Τετάρτη 31 Ιουλίου
2013/Ετοιμάζοντας βαλίτσα για διακοπές/Τρώγοντας παράλληλα μια τυρόπιτα ‘στο
πόδι’/ Ακούγοντας γαλλικό ραδιόφωνο
Μόλις γύρισα από την βόλτα μου στο Μοναστηράκι, ίσως και να ήταν η πιο
ζεστή βραδιά του φετινού καλοκαιριού.. Κόσμος σε όλη την πλατεία, τα
σουβλατζίδικα γεμάτα τουρίστες, οι καφετέριες γεμάτες επίσης. Και αρχίζω ξανά
να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, συναντάω τα πάντα σχεδόν. Μου αρέσει πολύ να
παρατηρώ τον κόσμο, μου αρέσει να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων που ποτέ δεν θα
ξαναδώ κατά πάσα πιθανότητα και ποτέ δεν θα με ξαναδούν. Και ενώ γευόμουν την
στριφτή μου τυρόπιτα συνειδητοποιώ ξαφνικά πως αυτό που εγώ θεωρώ αυτονόητο, να
γυρίσω δηλαδή από την βόλτα μου και να φάω το βραδινό μου, κάποιος άλλος δεν
έχει την ευκαιρία να το απολαμβάνει. Προσπάθησα να αποφύγω αυτή την στενάχωρη
σκέψη και έτσι συνέχισα το φαγητό μου. Μετά από λίγο όμως άρχισα να σκέφτομαι τον
κόσμο που συνάντησα καθώς κατέβαινα με το μετρό προς το Μοναστηράκι. Ήταν ένα
βαγόνι με ζωντανούς νεκρούς. Οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι και αγανακτισμένοι
πια, χαμένοι και βυθισμένοι στη σκέψη τους, άλλοι σιωπηλοί και άλλοι ‘μασάνε’
σιγανά τα λόγια τους. Σκέφτηκα ότι μπορεί πάντα έτσι να ήταν ο κόσμος, τα
προβλήματα πάντα ίδια ήταν και θα είναι. Φτώχεια, πείνα, ρατσισμός, πόλεμος,
θάνατος. Και τότε σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να μην υπάρχει κανένας σκοπός σε όλο
αυτό που βιώνει ο άνθρωπος από την στιγμή που γεννιέται μέχρι την στιγμή που
πεθαίνει. Άρχισα να σκέφτομαι πως η σκέψη που είχα κάνει πριν λίγο για το
φαγητό δεν ήταν η μόνη στενάχωρη σκέψη που θα μπορούσα να κάνω. Ο κόσμος δεν
πεινάει μόνο βιολογικά, πεινάει
συναισθηματικά, έχει ανάγκη να νιώσει περισσότερο άνθρωπος, έχει χαθεί η
ανθρωπιά πλέον. Είναι κακό σημάδι των καιρών μας να μην ενδιαφέρεσαι για τον
συνάνθρωπο σου, φοβάσαι ότι αν πάθεις κάτι, κανείς δεν θα σε προσέξει, ότι θα
σε θεωρήσουν τρελό και δεν θα ασχοληθούν μαζί σου. Ο άνθρωπος δεν αντέχει την
ρουτίνα της ζωής. Θέλω να βγαίνω έξω και να βλέπω χαρούμενους και ευτυχισμένους
ανθρώπους. Και εδώ μπορεί να έρθει να μου πει κάποιος πως αυτό φαντάζει
ουτοπικό. Και θα του απαντήσω πως αν και όλη η ζωή είναι μιά δύσκολη διαδρομή
και καθόλου στρωτή, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο να κάνεις τα πάντα για
να είσαι ευτυχισμένος. Και αν το πάρουμε και κατά Αριστοτέλη, υπάρχει μια
τελεολογία, ένας σκοπός, ένα υπέρτατο αγαθό. Τώρα βέβαια ποιο είναι αυτό το
υπέρτατο αγαθό για τον καθένα αυτό είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Κλείνοντας, επειδή
αναφέρθηκα στην ανθρωπιά και στο ενδιαφέρον του συνανθρώπου μας έχω την
κατάλληλη φράση για να επιβεβαιωθούν ίσως όσοι θεωρούν ουτοπία την ευτυχία. Έτσι
όπως διάβαζα ορισμένα κομμάτια από το βιβλίο του Freud ‘Ο
πολιτισμός πηγή δυστυχίας’ έπεσα πάνω στη φράση του Hobbes ο οποίος είχε πει ‘Homo homini lupus (est) = O άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος’.
Υ.Γ. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα
πράο και αξιαγάπητο πλάσμα που το πολύ-πολύ θα αμυνθεί όταν του επιτεθούν, αλλά
ότι στον ορμικό του εφοδιασμό μπορεί να συμπεριλαμβάνει και μια σημαντική
ποσότητα επιθετικής τάσης. Γι’ αυτό ο συνάνθρωπός του δεν είναι μόνο πιθανός
βοηθός και σεξουαλικό αντικείμενο αλλά και πειρασμός για να ικανοποιήσει πάνω
του την επιθετικότητά του, να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς αμοιβή, να
τον μεταχειριστεί σεξουαλικά χωρίς την συγκατάθεσή του, να σφετερισθεί την
περιουσία του, να τον ταπεινώσει, να τον βασανίσει και να τον σκοτώσει….
Καληνύχτα με μια σκέψη του Schiller: ‘Η πείνα και η αγάπη στηρίζουν τον
μηχανισμό του κόσμου’…
Καρολίνα Τσουκαλά. 31/7/2013 ©
Πόσο ισχύουν δυστηχώς αυτά που λες.:/
ΑπάντησηΔιαγραφή