά

Ποτέ δεν ήταν νωρίς

Με τρώει αυτή η κατάρα

Μου σκίζει τα ρούχα και με αφήνει γυμνή

Μπροστά σε εκείνον τον κριτή

Τον ελεεινό

Τον χρόνο

Μου κατατρώει τα σωθικά

Με καίει

Με έκανε στάχτη

Το φως είναι σβηστό

Σα λυσσασμένος χτυπάει τη πόρτα ο αγέρας

Μου παίρνει τα μαλλιά

Και ύστερα τα μυαλά

Ποτέ δεν είμασταν καλά

Μάτια μελιά

Χείλη γλυκά

Μην έρθεις αργά

                                   

Καρολίνα Τσουκαλά ©

Ασπρόμαυρες σκέψεις σε έναν έγχρωμο κόσμο

Οι άνθρωποι ξεχνούν πολύ εύκολα τις στιγμές που έζησες μαζί τους και καλό θα ήταν αφού τόσο εύκολα σε ξέχασαν εκείνοι άλλο τόσο πιο εύκολα να τους ξεχάσεις και εσύ. Όσο και να αναρωτηθείς στο μέλλον γιατί αυτή η διαδικασία σε κάποιους συντελείται με τόση ευκολία απάντηση δεν θα λάβεις. 

Αυτό που πάντοτε με προβλημάτιζε όμως ήταν εάν τουλάχιστον συνεχίζουν να ζουν στο μυαλό εκείνων που μας ξέχασαν έστω οι αναμνήσεις όσων μοιραστήκαμε. Αν θυμόνταν έστω εκείνες τις γνήσιες στιγμές ευτυχίας που βιώσαμε μαζί τους, οι οποίες μετατράπηκαν σε γλυκόπικρες αναμνήσεις. Για να μας θυμίζουν όσα όμορφα βιώσαμε και πλέον τα έχουμε χάσει. Αναμνήσεις από χαμόγελα, από βόλτες, από μικρά καθημερινά πράγματα που συνέθεταν κάποτε την μελωδία της δικής μας ευτυχίας. Ευτυχία. Μια μικρή φαινομενικά λέξη με μεγάλη σημασία για τη ζωή μας. Η ευτυχία είναι επιλογή. 

Και όπως σκεφτόμουν την ευτυχία, ένα ντελίριο δυστυχίας άρχισε να ροκανίζει το μυαλό μου. Η δυστυχία είναι συνυφασμένη με τη ζωή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να ζουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες. Η γιαγιά μου μού έλεγε πάντα μια φράση που ήταν μεν απλή αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Στη ζωή σου, μού έλεγε πάντοτε περισσότερες λύπες θα έχεις να αντιμετωπίσεις παρά χαρές. 

Κατεβαίνοντας στο κέντρο της Αθήνας εκείνο το απόγευμα με το λεωφορείο άρχισα πάλι το αγαπημένο μου χόμπι. Άρχισα να χρωματίζω τις ψυχές άγνωστων ανθρώπων. Όπως στεκόμουν όρθια ξεκίνησα να χρωματίζω έναν πίνακα στο μυαλό μου. Η γυναίκα στα δεξιά μου ήταν χαμογελαστή μέσης ηλικίας, με σγουρά γκριζωπά μαλλιά, φορούσε ένα ζευγάρι μικροσκοπικά στρογγυλά γυαλιά και μιλούσε με ψιθυριστή φωνή στο κινητό της τηλέφωνο. Δεν έχω ιδέα περί τίνος πράγματος ομιλούσε. Ποιο να ήταν άραγε το μυστικό της; Ήταν χαμογελαστή και αυτό φαινόταν στα μάτια της, δυο στρογγυλά μάτια που χαμογελούσαν και αυτά. 

Στα αριστερά μου στέκονταν δύο σεμνά ντυμένες γυναίκες, της ‘εκκλησίας’ με σφιχτούς κότσους και κάτασπρα μαλλιά. Μιλούσαν και εκείνες ψιθυριστά, η φωνή τους ήταν σιγανή και σεμνή όπως και το ντύσιμό τους. Δύο σεμνές φαινομενικά φιγούρες βγαλμένες από τον Παράδεισο με σκέψεις από την Κόλαση. Και έτσι μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου συνέχισα να κάνω ασπρόμαυρες σκέψεις σ’ έναν έγχρωμο κόσμο.

Καρολίνα Τσουκαλά 26/2/2016 ©

Έκθεση του Sonke στην Αθήνα - '''Ολο κάτι λύπη...''

Στις 11-2-2016 βρέθηκα στα εγκαίνια της έκθεσης του street artist Αλέξανδρου Σκουταριώτη-Sonke, βρέθηκα ανάμεσα στα χρώματα και στις χαρακτηριστικές γυναικείες φιγούρες του με τους μακρείς λαιμούς τα μπερδεμένα σγουρά μαλλιά και τα κλειστά μάτια που σου μετέφεραν μια μελαγχολική αύρα. 


Γυναικείες μορφές που ακουμπούν η μία στην άλλη, που κρατούν στα χέρια τους από ένα σύμβολο, μια καρδιά ένα σπουργιτάκι. 


Τα έργα εκτίθενται στην γκαλερί Art Zone 42 στο κέντρο της Αθήνας, σε έναν μικρό και ζεστό χώρο. Εάν έχετε χρόνο περάστε μια βόλτα και φεύγοντας θα νιώσετε πλημμυρισμένοι από πολλά συναισθήματα! 


Για να πάρετε μια μικρή ιδέα από τα ιδιαίτερα αυτά έργα φωτογράφισα όσα μου έκαναν εμένα εντύπωση και σας τα παρουσιάζω

 Έργα του Sonke από την ατομική του έκθεση ' Όλο κάτι λύπη...' στη γκαλερί Art Zone 42

Η ελευθερία στη τέχνη δεν θα πεθάνει ποτέ

Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα που θα μπορούσε να κάνει μια πολιτεία στους πολίτες της θα ήταν να βάλει φρένο στην ελευθερία της τέχνης. Ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ζήσει χωρίς την τέχνη. Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή παρουσιάζεται, είτε ως ζωγραφική, είτε ως συγγραφή, είτε ως θέατρο δεν είναι μια μοναχική υπόθεση, είναι μια επικοινωνία που επιδιώκει να δημιουργήσει ο καλλιτέχνης με τους υπόλοιπους ανθρώπους. 

Ο καλλιτέχνης δεν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ανήκει στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και η όποια διαφορετικότητα νιώθει ότι έχει και επιδιώκει να εκφράσει μέσω της τέχνης του έχει ελπίδες να διαφανεί μόνο αν ο ίδιος αποδεχτεί την ομοιότητά του με όλο τον κόσμο. Αναλαμβάνει μέσα από την τέχνη του να ισορροπήσει ανάμεσα στην αλήθεια και την ελευθερία, να ενωθεί με τον κοινό σε όλους πόνο και φόβο. Και έτσι αναζητώντας την αλήθεια και την ελευθερία μέσα από την τέχνη, ο καλλιτέχνης ενώνεται μοναδικά με όλο τον κόσμο που αρνείται να ζει μέσα στο ψέμα και την ανελευθερία. 

Η τέχνη δεν πρέπει γνωρίζει όρια, όπως σε δικτατορικά και καταπιεστικά καθεστώτα που παρατηρήθηκε λογοκρισία. Η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη διαφορετικά απαγορεύοντας στον καλλιτέχνη να εκφραστεί μέσω του έργου του σκοτώνουμε και ένα μέρος της ελευθερίας. Η τέχνη είναι εχθρός για την καταπίεση, γι’ αυτό και στα δικτατορικά καθεστώτα κάθε μορφής τέχνη ήταν λογοκριμένη. Η καταπίεση οδηγεί τους ανθρώπους στην απομόνωση σε αντίθεση με την ελευθερία της έκφρασης που ενώνει την ανθρωπότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη συνεχή ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφράζει τον πόνο, την αγάπη, τον έρωτα, την ζωή, τον θάνατο, τον φόβο, την  χαρά, τη λύπη μέσα από το έργο του. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παρεμποδίσει μια παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά να διαδοθεί, δεν υπάρχει πολιτισμός δίχως κληρονομιά. Η τέχνη είναι λύτρωση, είναι η απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να δημιουργεί μικρά και μεγάλα θαύματα που θα λυτρώσουν την ψυχή του ίδιου και των άλλων.

Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης πρέπει να αποτελεί μέσο αποφόρτισης, πρέπει να αποτελεί πτυχή της καθημερινότητας των ανθρώπων. Η κάθε μορφή τέχνης κρίνεται αναγκαία σε μία τόσο δύσκολη και ισοπεδωμένη από καλλιτεχνική ευαισθησία εποχή. Ας κρατήσουμε την τέχνη ζωντανή, όσοι επιθυμούν να την σκοτώσουν ας μάθουν ότι έτσι σκοτώνουν την αλήθεια και την ελευθερία.

Καρολίνα Τσουκαλά, 29/1/2016 ©

Πραγματικότητα και Όνειρα

''Τα όνειρά σου μην τα λες, γιατί μια νύχτα κρύα μπορεί και οι Φροϋδιστές να 'ρθουν στην εξουσία''

Πάντα με γοήτευε η ιδέα ότι πέρα από τον πραγματικό, συνειδητό κόσμο στον οποίο ζούμε, υπάρχει κι ένας άλλος μαγικός κόσμος, αυτός των ονείρων και του ασυνείδητου. Δεν ξέρω εάν ένας κόσμος δίχως όνειρα θα ήταν εφικτός. Τα όνειρα θα έλεγα, αποτελούν πάντοτε ένα ευχάριστο ή και δυσάρεστο διάλειμμα από την πολλές φορές πεζή πραγματικότητα. Όπως αναφέρει ο Καμύ στο βιβλίο του ‘ο καλλιτέχνης και η εποχή του’, τα όνειρα μπορεί να αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά η πραγματικότητα παραμένει η κοινή πατρίδα όλων μας. 

Όταν κλείνεις τα μάτια και χάνεσαι για λίγο από τον συνειδητό-πραγματικό κόσμο, ανοίγεις τα μάτια σου σ’ έναν άλλο κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο τα πάντα είναι εφικτά. Εσύ κλείνεις τα μάτια, ξεφεύγεις από την πραγματικότητα και όσο κοιμάσαι το μυαλό και το ασυνείδητο βρίσκονται σε πλήρη επαγρύπνηση. 

Ξαφνικά όλα τα απωθημένα, οι χειρότεροι σου φόβοι και οι επιθυμίες σου, πράγματα και καταστάσεις που δεν τα έχεις εκμυστηρευτεί σε κανέναν σε όλη σου τη ζωή ξεδιπλώνονται μπροστά σου σαν ταινία. Γίνεσαι θεατής μιας άλλης ζωής, που θα μπορούσε να  χαρακτηριστεί κρυφή. Ξαφνικά είσαι ένας άνθρωπος με διπλή ζωή, την πραγματική και την υποσυνείδητη στην οποία όλα μοιάζουν ευκολότερα. 

Τα όνειρα κατά τον Freud προσφέρουν μια κλειδαρότρυπα στο ασυνείδητό μας. Στα όνειρά μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με εικόνες και αλήθειες που μπορεί να μην έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε στην πραγματικότητα. Όταν ξυπνήσεις λοιπόν επιστρέφεις στην πραγματικότητα, την πολλές φορές πεζή πραγματικότητα. 

Και αναρωτιέται κανείς τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα; Kαι αν τα όνειρα γίνουν πραγματικότητα τότε τι συμβαίνει με τους εφιάλτες; Όταν οι χειρότεροί σου εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα τότε τι συμβαίνει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ασυνείδητο  δεν μας επιτρέπει να το ελέγξουμε και έτσι γινόμαστε ταξιδιώτες μέσα στα ίδια μας τα όνειρα. Χωρίς κανέναν έλεγχο, κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια ξεκινάει ένα φαντασιακό ταξίδι που μας δίνει την ευκαιρία να ταξιδεύουμε στον κόσμο των ονείρων μας.

Καρολίνα Τσουκαλά, 17/1/2016 ©

REST IN PEACE DAVID BOWIE

REST IN PEACE DAVID BOWIE

Ο Bowie έφυγε από αυτόν τον κόσμο για να γίνει αστέρι στον ουρανό...

