Ο κήπος της ζωής

Μέσα σε έναν σύγχρονο βυσσινόκηπο χαθήκαμε και εμείς εκείνο το βράδυ. Κάπου ανάμεσα στα λουλούδια και στα φυτά, ανάμεσα σε ένα φωτεινό φεγγάρι, ανάμεσα σε σβηστά φώτα, και σε αναμμένα κεράκια, πολύχρωμα φαναράκια και μια διάθεση περισσότερο φωτεινή και από το φεγγάρι.

Εκεί άρχισαν να μπλέκονται φιλιά, χειρονομίες και ματιές. Ματιές φωτεινές μέσα σε ένα σκοτεινό κήπο, φιλιά που έκλεβαν λίγη από τη φλόγα των κεριών, ανάλαφρα αγγίγματα, λόγια ψιθυριστά, αναπνοές που έκλεβαν λίγο από το οξυγόνο των λουλουδιών του κήπου.

Και τα χρώματα, αχ αυτά τα χρώματα, μας έντυναν και εμάς με μια πολύχρωμη διάθεση, μακριά από τις ασπρόμαυρες εικόνες του παρελθόντος. Ήταν ένας κήπος γεμάτος ζωή, ένας κήπος με ψυχή.

Άλλωστε καθώς επέστρεφα στο σπίτι εκείνο το βράδυ σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μπορεί ένας άνθρωπος να ζει απαλλαγμένος από κάθε σκοτεινή παρελθοντική και στενάχωρη σκέψη, με λίγα λόγια να ζει το παρόν.

Ξαφνικά ένα ρίγος με διαπέρασε καθώς σκέφτηκα ότι αυτό που ζούσα όπως όλα τα παραμύθια αργά ή γρήγορα θα τελείωνε. Το στενάχωρο με τη ζωή είναι ότι είναι όντως ένα παραμύθι απλώς κανείς μας δεν γνωρίζει πώς έφτασε εδώ, έχουμε όμως πάντα την δυνατότητα να μεταπηδούμε σε όποια σελίδα του παραμυθιού θέλουμε.

Έτσι μπορούμε να προσπεράσουμε σελίδες, ή ακόμα και να πάμε στις προηγούμενες ή να τις σκίσουμε για να εξαφανίσουμε κάθε αποδεικτικό στοιχείο του παρελθόντος. Και κάποιες φορές το παραμύθι έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον που θέλουμε να το διαβάσουμε όλο μέσα σ’ ένα βράδυ.

Όπως και να χει επειδή η ζωή προχωράει με γοργούς ρυθμούς αυτό που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς είναι πως στη ζωή όλα είναι παροδικά και όσο και αν μας ενοχλεί αυτή η σκέψη το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συμφιλιωθούμε με αυτή.

Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα μπορούμε με όσα βιώνουμε να παγώσουμε το σαρωτικό πέρασμα του χρόνου και να περάσουμε μαζί με ένα σημαντικό για εμάς πρόσωπο για μερικά λεπτά στην αθανασία.

Και όταν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε πλέον καλλιεργήσει τον δικό μας μοναδικό κήπο της ζωής, και σε αυτόν τον κήπο θα βρίσκονται όλα τα πολύχρωμα λουλούδια της ζωής μας, όλοι εκείνοι που δεν θα μας αφήνουν να μαραθούμε αλλά αντιθέτως θα μας ποτίζουν με το σημαντικότερο δώρο, αυτό της ανθρώπινης αγάπης.

Καρολίνα Τσουκαλά, 21/5/2016 ©