Και κάθομαι και στέκομαι και σκέφτομαι
μα η φλόγα μου φαινόταν μακρινή,
ξεχύνομαι με κίνηση αργή
και η φλόγα πέφτει πάνω μου καυτή.
Ευχόμουν να κοιτούσες την ψυχή,
αγνή, αμόλυντη, λευκή
κι απόλυτα φτωχή
για να θυμίζει την αρχή
εκείνη τη δύστυχη ασπρόμαυρη ζωή.
Πετάω χρώματα
και πασαλείβω την ψυχή,
ξεχύνομαι επάνω με ορμή
κι εκείνη την κρίσιμη στιγμή
χορέψαμε το τελευταίο μας τανγκό.
Καρολίνα Τσουκαλά, 10/12/2015 ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου