Νοσταλγοί ή Δέσμιοι του παρελθόντος;

Εκείνο το απόγευμα σκεφτόμουν, τι και αν ο πραγματικός χρόνος βρίσκεται στο παρόν μας; Ένας άλλος κόσμος, ο συναισθηματικός μας, θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο παρελθόν και η φαντασία μας θα ήταν δυνατό να ταξιδεύει κάπου αλλού, ίσως στο μέλλον. Και αν το παρόν σου υστερεί σε σχέση με το παρελθόν σου σημαίνει ότι είσαι δυστυχισμένος στο παρόν σου; Ή μήπως νιώθεις δυστυχισμένος επειδή φοβάσαι ότι στο μέλλον δεν θα μπορέσεις να ζήσεις όσα έζησες στο παρελθόν;

Καθώς φυσούσε ο βοριάς και έβλεπα τα φύλλα των δέντρων να λυγίζουν στο πέρασμά του, συλλογιζόμουν ότι προσπαθούσε να συμπαρασύρει μαζί του και όλη τη νοσταλγία που ένιωθα εκείνο το απόγευμα μέσα μου. Και ενώ ο αριθμός δύο ήταν πάντα ο αγαπημένος μου και γενικότερα τα ζεύγη και οι δυαδικές σχέσεις, σκεπτόμενη το παρόν το παρελθόν και το μέλλον, εμφανίστηκε ο αριθμός τρία μπροστά μου.

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την τριαδική αυτή σχέση αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς ότι όπως λέει και η παροιμία στους δύο τρίτος δεν χωρεί. Έτσι και στην δυαδική σχέση του παρόντος και του μέλλοντος το παρελθόν δεν χωράει πουθενά. Ο χρόνος το προσπερνά καθώς εκείνο βρίσκεται σε μια σκοτεινή γωνία. Το αν πλέον θα περνάει απαρατήρητο όπως μου είπε κάποιος κάποτε έχει να κάνει με την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι το παρελθόν αποτελεί παρά μόνο μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση, για να ταΐζουμε το πεινασμένο μας παρόν που ενδεχομένως δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Όλα βασίζονται στην ελεύθερη βούλησή μας. Και κάπως έτσι εμείς οι ίδιοι θα κληθούμε στη ζωή να αποφασίσουμε αν θα είμαστε απλά νοσταλγοί ή δέσμιοι του παρελθόντος.

Καρολίνα Τσουκαλά, 21/4/2016 ©