Παρασκευή 2 Αυγούστου
2013/Στο μπαλκόνι/Στη Τζια/Κάτω από την σκιά των δέντρων/Ακούγοντας μόνο τα
τζιτζίκια
Βρίσκομαι στη Τζιά, έφτιαξα
πρωινό και απολαμβάνω την συμφωνία των τζιτζικιών, άλλα τζιτζικίζουν πιο δυνατά
άλλα πιο χαμηλά και όλα μαζί συνθέτουν μία καινούργια συμφωνία, αυτή της
επόμενης μέρας. Πρόκειται για την επόμενη μέρα που ξυπνάς σε νησί και όλα
μοιάζουν τελείως διαφορετικά από την προηγούμενη μέρα. Είναι η επόμενη μέρα που
ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι είσαι στο κρεβάτι του ενοικιαζόμενου δωματίου
και όχι στο κρεβάτι του σπιτιού σου στην πόλη. Ανοίγεις το παραθυρόφυλλο και το
μόνο που βλέπεις είναι δέντρα, ακούς και νιώθεις το αεράκι στο σώμα σου και
βλέπεις διάφορα είδη ζουζουνιών που επιθυμούν να έρθουν στην παρέα σου.
Οι
διακοπές έρχονται σαν λύτρωση για την χρονιά που πέρασε, ξεχνάς για λίγο τις
υποχρεώσεις και τα προβλήματα, γίνεσαι ένα με το καλοκαίρι, κολυμπάς. Απολαμβάνεις
την ομορφιά του ήλιου και το παλιό σου δέρμα αλλάζει, μαυρίζοντας στον ήλιο. Το
παλιό δέρμα της πόλης, φεύγει από πάνω σου και την θέση του παίρνει το
ανανεωμένο δέρμα του νησιού. Μόλις συμβεί και αυτό έχεις πλέον σχεδόν αλλάξει.
Όλα σου φαίνονται μοναδικά, όλα σου φαίνονται όμορφα. Χτες που ταξίδευα, κάθισα
στο κατάστρωμα, και είχα την ίδια χαρακτηριστική αίσθηση που έχεις όταν
ταξιδεύεις στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Είχε υγρασία και αλμύρα και ελάχιστη
δροσιά επειδή ήταν μόλις επτά το πρωί. Ξάπλωσα Σε ένα κατάλευκο μεγάλο παγκάκι
του καταστρώματος και ο αέρας πέταγε ξαφνικά στο πρόσωπό μου το αλμυρό νερό των
κυμάτων, και μου άρεσε όλο αυτό γιατί δεν είναι κάτι καθημερινό, είναι κάτι που
ο κάτοικος της πόλης αισθάνεται μία φορά τον χρόνο ή και καθόλου. Ήλιος,
θάλασσα, κύματα, καϊκάκια, γραφικά εκκλησάκια με βασικά χρώματα το μπλε και το
άσπρο. Δεν είναι τυχαίο, το μπλε του ουρανού και της θάλασσας έδωσαν λίγο από
το χρώμα τους και έτσι βάφτηκαν μπλε και άσπρα τα γραφικά σπίτια και εκκλησάκια
του Κυκλαδίτικου νησιού. Ο λευκός αφρός των κυμάτων έδωσε λίγο από το λευκό του
χρώμα στα σπίτια του νησιού και έτοιμο το Κυκλαδίτικο τοπίο του νησιού! Επειδή
έκανα λόγο για την επόμενη μέρα, αυτή η επόμενη μέρα δεν είναι μόνο η επόμενη
μέρα που βρίσκεσαι σε ένα καινούργιο μέρος για διακοπές. Είναι η επόμενη μέρα
που ξυπνάς και όλα τα άσχημα της προηγούμενης μέρας έχουν σχεδόν ξεχαστεί ή όχι
και τελείως. Η επόμενη μέρα είναι σημαντική. Είναι ίσως η μέρα που θα μάθεις αν
πέρασες στη σχολή που επιθυμούσες, είναι η μέρα που ίσως μάθεις αν πέρασες ένα
μάθημα στην σχολή σου, είναι η μέρα που ίσως μάθεις πως θα φέρεις στον κόσμο
ένα παιδί, είναι η μέρα που ίσως μάθεις ότι σε δέχτηκαν σε μια δουλειά που
ήθελες πολύ, είναι η μέρα που ίσως σου γίνει πρόταση γάμου από το αγαπημένο σου
πρόσωπο, που ίσως πάρεις προαγωγή από την δουλεία σου, που ίσως γνωρίσεις τον
έρωτα της ζωής σου, που ίσως μάθεις πως το παιδί σου παντρεύεται, που ίσως
μάθεις πως είσαι άρρωστος, που ίσως μάθεις πως κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο
δυστυχώς έφυγε από αυτό τον μάταιο κόσμο… Ίσως δεν έχει τελικά τόση σημασία να
περιμένεις την επόμενη μέρα, αλλά να
μπορείς να την αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία όταν θα έχει πλέον έρθει. Παρατηρούσα
το πλήρωμα που αναλαμβάνει την σκληρή και βρώμικη δουλειά του επιβατικού πλοίου
και αναρωτιόμουν, τι είναι αυτό που περιμένει να δει την επόμενη μέρα εκείνος ο
άνθρωπος, στο βλέμμα του διέκρινες μια νοσταλγία, τα μάτια του φαινόταν σαν να
αναγνώριζαν κάθε σημείο που περνούσαμε με το πλοίο. Μετά σκέφτηκα, ότι δεν διαφέρουμε κατά πολύ από αυτή την κατάσταση... Είμαστε
ναύτες πάνω στα καράβια της ζωής μας και πλέουμε σε ένα τεράστιο πέλαγος που
άλλοτε η διαδρομή μας φαίνεται γνώριμη και όταν πιάσουν οι φουρτούνες νιώθουμε
σαν να μην ξέρουμε που πάμε. Είναι δύσκολη και πολλές φορές δύσβατη η διαδρομή της ζωής αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα επίσης...Από εκεί και πέρα είναι θέμα επιλογής για το αν θα υπάρξει συνέχεια της διαδρομής.
Καρολίνα Τσουκαλά, 20/8/2013 ©