Θα τον θυμόμαστε για πάντα μέσα από την υπέροχη μουσική που μας άφησε...

O φόβος

David Bowie, answers the famous Proust Questionnaire

“Q: What do you regard as the lowest depth of misery? 

A: Living in fear.”

Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας μέχρι την τελευταία ο φόβος αποτελεί ένα κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή μας. Με τη γέννησή μας βιώνουμε το πρώτο σοκαριστικό γεγονός. Από την ασφάλεια του εσωτερικού της κοιλιάς της μητέρας μας βγαίνουμε και αντικρίζουμε το φως της ζωής, το φως της ύπαρξης.

Αυτός είναι ο πρώτος φόβος που βιώνουμε καθώς ερχόμαστε στη ζωή. Μπορεί κανείς μας να μην τον θυμάται αλλά φαντάζομαι πως θα σχετίζεται άμεσα με την ανασφάλεια και τον φόβο που νιώθει κανείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με το γεγονός του θανάτου με την διαφορά ότι όταν γεννιόμαστε υπάρχει προοπτική, η προοπτική της ζωής.

Μεγαλώνοντας βιώνουμε τον φόβο της μοναξιάς, της απόρριψης, της απώλειας, του θανάτου. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που αποτελεί κοινή πραγματικότητα για όλους. Ίσως η διαφορά πάνω σε αυτό το συναίσθημα βρίσκεται στο γεγονός ότι άλλοι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο και άλλοι λιγότερο.  Πολύ πιθανό όμως αυτή η άποψη να μην ισχύει καθώς αναλύει κανείς το ζήτημα αυτό περαιτέρω.

Είναι λοιπόν ο φόβος κοινός για όλους τους ανθρώπους; Το δεδομένο ότι όλοι είμαστε θνητοί και νιώθουμε αβοήθητοι μπροστά στην εξήγηση του νοήματος της ζωής και στην αντιμετώπιση του γεγονότος του θανάτου θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στην εξαγωγή του συμπεράσματος ότι ο φόβος είναι κοινός για όλους.

Ο φόβος από τη μία θα μπορούσε να αποτελεί κοινή πραγματικότητα για όλους με την διαφορά να εμφανίζεται στην έκφραση και στην αντιμετώπιση αυτού του συναισθήματος σε ορισμένες εκφάνσεις της ζωής μας. Το ζήτημα λοιπόν δεν έγκειται στο αν άλλοι φοβούνται περισσότερο ή λιγότερο αλλά στο πώς ο καθένας από εμάς επιλέγει να παλέψει με τους φόβους και τις ανησυχίες του. 

Ο καθένας λοιπόν επιλέγει να αντιμετωπίσει αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα διαφορετικά, να παλέψει μαζί τους και να τα νικήσει ή και όχι. Στη ζωή οι άνθρωποι παλεύουν να διώξουν τους φόβους τους. Μπορεί να φοβάται κανείς τα πάντα, μπορεί να φοβάται να οδηγήσει ή μήπως αρρωστήσει, μπορεί να φοβάται να μπει στο αεροπλάνο ή στο πλοίο, μπορεί να φοβάται τη φωτιά ή τη θάλασσα ή τα έντομα. Και όλα αυτά γιατί όλοι οι παραπάνω φόβοι που αναφέρθηκαν καταλήγουν στον έναν και μοναδικό φόβο του θανάτου. Όλοι μας οι φόβοι βρίσκονται σε έναν κύκλο και στο κέντρο ο ένας και μοναδικός φόβος που συνδέεται με όλους τους υπόλοιπους.

Ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί κανείς από αυτή την κατάσταση είναι να νικήσει τον ίδιο τον φόβο. Τον φόβο τον δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, και το ζήτημα είναι ότι όσο πιο γρήγορα καταπολεμήσουμε τους φόβους μας τόσο πιο ευτυχισμένες μέρες θα ζήσουμε. Η ζωή είναι ένα υπέροχο όνειρο, αν ζούμε με τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε δεν θα μπορέσουμε να το ζήσουμε ποτέ.

Καρολίνα Τσουκαλά, 9/1/2016 ©