Οι άνθρωποι ξεχνούν πολύ εύκολα τις στιγμές που έζησες μαζί τους
και καλό θα ήταν αφού τόσο εύκολα σε ξέχασαν εκείνοι άλλο τόσο πιο εύκολα να τους
ξεχάσεις και εσύ. Όσο και να αναρωτηθείς στο μέλλον γιατί αυτή η διαδικασία σε
κάποιους συντελείται με τόση ευκολία απάντηση δεν θα λάβεις.
Αυτό που πάντοτε
με προβλημάτιζε όμως ήταν εάν τουλάχιστον συνεχίζουν να ζουν στο μυαλό εκείνων που μας
ξέχασαν έστω οι αναμνήσεις όσων μοιραστήκαμε. Αν θυμόνταν έστω εκείνες τις γνήσιες στιγμές
ευτυχίας που βιώσαμε μαζί τους, οι οποίες μετατράπηκαν σε γλυκόπικρες
αναμνήσεις. Για να μας θυμίζουν όσα όμορφα βιώσαμε και πλέον τα έχουμε χάσει.
Αναμνήσεις από χαμόγελα, από βόλτες, από μικρά καθημερινά πράγματα που
συνέθεταν κάποτε την μελωδία της δικής μας ευτυχίας. Ευτυχία. Μια μικρή
φαινομενικά λέξη με μεγάλη σημασία για τη ζωή μας. Η ευτυχία είναι επιλογή.
Και
όπως σκεφτόμουν την ευτυχία, ένα ντελίριο δυστυχίας άρχισε να ροκανίζει το
μυαλό μου. Η δυστυχία είναι συνυφασμένη με τη ζωή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι δεν
γεννήθηκαν για να ζουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες. Η γιαγιά μου μού έλεγε πάντα
μια φράση που ήταν μεν απλή αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Στη ζωή σου, μού έλεγε πάντοτε
περισσότερες λύπες θα έχεις να αντιμετωπίσεις παρά χαρές.
Κατεβαίνοντας στο
κέντρο της Αθήνας εκείνο το απόγευμα με το λεωφορείο άρχισα πάλι το αγαπημένο
μου χόμπι. Άρχισα να χρωματίζω τις ψυχές άγνωστων ανθρώπων. Όπως στεκόμουν
όρθια ξεκίνησα να χρωματίζω έναν πίνακα στο μυαλό μου. Η γυναίκα στα δεξιά μου
ήταν χαμογελαστή μέσης ηλικίας, με σγουρά γκριζωπά μαλλιά, φορούσε ένα ζευγάρι
μικροσκοπικά στρογγυλά γυαλιά και μιλούσε με ψιθυριστή φωνή στο κινητό της τηλέφωνο.
Δεν έχω ιδέα περί τίνος πράγματος ομιλούσε. Ποιο να ήταν άραγε το μυστικό της; Ήταν
χαμογελαστή και αυτό φαινόταν στα μάτια της, δυο στρογγυλά μάτια που
χαμογελούσαν και αυτά.
Στα αριστερά μου στέκονταν δύο σεμνά ντυμένες γυναίκες, της
‘εκκλησίας’ με σφιχτούς κότσους και κάτασπρα μαλλιά. Μιλούσαν και εκείνες
ψιθυριστά, η φωνή τους ήταν σιγανή και σεμνή όπως και το ντύσιμό τους. Δύο
σεμνές φαινομενικά φιγούρες βγαλμένες από τον Παράδεισο με σκέψεις από την
Κόλαση. Και έτσι μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου συνέχισα να κάνω ασπρόμαυρες
σκέψεις σ’ έναν έγχρωμο κόσμο.
Καρολίνα Τσουκαλά 26/2/2016 ©
