Πες μου μιά ιστορία για το θρησκευτικό παραλήρημα του Πάσχα

Μ. Σάββατο 19 Απριλίου 2014/Μεσημέρι/Στη Λειβαδιά/Ακούγοντας το 'Animals' των Muse/Περιμένοντας την ‘Ανάσταση’ για ακόμη μία φορά.

Κάθε φορά που έρχομαι για Πάσχα στη Λειβαδιά εδώ και 23 πλέον περίπου χρόνια, είναι σαν να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία, μόνο που κάθε χρόνος που περνάει, όλοι μεγαλώνουμε και μαζί με εμάς φυσικά αλλάζουν και πολλά άλλα γύρω μας. Ίσως πλέον το Πάσχα είναι ωραίο εδώ μόνο και μόνο επειδή αποτελεί μια συνήθεια απολύτως οικεία σε όλους μας. Κάθε χρόνο συντελείται η ίδια πάνω κάτω προετοιμασία. Βλέπεις μια αγχωμένη γιαγιά που για να ευχαριστήσει όλη την οικογένεια με τον δικό της μοναδικό τρόπο ξεκινάει από νωρίς τις σχετικές προετοιμασίες, πρώτα φτιάχνοντας τα πασχαλινά κουλουράκια, ύστερα τη Μ. Πέμπτη βάφοντας τα πασχαλινά αυγά και βέβαια παροτρύνοντάς μας πάντα να πηγαίνουμε μαζί της στην εκκλησία την Μ. Εβδομάδα. Ο παππούς αναλαμβάνει την αγορά του αρνιού, το ψήσιμο και γενικότερα φροντίζει για όλα αυτά που πάλι μας κάνουν ευτυχισμένους από μικρά παιδιά που ήμασταν. Εμείς φτάσαμε την Μ. Παρασκευή, ξεκινήσαμε από την Αθήνα, οδήγησα εγώ για πρώτη φορά. Ήταν σαν να οδηγούσα χρόνια αυτή τη διαδρομή, αφού όλα αυτά τα χρόνια παρατηρούσα κάθε σημαντικό και ασήμαντο σημείο αυτής της σύντομης δίωρης διαδρομής. Σκεφτόμουν, ότι μόνο δύο ώρες μακριά και όλες οι ευωδίες της υπαίθρου σου έκαναν επίθεση και ανάγκαζαν το σώμα σου να προσαρμοστεί σε μία διαφορετική πραγματικότητα, διαφορετική της πόλης. Αυτό όμως που δεν θα άλλαζε όπου και αν πήγαινες αυτές τις ημέρες είναι το έντονο θρησκευτικό στοιχείο που επίσης νιώθεις ότι έρχεται επιθετικά προς το μέρος σου με τη διαφορά ότι εάν θέλεις σε αγγίζει και εάν όχι τότε απλά γίνεσαι παρατηρητής αυτού που εγώ συνηθίζω να ονομάζω ‘θρησκευτικό παραλήρημα της Μ. εβδομάδας’. Χτες το βράδυ που έπεσα για ύπνο, το μυαλό μου βρισκόταν σε μία διαρκή και ατελείωτη λειτουργία. Το ‘γεγονός’ της Μ. Παρασκευής ήταν ο επιτάφιος. Δηλαδή ενώ βρισκόμαστε σε μία τραγική οικονομική κατάσταση, οι άνθρωποι είναι άνεργοι, οι άνθρωποι πεινάνε, και ενώ βλέπεις ζωγραφισμένη την δυστυχία στα πρόσωπα των ανθρώπων της πόλης σου, οι πιστοί και καλοί Χριστιανοί θα φορέσουν τα καλά τους ρούχα, και για ακόμη μία φορά θα κατευθυνθούν προς την εκκλησία και θα ακολουθήσουν την περιφορά του επιταφίου. Ναι, καταλαβαίνω ότι για κάποιους ανθρώπους, είναι απαραίτητο να πιστεύουν σε κάποια ανώτερη δύναμη, σε έναν Θεό. Η ερώτησή μου είναι εάν δεν υπήρχε ο θάνατος, ποιος από όλους αυτούς θα είχε την ανάγκη να πιστεύει σε έναν Θεό. Χρησιμοποιούμε την άυλη έννοια του Θεού για να μπορέσουμε να σταθούμε σε μία τόσο αβέβαιη ζωή. Δεν μπορώ να κρίνω τι θα πιστεύει ο καθένας, ούτε μπορώ να αναγκάσω κάποιον να πιστεύει ή να μην πιστεύει. Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι όσοι ψάχνουν τον Παράδεισο και την Κόλαση κάπου ψηλά ή χαμηλά μπορώ να πω ότι βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα, εδώ που ζούμε. Βλέπω γύρω μου ευτυχία και δυστυχία, βλέπω καλοσύνη και κακία, βλέπω ειρήνη και πόλεμο, υγεία και αρρώστια, πλούτο και φτώχεια. Ακόμα δεν βλέπεις ότι γύρω σου βρίσκεται ο Παράδεισος και η Κόλαση; Γιατί ψάχνεις κάπου ψηλά ή χαμηλά; Είναι το ενδιάμεσο διάστημα που συνήθως αγνοείς και συνήθως δεν ζεις. Ζήσε το ενδιάμεσο, μην ψάχνεις το ψηλό ή το χαμηλό. Ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι η καθημερινότητά σου, η ζωή σου. Είναι ανούσιο να προσπαθείς μέσω της θρησκείας να προσπαθείς να εξασφαλίσεις τη μεταθανάτια Παραδεισένια σου ζωή.

Υ.Γ. Περιμένω την ‘Ανάσταση’ της Ανθρώπινης Λογικής.

 Καρολίνα Τσουκαλά, 19/4/2014 ©