Ήταν ένας έρωτας που τον έλεγαν αθάνατο

Οι ώρες μακριά σου μοιάζουν ατελείωτες, δεν ζω χωρίς εσένα, και όταν είμαι μαζί σου, ξεχνάω ότι ζω, γιατί νομίζω πως είμαι αθάνατη. Κατάλαβα πως το νόημα της ζωής είναι εκείνο που δίνουμε εμείς στα πράγματα. Κατάλαβα όμως πως και η ευτυχία αποκτά νόημα και εκείνη μόνο όταν την μοιράζεσαι.

Και αφού είμαστε περαστικοί σε αυτή τη ζωή, τότε φοβάμαι πως έκανα μια τρομακτική διαπίστωση. Μιας και τίποτα δεν κρατάει για πάντα, φοβάμαι πια, όχι ότι δεν θα υπάρχω κάποτε, αλλά ότι δεν θα υπάρχω για να κοιτάζω τα μάτια σου. Φοβάμαι τη στιγμή που δεν θα αισθάνομαι το άγγιγμα σου, φοβάμαι τη στιγμή που δεν θα μπορώ να ζήσω άλλες στιγμές μαζί σου. 

Όταν δεν σε βλέπω, οι ώρες περνούν αργά και αδιάφορα. Και ύστερα για να νικήσω την απαισιοδοξία και την μιζέρια που όλες αυτές οι σκέψεις μου προκαλούν και να ξαναβρώ την δύναμη να συνεχίσω τις ονειρικές μου σκέψεις, σκέφτομαι εμάς. Γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει ‘εγώ’ στον έρωτα υπάρχει ‘εμείς’. Οι δύο ερωτευμένοι, σαν αθάνατες θεϊκές μορφές, σαν πίνακας της Αναγέννησης, πιασμένοι χέρι-χέρι περπατούν μαζί μπροστά σε όλα τα εύκολα αλλά και στα δύσκολα που υψώνονται σαν πελώριοι βράχοι μπροστά τους. 

Η ζωή μας μοιάζει με έναν γιγάντιο λαβύρινθο στον οποίο δεν γνωρίζουμε πώς μπήκαμε, μα ούτε πώς και πότε θα βγούμε. Δεν γνωρίζουμε το πριν και το μετά. Θα θελα να παγώσω τον χρόνο, θα θελα να μας απαθανάτιζε και εμάς ένας ζωγράφος ώστε να είμαστε για πάντα ερωτευμένοι, ακόμα και στο σαρωτικό πέρασμα των αιώνων που θα ακολουθήσουν.

Ο χρόνος περνά και δεν μας ρωτά, η ζωή περνά και εμείς απλά την κοιτάζουμε να απομακρύνεται χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να την μεταβάλουμε. Η νιότη χάνεται σε κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Μα για στάσου, νομίζω πως την επόμενη φορά θα γράψω έναν ύμνο για την αγάπη και τον έρωτα. Μαζί σου θα νικήσω τον θάνατο, γιατί ο έρωτας μας έκανε αθάνατους.

Kαρολίνα Τσουκαλά