Πες μου μια ιστορία για την προσφορά της μουσικής στη ζωή σου…

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2013/Στο σπίτι μου/Απογευματάκι/Ακούγοντας γαλλικό ραδιόφωνο

Με την μουσική είχα ανέκαθεν μία σχέση ερωτική! Από μικρή που ήμουν θυμάμαι τον μπαμπά μου με μία κιθάρα να παίζει μουσική και να τραγουδάμε μαζί. Θυμάμαι που παρατηρούσα με μεγάλο ενδιαφέρον την διαδικασία με τα βινύλια που τα έβγαζε προσεκτικά από την θήκη τους και στη συνέχεια τα τοποθετούσε στο πικ-απ και ακούγαμε μαζί μουσική. Ανάμεσα στα ονόματα που θυμάμαι περισσότερο ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Rolling Stones, οι Cure, oι Clash και πολλοί άλλοι όπως ο μοναδικός Miles Davis ή ο Frank Zappa! Θυμάμαι ότι η μουσική πάντα μου δημιουργούσε μια ευαισθησία, έβλεπα τα πάντα με μία διαφορετική ματιά. Χρωμάτιζε πάντα τις γκρίζες ημέρες της ζωής μου αλλά και της ψυχής μου. 

Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με τον χορό και τότε σε μικρή ηλικία που ήμουν ακόμα η δασκάλα του χορού μου πρότεινε να ξεκινήσουμε μαθήματα πιάνου! Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα να καταλαβαίνω, πως την μουσική την καταλαβαίνεις βαθύτερα όταν αναπτύσσεις μία σχέση προσωπική μαζί της. Το πιάνο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως μέσα στο χάος αυτού του κόσμου υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, ένας ευαίσθητος και συναισθηματικός κόσμος όπου μπορείς να φανερώνεις τα συναισθήματά σου. Ξαφνικά αισθάνεσαι μοναδικός και ιδιαίτερος γι’ αυτό το χάρισμα που σου έχει δοθεί από την φύση. Η μουσική έχει έναν δικό της κώδικα επικοινωνίας, είναι κάτι παραπάνω από μία λέξη. Είναι μία ιδιαίτερη γλώσσα που σε μαγεύει και σε ταξιδεύει. Νομίζω πως έχει την ικανότητα να εξημερώνει ακόμα και τα πιο άγρια θηρία. Η μουσική μιλάει στην ψυχή και στο μυαλό. Είναι μία επικοινωνία μυαλού και καρδιάς, ψυχής και σώματος. Είναι συντροφιά στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές, είναι παρηγοριά είναι τρόπος ζωής. Όταν ασχολείσαι με την μουσική αναπτύσσεις μία σχέση ιδιαίτερη. Σου προσφέρει πολλά αλλά και εσύ με την σειρά σου προσφέρεις κάτι καινούργιο και μοναδικό σε αυτήν. 

Μου είναι δύσκολο να φανταστώ την ζωή μου χωρίς την παρουσία της μουσικής στη ζωή μου. Μου είναι επίσης δύσκολο να φανταστώ την ζωή μου χωρίς το πιάνο. Για να είμαι ειλικρινής το πιάνο δεν μου άρεσε όταν ήμουν μικρή και πιεζόμουν γιατί το έβλεπα σαν υποχρέωση. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως η ενασχόλησή μου με αυτό με βοηθούσε να ξεφύγω από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Κατάλαβα πως όποτε ένιωθα χαρά και λύπη εξέφραζα σ’ αυτό το όργανο αντίστοιχα συναισθήματα χαράς και λύπης, παίζοντας άλλες φορές με τρόπο δραματικό και άλλες φορές παίζοντας με τρόπο εύθυμο. 

Κάθε αρχή είναι δύσκολη λένε γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε υπομονετικοί στη ζωή μας γιατί η μουσική όπως και πολλές τέχνες είναι κάτι που καλλιεργείται και ωριμάζει όσο ωριμάζει και ένας άνθρωπος. Μου πήρε ίσως κάποια χρόνια για να καταλάβω πως χωρίς την ενασχόλησή μου με την μουσική η ζωή μου δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα. Βάλτε χρώμα στη ζωή σας, ποτέ δεν είναι αργά για να αναπτύξετε μια μοναδική σχέση με την μουσική. Βέβαια, χωρίς την παρότρυνση των γονιών μου που αγαπούσαν πάντα την μουσική δεν θα είχα καταφέρει τίποτα σε αυτό τον τομέα. Κατάφεραν να μου μεταφέρουν αυτή ακριβώς την αγάπη και την ευαισθησία που νιώθεις όταν ακούς μουσική. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω φυσικά τον καθηγητή μου και πιανίστα, Δημήτρη Κούκο, ο οποίος με βοήθησε  πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι του πιάνου να αντιληφθώ και την όλη δομή του κόσμου της μουσικής και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!

