'Οι Τέσσερις αποχρώσεις της μουσικής ιδιοφυΐας και η Πέμπτη'

Στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζονται οι δύο πρώτες αποχρώσεις και θα ακολουθήσουν οι υπόλοιπες σε επόμενο κείμενο. 
****Καθώς διαβάζετε τις σύντομες αυτές ιστορίες,ακούστε ταυτόχρονα το αντίστοιχο μουσικό κομμάτι...****

J.S. Bach - BWV 639 - Ich ruf' zu dir, Herr Jesu Christ (Ένα τέλος)

Mozart - Requiem in D minor (Κυνήγι Χρωμάτων)

Chopin- Etude Opus 25 (Έρωτας)

Prokofiev - Dance of the Knights (Η Μάχη με τον Εαυτό του)

 

Ludwig Van Beethoven's 5th Symphony in C Minor (Η Απόγνωση)

J.S. Bach - BWV 639 - Ich ruf' zu dir, Herr Jesu Christ

(Ένα τέλος)

  --- Ας  ζήσουμε μια μέρα από το μέλλον λοιπόν, και ας είναι μιά μέρα δυστυχίας, είπε. Ύστερα, άνοιξε την πόρτα, φόρεσε το καπέλο του, την κοίταξε με την άκρη του ματιού του και ύστερα έκλεισε την πόρτα. Βγήκε έξω, άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να περπατάει μέσα στη χιονοθύελλα, και άκουγε ακόμα την φωνή της, το τσιγάρο έσβησε, η σκέψη χάθηκε. Οι σκιές εξαφανίστηκαν και το μόνο που άκουγε πια ήταν αυτές μελωδίες που έφτιαχναν μιά ομοιόμορφη αρμονία.  Άπλωσε τα χέρια και έπεφτε το χιόνι πάνω του και πάγωνε κάθε σκέψη του. Και ύστερα ξάπλωσε για να παγώσει και εκείνος. Και η μελωδία συνέχιζε. Και εκείνος έβλεπε την Ophelia ξαπλωμένη στο χιόνι. Ήταν νεκρός ή μάλλον ζωντανός μέσα σε μια νεκρή ζωή. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η αρχή ενός τέλους. Ένα ταξίδι δίχως επιστροφή,  ένα ταξίδι στο μέλλον και στο παρόν, προς κάτι ήσυχο αλλά και θορυβώδες, προς κάτι ξένο και ταυτόχρονα οικείο, προς ένα τέλος δίχως αρχή και μία αρχή δίχως τέλος.

 

 Mozart - Requiem in D minor

(Κυνήγι Χρωμάτων)

Έτρεχε μέσα στο δάσος, ξανά και ξανά μέχρι να την δει, και όμως την έχανε. Κοίταζε από εδώ , κοίταζε από εκεί. Και ξαφνικά, την είδε. Άκουσε την φωνή της, κοίταζε τους κύκνους. Και ξαφνικά ξεπροβάλλει ο μαύρος κύκνος, και κυνηγάει τον λευκό κύκνο και το κυνήγι αυτό δεν τελειώνει ποτέ, και τρέχει από εκεί και τρέχει από εδώ και την χάνει ξανά. Η μάχη με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον είναι μία μάχη εξαρχής χαμένη και άνιση. Ξεπερνάει τον εαυτό του και προσπαθεί να φτάσει την στιγμή του παρελθόντος αλλά χάνει. Πιάνει το παρόν και το χάνει γιατί έρχεται το μέλλον. Και φεύγει και αυτό γιατί γίνεται παρόν. Ξαπλώνει και ακούει τη φύση, τα πάντα γύρω του μιλάνε, και ρωτάνε και περιμένουν μια απάντηση από εκείνον, επιμένουν και εκείνος δεν φοβάται ποτέ, είναι μόνος αλλά αυτή η φύση τον γέννησε οπότε δεν φοβάσαι αυτό που σε γέννησε, έρχεται να σε καθησυχάσει και συνεχίζεις να ψάχνεις μέσα στο δάσος κάτι, ένα στοιχείο, οικείο και αρμονικό, γεμάτο χρώματα. Πράσινα φύλλα, αναμεμειγμένα με καφέ γιγάντιους κορμούς, κατακόκκινες παπαρούνες, το γκρίζο του ουρανού και το γαλάζιο της θάλασσας. Και εσύ ανάμεσά τους, συνεχίζεις και περπατάς, στέκεσαι ακόμα όρθιος.

Καρολίνα Τσουκαλά, 17/4/2014 ©