Το ξύπνημα των νεκρών αισθήσεων

Ήταν εκείνο το βράδυ όταν σε πρωτοείδα.

Μάτια μελιά,

χείλη γλυκά.

Στεκόσουν στην απέναντι πλευρά

και άκουγα μια μελωδία πρώτα αργά

και ύστερα πιο δυνατά.

Ήταν η μελωδία μιας φωνής που μίλαγε τραγουδιστά.

Κοιταζόμασταν αμήχανα και απλά.

Ύστερα κοιτάζαμε τη θάλασσα μαζί αλλά και χωριστά.

Καθίσαμε σ’ εκείνο το παγκάκι

θαυμάζαμε τη θέα από ψηλά.

Με κοίταξες με βλέμμα βαθύ και διαπεραστικό

και ένα αλμυρό φιλί μπλέχτηκε στα στόματά μας.

Τα χέρια μπλέχτηκαν, τα σώματα έβγαζαν ήχους,

οι αισθήσεις ξύπνησαν.

Άναψες ξανά τη φλόγα των νεκρών αισθήσεων

και εγώ στέκομαι σιωπηλή περιμένοντας να γίνουν όλα στάχτη.

Στέκομαι σιωπηλά και καίγομαι στις φλόγες σου.

Παραδόθηκα στην αναγέννηση των νεκρών μου αισθήσεων.

Συγχώρεσέ με, δεν ήξερα για τη φωτιά

Καρολίνα Τσουκαλά, 16/3/2016 ©