Ακολουθεί η συνέντευξή του: [απομαγνητοσκοπημένη]

Κ.T : Βρισκόμαστε στο Εθνικό Ωδείο του Χολαργού μαζί με τον πιανίστα και καθηγητή Δημήτρη Κούκο! Καλησπέρα Δημήτρη!

Δ.Κ : Καλησπέρα!

Κ.Τ : Θα ήθελα να μου πεις ποια ήταν η βασική σου επιρροή για να ασχοληθείς με την μουσική και το πιάνο;

Δ.Κ : Από μικρή ηλικία είχα τα βιώματα με τον πατέρα μου Περικλή Κούκο ο οποίος είναι συνθέτης και πιανίστας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίσκομαι στους χώρους του σπιτιού και να ακούγεται μουσική. Έρχονταν φίλοι στο σπίτι μας οι οποίοι ήταν μουσικοί και καλλιτέχνες. Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να συνδέομαι με τον χώρο της μουσικής γενικότερα.

K.T : Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με το πιάνο;

Δ.Κ :  Oι μουσικές μου σπουδές άρχισαν σε ηλικία έξι ετών. Σπούδασα στο Εθνικό Ωδείο με την πιανίστα Ναταλία Μιχαηλίδου  για πολλά χρόνια και αποκόμισα πολλές γνώσεις από εκείνη. Στη συνέχεια πήρα το δίπλωμά μου από το Εθνικό Ωδείο και από εκεί και πέρα συνέχισα μαζί της τίς μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Γαλλία, στην σχολή: ‘Ecole Normale De Musique’. Τότε θυμάμαι δίναμε εξετάσεις κάθε καλοκαίρι στην Γαλλία περίπου τo έτος 1999 με 2000 και ήμουν 18 ετών. Τελείωσα λοιπόν με το δίπλωμά μου τελείωσα και με τις σπουδές μου στη Γαλλία και στη συνέχεια πήγα στο Λονδίνο στο Βασιλικό Κολλέγιο (Royal College of Music) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση όπου και ολοκλήρωσα  τις σπουδές μου στο τμήμα  Μaster in Piano Performance.

 K.T : Σχετικά με την εξέλιξη της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα:  Θεωρείς ότι στην Ελλάδα παρέχονται ευκαιρίες για όσους θέλουν να ασχοληθούν με την μουσική όπως ασχολήθηκες εσύ;

Δ.Κ : Μετά από χρόνια αναζήτησης και εμπειρίας θεωρώ ότι ενώ την δεκαετία του 1980 και του 1990 η κλασική μουσική στην Ελλάδα απευθυνόταν σε έναν μικρό κύκλο ανθρώπων σιγά-σιγά με την ύπαρξη σημαντικών αιθουσών όπως το Μέγαρο Μουσικής, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η Λυρική σκηνή έχει εμπλουτιστεί η μικρή αυτή κοινωνία που ασχολείται με την μουσική αυτή και πλέον από το 2000 και μετά όλο και περισσότερος κόσμος ξαναγυρίζει σε μία μουσική τέτοιου είδους, την ανακαλύπτει και την παρακολουθεί.

K.T : Τι θα συμβούλευες λοιπόν έναν άνθρωπο που θα ήθελε να ασχοληθεί με το πιάνο;

Δ.Κ : Οι άνθρωποι πρέπει να ασχολούνται με κάποιο μουσικό όργανο γιατί με την εκμάθησή του αναπτύσσονται διάφορες δεξιότητες. Συνήθως ξεκινούν την εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου σε μικρή σχετικά ηλικία ώστε να αναπτυχθεί και το μυϊκό σύστημα μαζί με το νοητικό. Προσφέρει τεράστιες ικανότητες που δεν μπορεί να τις προσφέρει κάποια άλλη δραστηριότητα όπως: ετοιμότητα, κοινωνικοποίηση μέσα στους χώρους των Ωδείων, ακρίβεια η οποία για εμένα είναι πολύ σημαντική. Και βέβαια συνειδητοποιούν ότι για να κατακτήσουν κάτι από τον κόσμο της μουσικής πρέπει να κοπιάσουν. Δεν υπάρχει δυστυχώς εύκολος δρόμος, πρέπει να αφιερώσεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής σου.

K.T : Από τους συνθέτες της κλασικής μουσική ποιοι θα έλεγες ότι είναι οι αγαπημένοι σου;

Δ.Κ : Θεωρώ ότι από την κλασική αυτή περίοδο οι αγαπημένοι μου συνθέτες είναι ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ.

