Zεύγη

Πάντα μου άρεσε ο αριθμός δύο. Το πρώτο ζεύγος που αγάπησα ήταν οι γονείς μου. Δύο άνθρωποι, δύο καρδιές. Ο ένας γένους αρσενικού και  ο άλλος γένους θηλυκού. Δύο ετερώνυμα μεν αλλά ταιριαστά δε. Στη συνέχεια αγάπησα ένα ζευγάρι παπούτσια, δώρο του νονού μου. Τότε μου φαίνονταν ταιριαστά, ήταν τόσο ταιριαστά που πλέον σκέφτομαι ότι καταντούσαν μονότονα. 

Μήπως τελικά οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με το πόσο φαντασία διαθέτουν για να ταιριάξουν τα αταίριαστα; Οπότε βάζοντας την φαντασία μου σε λειτουργία, φαντάζομαι ότι η μία κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που πάντα θέλουν να φοράνε το ίδιο χρώμα κάλτσας και στα δύο πόδια, να έχουν το ίδιο χρώμα γάντια στο δεξί και στο αριστερό χέρι, το ίδιο σχέδιο σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά. Η άλλη κατηγορία φαντάζομαι έχει μία πιο φιλελεύθερη άποψη για το ταίριασμα των διαφόρων ειδών που μπορεί να συνδυάσει, διαθέτει μεγαλύτερη φαντασία, θέλει να συνδυάζει πολλά χρώματα, θέλει να προσθέτει περισσότερη φαντασία, ώστε και το πιο απλό και χαζό να φαντάζει εντυπωσιακό και ενδιαφέρον. 

Μήπως είναι τελικά στη ζωή εντελώς ψυχαναγκαστικό να ψάχνεις να συνδυάσεις τα πάντα ώστε να είναι όμοια; Μήπως η γοητεία βρίσκεται στα ετερώνυμα; Μήπως γι’ αυτό το πρώτο ζεύγος που θυμάμαι να αγαπώ είναι οι γονείς μου , επειδή ακριβώς ήταν τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον; Πότε θα μάθουμε να εκτιμάμε ότι το διαφορετικό θα μας φέρει την αλλαγή που επιθυμούμε; Σ’ όλη μας τη ζωή κυνηγάμε πράγματα που μας γοήτευαν από το παρελθόν, ακριβώς επειδή έχουν αυτή την οικειότητα, την μυρωδιά του οικείου του παλιού, του καλού, μας παρέχουν μια σιγουριά ότι όλα είναι σταθερά και πως τίποτα δεν αλλάζει. Αντιθέτως, τα πάντα αλλάζουν, τα χρόνια περνούν, ωριμάζουμε (συνήθως) πνευματικά και μεγαλώνουμε ηλικιακά, άνθρωποι περνούν σαν ταξιδιώτες από τις ζωές μας, μας αφήνουν άλλοτε τα καλά και άλλοτε τα κακά τους χαρακτηριστικά, μας βοηθούν να ‘’αλλάξουμε’’ σελίδα ή και όχι.

Παρατηρούσα τους κύκλους που έκανε το ψάρι μου στη γυάλα του, έτσι μονότονα και με συγκεκριμένο ρυθμό. Σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η μοίρα του και μάλλον λόγω άγνοιας είναι ευτυχισμένο αφού δεν ξέρει την ύπαρξη ζωής στον ωκεανό, όπου εκεί θα ήταν ελεύθερο. Ωραία λοιπόν, τα ζώα βρίσκονται σε πλήρη άγνοια περί της ζωής και της ύπαρξης, αλλά έχοντας πάντα ανεπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης. Εμείς από την άλλη που η ειδοποιός μας διαφορά από τα ζώα είναι ο Λόγος, γιατί θέλουμε μερικές φορές να λειτουργούμε σαν να βρισκόμαστε σε πλήρη άγνοια; Ίσως γιατί την δεδομένη στιγμή δεν είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε προτιμούμε να περάσουμε ένα διάστημα σκεπτόμενοι το ζήτημα που μας απασχολεί, παραμένοντας σε μία κατάσταση που σκόπιμα αποφεύγουμε αυτό που πολλές φορές  ήδη γνωρίζουμε. Έτσι αρνούμαστε να το παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, προσποιούμενοι ότι βρισκόμαστε σε άγνοια. 

Είναι αλήθεια μεγάλο το ερώτημα και μεγάλο το δίλημμα, η άγνοια είναι ευτυχία, ή μήπως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να γνωρίζεις; Και εάν επιλέξουμε την δεύτερη εκδοχή, είμαστε αρκετά δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια;

Καρολίνα Τσουκαλά,17/4/2015 ©