Δίχτυ Ασφαλείας

Και όταν έρθει εκείνη η στιγμή που πατάς delete, κάνεις στ’ αλήθεια delete ή έχεις κρατήσει αντίγραφο; Κρατάς αντίγραφο γιατί φοβάσαι την μοναξιά, γιατί φοβάσαι ότι χάνεις την οικειότητα και την ζεστασιά; Ή μήπως καλύτερα να μην κρατήσεις κανένα αντίγραφο; Το αντίγραφο είναι αποδεικτικό στοιχείο όσων έζησες. Δεν ξέρω τελικά, το κρατάς επειδή το θέλεις στ’ αλήθεια ή μήπως επειδή δεν υπάρχει καινούργιο στοιχείο καλύτερο από το προηγούμενο; Νομίζω τελικά πως είτε κρατήσουμε αντίγραφο είτε όχι, το παρελθόν είναι εκεί και μας κοιτάζει. Αν κρατήσουμε αντίγραφο πριν το delete, αφήνουμε ένα ανοιχτό ενδεχόμενο για μελλοντική επικοινωνία. Διαφορετικά πατάμε delete και όλα εξαφανίζονται, ή και όχι. 

Η πόρτα του παρελθόντος είναι πάντα ανοιχτή και πάντα κλειστή. Ακόμα πιο δελεαστική όμως φαίνεται να είναι η πόρτα του παρόντος. Αλλά παρόν υπάρχει; Θεωρητικά παρόν δεν υπάρχει αφού κάθε στιγμή περνάει αυτόματα στο παρελθόν και μπροστά μας πάντα υπάρχει μια άλλη πόρτα μισάνοιχτη, είναι το μέλλον. Άραγε το delete είναι αρκετό για να μην κουβαλάμε το παρελθόν μας στις επόμενες σχέσεις; Και ακόμα και αν πάρουμε την απόφαση να μην το κουβαλήσουμε στις επόμενες σχέσεις μας, πώς είμαστε σίγουροι ότι δεν το κουβαλούν οι άλλοι; Όλα ίσως είναι θέμα τύχης ή μπορεί απλά να υπάρχει για τον καθένα μας ένα πολύ καλά προσχεδιασμένο πεπρωμένο, στο οποίο άλλοτε να μπορούμε να επεμβαίνουμε και άλλοτε όχι. 

Μερικές φορές οι άνθρωποι φοβούνται να παραδεχτούν ότι ένα κομμάτι της ζωή τους εξαρτάται καθαρά από την τύχη. Ναι ίσως και να είναι κάπως τρομακτικό ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο για ορισμένα γεγονότα που θα συμβούν στη ζωή μας. Θα μπορούσα να παρομοιάσω κάτι τέτοιες στιγμές με έναν αγώνα τένις. Όταν το μπαλάκι του τένις χτυπήσει στην κορυφή από το δίχτυ, είτε θα περάσει αν είσαι τυχερός το δίχτυ, είτε απλά θα πέσει στη δική σου πλευρά και θα χάσεις. Σε τόσο οριακές καταστάσεις ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα αποφασίσει η τύχη να σου φερθεί. 

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο ασταθείς και τόσο εύθραυστες, μου θυμίζουν την ισορροπία που προσπαθεί να κρατήσει ο ακροβάτης ενώ περπατάει σε ένα τεντωμένο σχοινί.  Εκεί που νομίζει ότι έχει τον έλεγχο πέφτει στο κενό. Έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις ‘’περπατούν’’ πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Τώρα για το αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας εάν πέσεις στο κενό αυτό είναι θέμα τύχης μάλλον. Η συμπεριφορά των ανθρώπων, είναι απρόβλεπτη, το ίδιο και η ζωή, αλλά ίσως και να αξίζει να ρισκάρεις μερικές φορές ακόμα και αν δεν ξέρεις αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.

Καρολίνα Τσουκαλά,23/2/2015 ©