K.T : Πώς βλέπεις το μέλλον της μουσικής σου καριέρας σου στην Ελλάδα;

Δ.Κ : Σε μία χώρα που η κλασική μουσική έχει ακόμα ελάσσονα σημασία στην ψυχαγωγία μας φαίνεται αρκετά δύσκολο να έχεις κάποιο μέλλον όσον αφορά στην μουσική σου καριέρα. Έχω φτάσει σ’ ένα σημείο που θέλω να επικοινωνώ με τον κόσμο μέσω των συναυλιών μου και να εκφράζω τα όσα νιώθω. Όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι, η εποχή που διανύουμε είναι αρκετά δύσκολη όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι αλλά θεωρώ επίσης ότι βιώνουμε όχι μόνο μία οικονομική κρίση αλλά και μία πολιτισμική κρίση και είναι αρκετά δύσκολο να βρεις διεξόδους. Παρόλα αυτά βλέπω ότι μέσα από το Ωδείο και μέσα από τις συναυλίες μου ότι οι άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν και να ασχοληθούν με το αντικείμενο αυτό σίγουρα θα τα καταφέρουν ίσως με μια μεγαλύτερη δυσκολία από κάποιες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

K.T : Επομένως είσαι κάτι παραπάνω από καθηγητής, είσαι μουσικός και έχεις δώσει στο παρελθόν αξιόλογες συναυλίες και πρόκειται να δώσεις και άλλες στο μέλλον. Θα ήθελες να μας πεις μερικά λόγια για αυτή την εμπειρία;

Δ.Κ : Όταν ήμουν σε μικρή ακόμα ηλικία είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε συναυλίες μαθητικές και αργότερα ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου, μού δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σε μεγάλες αίθουσες στην Ελλάδα όπως στο Μέγαρο Μουσικής και στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αλλά και στο εξωτερικό σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις.

K.T : Ασχολείσαι σε καθημερινή βάση με το πιάνο;

Δ.Κ : Είναι μία προσωπική ανάγκη, είναι κομμάτι της ζωής μου!

K.T : Κλείνοντας αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη θα ήθελα να σε ρωτήσω τι μήνυμα θα ήθελες να περάσεις στον κόσμο γι’ αυτή την δύσκολη περίοδο που βιώνουμε σαν χώρα αλλά και σαν καλλιτέχνης που είσαι ποιο είναι το μήνυμά σου προς εκείνους που ασχολούνται με την μουσική;

Δ.Κ : Δυστυχώς βρισκόμαστε σε μία αρκετά ιδιόμορφη περίοδο για την χώρα μας και μετά από μία μακρά περίοδο ευημερίας και ευμάρειας, ήρθε αυτή η κρίση η οποία μας έχει προβληματίσει όλους και μας έχει αποξενώσει επίσης. Έχει ξαφνικά μετατοπιστεί όλο μας το ενδιαφέρον προς την οικονομία και ασχολούμαστε με όρους καινούργιους προς εμάς οικονομικούς όπως spreads κτλ. Ζούμε μέσα σ’ ένα οικονομικό χάος! Πρέπει σιγά-σιγά να ξαναβρούμε τον καλό μας εαυτό, την δύναμή μας, την εξωστρέφειά μας. Οι τέχνες ήταν πάντα μια μορφή δημιουργίας που βοηθούσε τους πολιτισμούς να ξεφύγουν από τέτοιες περιόδους κρίσεων. Είναι σημαντικό να ασχολούνται οι άνθρωποι με τις Τέχνες και ιδιαίτερα με την μουσική που αποτελεί πολλές φορές και μία συλλογική συνεργασία μεταξύ μουσικών με πολλά και διαφορετικά μουσικά όργανα. Επομένως, πρέπει να στραφούμε προς την Τέχνη και τον πολιτισμό να ασχοληθούμε με την μουσική και να σταματήσουμε να είμαστε απαισιόδοξοι. Η αισιοδοξία είναι αυτή που μας λείπει! Είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία καθώς υπάρχουν καθημερινά προβλήματα. Θα βρεθούν οι αστέρες που θα μας οδηγήσουν εκεί πρέπει κάπου να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε, κάτι να μας οδηγήσει προς αυτή την κατεύθυνση!

K.T : Θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ για αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησες και εύχομαι στο μέλλον να τα ξαναπούμε! Καλή επιτυχία σε ο, τι και αν κάνεις!

Δ.Κ : Σε ευχαριστώ πολύ ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη και για εμένα! Να είσαι καλά!

[Y.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τον φίλο και συνεργάτη μου Χάρη, για την πολύτιμη βοήθειά του στην διεξαγωγή αυτής της συνέντευξης!]

Καρολίνα Τσουκαλά, 22/12/2013 ©